Deze zomer toerde Triggerfinger door Europa om op de grotere festivals te spelen, waaronder Rock Werchter en Sziget. De live reputatie van de band is inmiddels geroemd, en het lijkt dan ook een grote klus om telkens de hoge verwachtingen van het publiek waar te maken. Na drie uitverkochte shows in de Melkweg en Tilburg, was het vrijdag tijd om een uitverkochte Oosterpoort te laten zien wat ze in huis hebben.

De Antwerpse band heeft maar liefst twee voorprogramma’s: KinKobra, de band die de Red Bull Bedroom Jam heeft gewonnen en Drums Are For Parades, die eerder al op Eurosonic stond. Alhoewel de bands technisch goed spelen, is het duidelijk dat het publiek niet laaiend enthousiast is. Iedereen kijkt uit naar het moment dat hun drie helden het podium zullen beklimmen.

Luid gejoel en applaus vult de zaal als Triggerfinger dan eindelijk verschijnt. Het publiek is gemengd: de zaal bestaat uit pubers, grijzende oude rockers, twintigers maar ook (single?) vrouwen van boven de veertig die front row klaar staan om mee te swingen.

Door de grote hoeveelheid rook tekenen de mannen zwart als schaduwen af tegen het witte licht als zij openen met I’m Coming For You. Het geheel doet nogal dreigend aan, totdat het onmiskenbare stemgeluid van Ruben Block door de zaal klinkt. Block toont het publiek het gehele bereik van zijn stem: van de combinatie kracht van de borststem en hoogte van de kopstem tot geil gehijg in de microfoon. Zijn rauwe, harde bluesgeluid getuigt niet één keer van een valse noot. Het publiek wordt vanaf het eerste nummer door de band ingepakt en het hele concert lang niet meer losgelaten.

Het uiterlijk van de mannen is ook een deel van de act: de aandacht van het publiek wordt opgeëist door Blocks nieuwe James Brown-boots waarop hij de hele avond staat te swingen. En bassist Paul van Bruystegem (beter bekend als Monsieur Paul), strak in een krijtpak, doet gedurende het concert niet één keer zijn donkere zonnebril af. Deze stoere vertoning wordt dan wel weer wat teniet gedaan door de hoeveelheden koffie die hij tussen de nummers door consumeert.

Typerend voor Triggerfinger is het zware basgeluid van Monsieur Paul en de prominente plaats die de drum inneemt, zowel op het podium (in het midden vooraan), als in de nummers: na All This Dancing Around, waar de zaal zich ook daadwerkelijk kapot op heeft gedanst, was het de tijd voor Mario Goossens om zich letterlijk in het zweet te gaan werken. Met een impressieve drumsolo, waarbij de zweetspetters in het rondvliegen, heeft hij het merendeel van het publiek op zijn hand. Toch blijkt dit voor hem niet genoeg: door de zaal op te jutten krijgt hij zelfs de mensen helemaal achterin zover om ook op te gaan staan en mee te dansen.

De show begon onheilspellend, maar tegelijkertijd beheerst om zich vervolgens op te werken naar een ultiem hoogtepunt. Door middel van wat rustigere nummers keert de rust dan even terug om vervolgens aan het eind weer te exploderen met de door De Wereld Draait Door bekend geworden cover van Sweet Dreams (Eurythmics). Monsieur Paul neemt de percussie voor zijn rekening door los te gaan op een bekken en Goossens verrast het publiek door te gaan beatboxen. Geweldige afsluiter van een geweldige avond. Dit is liefde op de lánge termijn.