Op een zonovergoten Bevrijdingsfestival komt er een grote schare aan muzikale acts voorbij. Met onder andere A Silent Express, helikopterband Moke, het Vlaamse Balthazar en het hartverwarmende The Magic Numbers blijkt het een mooie dag. Even overheerst er zelfs een ultiem vredelievend Woodstock-gevoel.

De vroege festivalganger heeft geluk. A Silent Express heeft voordat het bevrijdingsfestival officieel van start gaat nog de gelegenheid te soundchecken. Het publiek krijgt zodoende al een voorproefje. Er komt zelfs een heuse indrukwekkende drum- en bassolo voorbij. Hiervoor ontvangen de heren al een enthousiast applaus van de aanwezige toeschouwers. Bij de soundcheck klinkt het geheel toch gematigd enthousiast. Nadat het festival officieel van start is, maakt de band dit gelukkig goed. De toetsenist bespeelt tegelijkertijd twee keyboards en maakt een nonchalante indruk. Ze spelen ook de nieuwe single, I Can't Say (I Wasn't Afraid). Deze heeft voor A Silent Express-begrippen een eigenaardig muzikaal intro, maar klinkt zeker veelbelovend.

Terwijl A Silent Express speelt, vliegt helikopterband Moke binnen. Aangezien ze in Groningen beginnen, vertoont de band tijdens het optreden nog geen vermoeidheidsverschijnselen al klinkt het wel enigszins vlak. Na enkele nummers vraagt de band de mannen van de luchtmacht het podium op. Ze staan er enigszins ongemakkelijk bij. De zanger drukt ze zelfs nog een gitaar in de handen waar ze mee mogen poseren. De mannen van Moke sluiten hun kortdurende optreden af met het toepasselijke Here Comes The Summer. Het publiek klapt enthousiast mee. Toch is merkbaar dat de toeschouwers niet specifiek voor deze ambassadeurs komen.

Later op de middag is de beurt aan Balthazar. Dit gezelschap krijgt tussen de optredens door nauwelijks tijd om te soundchecken. Omdat dit na de aankondiging nog gebeurt, zijn er de nodige opstartproblemen. Hierdoor hebben ze ook duidelijk moeite om in hun set te komen. Toch doet de band haar best en aan het eind van het optreden klinkt het al een stuk beter. Ze spelen ook hun nieuwe single, The Boatman. Deze klinkt anders – veel rustiger – dan het geluid dat Balthazar normaal produceert. Balthazar komt uiteindelijk redelijk op dreef. Als ze Fifteen Floors spelen, lijken ze bijna in hun element. Vooral de nummers waar vier van de bandleden hun stemmen bijeenvoegen, komen goed tot hun recht.

Aan het eind van de middag spelen The Magic Numbers. Het uiterlijk van het viertal weerspiegelt een Woodstock-gevoel. Zowel het zonnige weer als de indie muziek dat deze dubbele broer-en-zus combinatie produceert, draagt hier aan bij. Hoewel de zang van de bandleden niet overal even zuiver is, klinkt de zware stem van zanger Romeo Stodart toch hartverwarmend. Ook de dames, Angela Gannon en Michele Stodart, vertolken elk een nummer als leadzangeres. Het viertal lijkt goed op elkaar ingespeeld en heeft er ook beduidend plezier in. Weliswaar maakt de band niet het hele veld razend enthousiast. Echter is het lieve en vredige Woodstock-gevoel zeker aanwezig.

Zoals het bij een echte Urban Area beaamt komt ook Kleine Viezerik veel te laat. Het publiek heeft lang gewacht op het nieuwe talent en de rapper gaat er dan ook in als koek. Zijn harde bassen, Amerikaans aandoende manier van rappen en aangename stijl brengt de Urban Area voor het eerst deze dag heerlijk in beweging.

Waar de muziek van Kate Nash op plaat iets melancholisch teweeg brengt blijkt ze live meer te willen focussen op haar hardere rock kant. Dat is jammer. De meeslepende stem past niet bij de harde manier van spelen die de band beoefent. Daarnaast ruilt Kate Nash een groot gedeelte van haar optreden in voor nietszeggende gilpartijen. De voor dit optreden massaal toegestroomde Groningers lijken ook van een koude douche thuis te komen.

Raphael Saadiq maakt later echter wel alle verwachtingen waar. De volledige in het zwart gestoken band knalt er vanaf de eerste seconde vol in. De Amerikaanse soulzanger mixt vervolgens in een één uur durende medley al zijn grote hits aan elkaar. Nummers als Radio, Let’s take a walk en Stone Rollin passeren de revue. De band krijgt goed de ruimte om haar ding te doen. Daarbij valt met name de achtergrondzangeres op die in een hoofdrol Don’t Mess With My Man voortreffelijk neerzet.