Op 13 mei speelde Fucked Up in de Vera, samen met Megavoid. Wat beloofde een goed avondje hardcore te worden, werd veel meer dan dat. De avond ontaarde in een stevig potje knuffelen met Damien, de zanger van Fucked Up die door Vera raasde als een dolleman, en alleen in de Grote Zaal werd gehouden door de lengte van zijn microfoonkabel.

De gemiddelde leeftijd ligt hoger dan verwacht voor een show van dit kaliber, en dan vooral bij Megavoid. Ik ben een van de jongste in de zaal, en ik word omringd door dertigers en veertigers. Megavoid opent vanavond voor Fucked Up, een hardcorepunk band uit Canada met een flinke reputatie. Van de verhalen die ik gehoord heb twijfel ik of sommige echt waar zijn, maar ben ik ook benieuwd of Fucked Up ook echt zo huis houdt.

Maar eerst Megavoid, een band uit ons eigen Groningen. Qua muziek past Megavoid niet echt bij Fucked Up en ook het geluid staat niet helemaal goed. Zo is de zangeres moeilijk te horen, maar ook een beetje overbodig. De zanger doet goed zijn best en sleept de rest van de band mee, en overstemt hierdoor vaak de zangeres. De bassist en tweede gitarist staan eigenlijk gedurende de hele set stil, en lijken niet goed met de muziek mee te gaan. Hetzelfde geldt voor de drummer, die de hele tijd drumt met een pokerface. De zanger en de lead gitarist zijn de enige twee die de muziek echt lijken te voelen.

Tussen Megavoid en Fucked Up in vertrekken de meeste mensen, en van het oude publiek is weinig overgebleven als Fucked Up even komt soundchecken. Een fris publiek is wel nodig bij wat er gaat gebeuren, en de zaal vult al snel op.

Fucked Up doet vanaf het begin wat Megavoid niet kon deze avond, namelijk het publiek vermaken en mee laten doen. Zanger Damien blijft niet lang op het podium staan, en springt bijna gelijk al in het publiek. De eerste man die Damien tegenkomt wordt gezoend, en voor de rest knuffelt hij er op los. Ook tilt hij flink wat mensen op. Met zijn imposante postuur geeft iedereen hem wel de ruimte en ontstaat er een cirkel om hem heen van mensen die meebrullen en moshen.

De band speelt strak, zoals we van ze gewend zijn. Elk bandlid, inclusief de drummer, heeft een microfoon, en er worden flink wat gang vocals ingezet. Zelfs de bassiste zingt stukken mee en wordt hierbij ondersteund door het publiek. Oud en nieuw werk komen voorbij, met grappen van Damien tussendoor. Overgewicht, een hekel aan de zomer en religie komen allemaal voorbij. Na een dikke drie kwartier lijkt het einde nabij en vertrekt de band. Na een encore van drie nummers is het toch echt voorbij. Damien blijft nog achter om met iedereen te praten en om iedereen te bedanken dat ze er waren. Kortom, een vriendelijk avondje beukende hardcore.