De eerste dag van Gideon Music Festival 2011 is net voorbij. Er waren maar liefst 33 bands te zien en te horen. Dit is nog maar het begin van het grootse multiculturele festival aan de Gideonweg, dat nog tot en met maandag doorgaat met nog veel meer optredens. Onze verslaggevers ter plaatse hebben van de optredens op vrijdag van zoveel mogelijk bands foto's gemaakt en recensies geschreven. Hier dan de eerste indrukken.

De eer als openingsband op het Trashpodium is voor Twin Reverb. De viermansformatie weert zich kranig met rook en whiskey doordrenkte rock covers. Het publiek pikt het snel op en al snel is hun aantal meer dan verdubbeld. De gitarist en de drummer leven zich uit in kleine solo’s zonder ergens de overhand op te eisen, de ervaren bassist houdt de heren goed bij de les. Af en toe heeft de stem van de zanger wat moeite met de hoge noten maar dat doet geen afbreuk aan de algemene indruk dat dit een lekker begin is.

Barry Nice and the Nice Guys stond eerder dit jaar in de finale van de Kleine Prijs van Friesland, na al een paar jaar flink aan de weg te hebben getimmerd binnen en buiten de provincie. Ook in Groningen klinkt de stevige bluesrock erg goed. Met een zanger met een dijk van een stem, een ritmisch erg sterke bas en drum duo, plus een gitarist die met perfecte solo’s de hoofdrol voor zich opeist is het een band om in de gaten te houden. Veel publiek is er op de namiddag nog niet, maar dat is niet nodig om de potentie van de band te zien. Dat de cover van Jimi Hendrix eigenlijk het minste nummer van de set is zegt veel over de kracht van het eigen materiaal van Barry Nice and the Nice Guys.

Radius werd aangekondigd als 80’s new wave band maar daarmee wordt je aardig op het verkeerde been gezet. Het is meer het bombastische van Muse gecombineerd met met een metal basspel overgoten met een saus van samples en aangevuld met zang en sologitaar. De eigenlijke richting is niet geheel duidelijk en daarom neigt het naar een een stuurloos geheel. Het aantal aanwezigen daalt dan ook snel. Al laat de band zich hier niet door ontmoedigen en zoekt het veelvuldig contact met het publiek. De hiphopstage van 50 meter verderop veroorzaakt ook een aardige grondtoon waardoor het geluid ook niet echt optimaal is.

Een van de charmes van het Gideon Music Festival is de kleinschaligheid van de podia, iets waar E.T. Explore Me uit Amsterdam zich wel thuis voelt. Het optreden in de Bar, voor een man of twintig, is een vroeg hoogtepunt op de eerste dag. De spierwitte gitaar van de frontman staat in schril contrast met de muziek, die vies en duister klinkt; vergruisde nummers van een paar minuten, waarin de drie alles geven. Al snel lokt E.T. Explore met hun enthousiasme voorbijgangers naar de kleine Bar, het oorverdovende volume helpt daar natuurlijk ook bij. Een bescheiden cultstatus hebben ze al. Terecht, want deze oude rockers zijn het nog lang niet verleerd.

Verkeerd aangekondigd als De Fuckups, maar wel recentelijk terug van een tour door Noorwegen, weet Sunpimp meteen indruk te maken. De gestoord ogende zanger stort zich face first in de modder en komt de rest van het optreden amper terug op het podium. Overal overheen duikend en opklimmend geeft hij alles wat hij heeft in de drie kwartier. Ook muzikaal is het imponerend. Vuige punkrock van de bovenste plank met af en toe een dikke groove. Sunpimp is typisch een bandje voor Gideon. Vies, ruig en scheit aan alles.

Voodoo Swing is rock 'n roll rechtstreeks uit de krotten van de hel gespeeld door drie heren uit Phoenix, Arizona die er duidelijk zin in hebben. De vonk slaat meteen over en het loopt voor het eerst aardig vol voor de Mainstage. Anekdotes waarop de nummers aansluiten worden met typisch Amerikaans drama gebracht. De bassist slingert zijn contrabas over het podium alsof het gevaarte niets weegt. En passant wordt het als extra opstap gebruikt voor de leadgitarist. Deze heren hoef je niets meer te vertellen. Ze zijn rock 'n roll!!

In Friesland zijn De Hûnekop al culthelden en kunnen ze naar eigen zeggen niet meer normaal over straat. Een beetje overdreven misschien, maar een paar honderd mensen voor een optreden van het rock’n roll/country trio uit de Fryske Wâlden is eerder regel dan uitzondering. De groffe teksten, volledig in het Fries, werken op Gideon festival, waar ze vorig jaar al een paar keer optraden en ook dit jaar twee keer mogen aantreden. ‘Ien, twa, trije, sil ik dy snije’ en ‘brûnwurker’ (‘deze is voor de bikers die de security doen’) worden ook in Groningen al snel meegebrult. De Hûnekop is authentiek en platvloers qua teksten, maar zijn ook muzikaal nog best goed. Zo’n succes als in de eigen provincie zullen ze hier niet snel krijgen, maar voor een mooi feestje staan ze garant.

De hele avond ging er al een siddering over het festival terrein: de legendarische The Dwarves gaan nog spelen. Daardoor waren de verwachtingen vooraf hooggespannen. Daar wordt ruimschoots aan voldaan: Gideon wordt plat gespeeld. Vanaf de openingsouverture van Mighty Mouse tot de laatste slag op gitaar. Tijdens het eerste nummer zijn er problemen met het geluid. Een gitaarversterker wordt ter plekke omgewisseld en de zanger bemoeit zich nadrukkelijk met het afstellen van het geluid door zelf twee keer achter de knoppen te duiken naast het podium. Daarna gaat vol gas het tentdak er af. Strak, compromisloos en snoeihard. Het publiek wordt nadrukkelijk bij de show betrokken. Af en toe krijgt iemand de microfoon onder zijn neus om een paar zinnen te zingen en er ontstaat al snel een hossende menigte voor het podium waar zelfs de drummer en de bassist van Voodoo Swing zich niet onbetuigd lieten, wat het feest nog completer maakte. Een fantastisch slot van de eerste dag van het Gideon Music Festival, die de lat wel heel hoog legt voor de komende twee dagen.

Bekijk hier ons fotoverslag van deze dag: Gideon Music Festival: een sfeervolle, gemoedelijke dag