Aan hun imago werken is niks voor Pete And The Pirates, liever concentreren ze zich op het schrijven van aanstekelijke indierock nummers. Met het sterke tweede album One Thousand Pictures en geweldige live shows onderscheidden ze zich van legio andere britrock- en pop bands.
Het debuutalbum Little Death van Pete And The Pirates uit Reading, Engeland, is een plaat die heel wisselend werd ontvangen. Sommige critici konden niks met de verschillende rock- en popstijlen die achteloos door elkaar werden gehusseld en anthems als Come On Feet moeten je ook maar net liggen. Over opvolger One Thousand Pictures zijn de recensenten echter veel eenduidiger: wat een topplaat. Waar veel andere bands die tegelijk met Pete And The Pirates opkwamen al lang weer zijn vergeten (wie luistert tegenwoordig nog naar The Young Knives of 1990s?) weet Pete and the Pirates zichzelf sterk te verbeteren.
Dat het publiek die mening deelt blijkt aan de opkomst in Vera. De bezoekers staan tot achter in de zaal en diverse leeftijdscategorieën zijn goed vertegenwoordigd. En tijdens het optreden zijn er maar zeer weinig mensen die de zaal verlaten, Pete And The Pirates weten schijnbaar achteloos de verwachtingen waar te maken.
Het ziet er zo makkelijk uit wat de vijf Engelse mannen doen. Nonchalant met de bril op het topje van de neus of stoïcijns voor zich uit kijkend komen de gitaristen met perfecte solo’s. Ondertussen zingt zanger Thomas Sanders met zijn zware accent de vaak cynische teksten en beweegt zich wat ongemakkelijk over het podium. Echte popidolen met posters in de Hitkrant zullen Pete And The Pirates nooit worden, maar een sympathieke, hardwerkende band zijn ze al.
Bovendien is het imago niet belangrijk, als je zulke nummers kunt maken. Verslavende tracks als Cold Black Kitty, Come To The Bar en Winter 1 zijn live nog beter dan op plaat en Come On Feet van het vorige album blijft erg indrukwekkend. De toegift met Things That Go Bump en de daarop volgende Reprise als laatste nummers komt dan ook veel te vroeg. Geen moment verslappen de twee Pete’s, gitarist en bassist, en de Pirates en langer dan een uur spelen zou absoluut geen straf zijn. Maar het houdt het publiek hongerig. Pete and The Pirates is een band die nog lang niet uitontwikkeld is en gerust elk jaar een volle bak naar Vera kan trekken.