Makkelijke muziek is het zeker niet, maar Deerhoof weet met hun eerste concert in Vera de zaal goed vol te krijgen en bovendien het publiek naar het einde toe steeds enthousiaster te maken. Ook het voorprogramma uit eigen stad weet indruk te maken

Helaas blijven veel mensen weg bij het voorprogramma van vanavond. Iedere frequente Verabezoeker weet wel wanneer het hoofdprogramma ongeveer van start zal gaan en komen dan ook pas rond die tijd binnen. Niet wetende dat ze daardoor een erg goed optreden van Svetkoff Lamps, onze eigen Sonic Youth, hebben gemist.

Het drietal heeft goed geluisterd naar bands die in hun jeugd, met alle respect, populair waren. Met name Sonic Youth komt door de afwisselend mannelijke en vrouwelijke vocalen door Wim Prummel en Jonna van Schoorl en noisy gitaarpartijen als grote invloed naar voren. Goede nummers met onvoorspelbare wendingen en erg sterke instrumentale stukken laten het half uur voorbij vliegen. Een degelijke opwarmer voor Deerhoof.

Opmerkelijk is het dat Deerhoof pas vanavond voor het eerst in Vera speelt, zeker omdat het typisch een band is die door de gemiddelde Verabezoeker in het hart kan worden gesloten. Grappig om te zien is de variatie in het publiek: van hippies tot hipsters. Drummer Greg Saunier verteld in een vreemd hakkelende spraak dat ze al zeventien jaar bestaan, al heel vaak door heel Europa hebben getourd en dat tegen hun gezegd was nooit een een concert in Vera af te slaan, maar er toch nu pas voor het eerst spelen. Gelukkig maken ze vanavond veel goed.

Met laaste album Deerhoof vs. Evil dat begin dit jaar uit kwam zet het viertal uit San Fransicso weer eens een stapje richting de mainstream. De tien voorgaande albums laten de haat-liefde verhouding met conventionele muziek van Deerhoof duidelijk horen. Flarden van hun experimentele liedjes zijn potentiële stadionknallers, maar door constante ritmewisselingen, ontoegankelijke vocalen en noise erupties blijven de nummers spannend en anders dan anders. Met het laatste album als iets ‘makkelijkere’ album op zak wordt Vera in een dik uur ingepakt.

Al bij het eerste nummer maakt Deerhoof veel indruk en laat het publiek zich tijdens het nummer duidelijk horen. Met name drummer Greg Saunier is beestachtig. Speeksel, houtspaanders en zweetdruppels vliegen in het rond terwijl hij onnavolgbaar niet, zoals gebruikelijk met drums, de basis, maar het spannendste element van de band blijkt. Satomi Matsukazi, de kleine frontvrouw, speelt voornamelijk bas, maar valt door redelijk zachte afstemming van haar zang iets minder op dan op plaat.

Verassend energiek en behoorlijk hard knalt Deerhoof door hun repetoire heen. Onnavolgbare nummers die de uitsterste concentratie van band en publiek volgens worden goed afgewisseld door luchtigere nummers waardoor er geen overkill aan abstractie komt. Na een toegift heeft Vera nog lang geen genoeg van Deerhoof, waarna Matsukazi in de tweede toegift met een vreemd dansje en een enthousiaste blijdschap bij de rest van de band de kroon op de avond zet.