De Popronde deed op donderdagvanavond Groningen weer aan en heeft een groot aantal podia weten te strikken voor deze jaarlijkse showcase. Onder andere Simplon, Vera, Platformtheater, Buckshot, De Spieghel, Tante Truus en Crowbar hebben fris nieuw talent uit het hele land op het podium staan. Een aantal verslaggevers en fotografen van 3VOOR12/Groningen ging op pad.

In Simplon staan vanavond Sideditch en Stefany June. Het uit Deventer afkomstige Sideditch maakt indie-rock met ingetogen stukken maar af en toe ook stevige uitbarstingen. De band speelt degelijk maar tijdens een groot gedeelte van het concert is het geluid slecht. Dit en een slecht gevulde zaal zorgen ervoor dat het niet echt overkomt, met een mat optreden ten gevolg. Jammer, want de band heeft wel potentie. Stefany June is van een hele andere orde. Een stevig groovende band en een bijzonder energieke zangeres (met schattig Duits accent!). De zaal is nu wel goed gevuld en ze weet het publiek goed te bespelen. Er wordt zelfs meegezongen. De muziek is wat lastig te omschrijven maar funky  electropop met rockrandjes komt wel in de buurt. Het optreden blijft tot het eind boeiend. AE

Normaal is LUIK een viertal, maar vanavond in De Kult moet Lukas Dikker het in zijn eentje doen. LUIK draait dan ook om hem, maar blijkt solo wel minder daadkrachtig dan met volledige band. De rustige indie-folk is een beetje met I Am Oak te vergelijken, maar dan met minder elektronische invloeden. Niet voor niks hebben zowel LUIK als I Am Oak een ep uitgebracht op het nieuwe Samling Records, waar alle uitgebrachte ep’s en albums gratis te downloaden zijn. In een rumoerige Kult komt LUIK niet altijd boven een paar vervelende bezoekers uit, maar de ook goed vertegenwoordigde aandachtige bezoekers horen tussen sommige voortkabbelende nummers pareltjes van wereldklasse. Met het album Owls op komst, begin volgend jaar, is LUIK zeker een naam om in de gaten te houden.

Deze dinsdag stonden Rats on Rafts uit Rotterdam nog in De Wereld Draait Door, na deze maand tot Hollandse Nieuwe te zijn gekozen door 3VOOR12. Het debuutalbum The Moon Is Big sloeg erg aan op de burelen van 3VOOR12 in Hilversum en terecht: het is een new-wave/post-punk meesterwerkje dat vroegere tijden doet herleven. Toch is het niet gedateerde muziek, de invloeden zijn duidelijk, maar de invulling is heel eigen. De veelbelovende reputatie is de mannen al vooruitgesneld, Het Pakhuis is al snel te klein voor het viertal. Ze weten met een enthousiaste en welgemeende performance veel indruk te maken. WP

180 kilometer in een te krappe auto of bus, een paar files en dan acht liedjes spelen in een half gevulde kroeg in Groningen waar een handvol mensen interesse tonen. Rock 'n' roll in Nederland? Riverdistrict uit Utrecht laat zich er niet door uit het veld slaan en speelt de liedjes met overtuiging. Denk aan the Shins en echo's van de Velvet Underground, dat soort werk. Intelligente en vakkundig in elkaar gezette gitaarpopliedjes waarbij er zelfs één of twee uit springen en blijven hangen. Leuke band, gaan we nog meer van horen.

We gaan door naar de altijd gezellige Crowbar waar de stemming er al goed in zit, want binnen speelt een verrassend opwindend trio uit Den Haag genaamd Los Jalapeños. Jong , maar geroutineerd ogend met een snoepje van een bassiste - ogenschijnlijk nieuw in de band - die haar Rickenbacker bespeelt op een manier die talent en feeling voor een groove verraden. De zanger/gitarist heeft een lekkere strot en doet af en toe denken aan bands als Boss Hog en de Blues Explosion van Jon Spencer. De swing komt er zelfs bij het publiek in, zo tegen het einde. Heel leuk. 

In de Warhol is het voor een band veel minder makkelijk scoren dan de Crowbar, want 80% van het publiek beschouwt de band als een hinderlijke onderbreking van de retro discomuziek. Des te knapper dat Space Siren, twee mannen en twee vrouwen uit Utrecht, er in slagen een sfeertje op te roepen voor de mensen die wél interesse tonen door hun wat psychedelische gitaardrones - denk Sonic Youth - met af en toe een eruptie en de vrouwelijke zangpartijen daaroverheen. HZ

Grunge staat vaak gelijk aan overstuurde geluiden die als rookgordijn fungeren voor slechtgespeelde garagemuziek. Bij BlackboxRed gaat die vlieger lekker niet op. De Leeuwarder band speelt strak en de vonken vliegen er vanaf. Het publiek vindt dat klaarblijkelijk ook, echter gedanst wordt er niet echt (behalve vooraan). Misschien komt het door de invallende herfst of het harde volume... Maar in ieder geval niet door BlackboxRed. Het leukste is namelijk dat hun muziek extreem dansbaar en opzwepend is. Best knap trouwens, om zo'n lekkere volle bak herrie te genereren met twee personen, een drumstel, een gitaar, wat synths en een bak effecten. Er is ook nieuws: BBR heeft zojuist een verse lading EP's binnengekregen. NCM