Vergelijkbaar met wonderkind Jay Reatard maakt Ty Segall mega-energieke en catchy garagepunk. Iets minder destructief en iets meer gefocused staat Ty Segall vanavond in Vera. Het Groninger voorprogramma Traumahelikopter maakt de inmiddels ontstane belofte rond hun band waar
Traumahelikopter maakt muziek die erg veel op die van Ty Segall lijkt. Redelijk ‘lege’ garagepunk die het vooral van de melodiën en sterke riffjes moet hebben. In het begin loopt het allemaal wat stijf, de nummers zijn net niet sterk en strak genoeg om indruk te maken. Gelukkig komen de drie mannen, waaronder een staande drummer à la The Soft Pack, tijdens het concert steeds beter in hun spel waardoor het einde veel te vroeg komt. De sound is goed, de looks kloppen en een uitbreiding van het handjevol echt sterke nummers moet genoeg zijn om van Traumahelikopter een topper binnen het genre te maken.
De muzikale output van Ty Segall is niks minder dan fenomenaal en vertoont veel overeenkomsten met de inmiddels overleden punkrockheld Jay Reatard. Hij is nog maar 23 jaar, maar is al lid (geweest) van zes verschillende bands, waarvan Sic Alps de bekendste is, en heeft ook solo al een flinke catalogus aan nummers gemaakt: acht EP’s, vijf split EP’s, twee split albums en zes studio albums, in amper drie jaar.
Waar Ty voorheen puur als eenmansband speelde, heeft hij tegenwoordig een band, met gitarist, drumster en bassiste, die hem live bij staan. De platen schijnt hij nog wel helemaal zelf in te spelen, maar de tijd dat hij live met een basdrum met een daaraan vastgetapete tamboerijn en gitaar speelde is gelukkig voorbij. De herrie die Ty Segall live maakt is onvoorstelbaar hard en altijd raak. De nummers zijn niet moeilijk, zowel instrumentaal als de teksten, maar weten wel precies de juiste snaar te raken.
Het simpele in de muziek werkt juist in zijn voordeel, de geweldige melodiëen en het gitaarspel vallen zo door de makkelijke basslijntjes en drums extra op. De nummers zijn pakkend zonder bekend te klinken, de stem van Ty Segall is vaak dusdanig ‘verfuzzed’ dat het nog meer dan normaal als een derde gitaar klinkt. De nummers van de platen, die vooral op de eerste albums wel erg lo-fi zijn en regelmatig klinken alsof ze in één take zijn opgenomen in een tochtige garage, hebben live veel meer ballen - de volle potentie is zo hoorbaar.
Ty Segall is behalve een geweldige muzikant ook gewoon een aardige gast. Voor het optreden staat hij bij Traumahelikopter te kijken, hij laat ze zingen bij een nummer en komt twee keer terug voor een toegift. Het publiek wordt steeds enthousiaster en de talloze nummers die in de drie kwartier voorbij komen zijn alsnog te weinig. Ty Segall is misschien wel de beste songwriter in zijn genre en weet het live helemaal waar te maken, een typische Vera-act die we hopelijk snel terug zien.