Smith Westerns komt niet goed uit de verf in Vera

Indie rockband uit Chicago weet weinig indruk te maken

Wymer Praamstra (tekst) en Harold Zijp (foto's) ,

In het kader van Noorderzon speelt vanavond Smith Westerns in Vera. Waar tijdens vorige edities Health en Monotonix deze eer hadden en veel indruk wisten te maken, lukt dit vanavond helaas niet zo goed.

Indie rockband uit Chicago weet weinig indruk te maken

In het kader van Noorderzon speelt vanavond Smith Westerns in Vera. Waar tijdens vorige edities Health en Monotonix deze eer hadden en veel indruk wisten te maken, lukt dit vanavond helaas niet zo goed.

In 2009 kwamen de toen nog piepjonge Smith Westerns, ze zaten nog op de middelbare school, met hun debuutalbum op de proppen. Tien nummers in een klein half uur met daarin een niet vaak gehoorde combinatie van indie rock, garage, punk en een vleugje glam. Voornamelijk door de briljante refreintjes sloeg het album enorm aan en werden de broekjes opgepikt door het grote Fat Possum label.

Het tweede album vormde, net als de live optredens al deden vermoeden, een breuk met de eerdere lo-fi sound. Alsof iemand met Cillit Bang flink het eerste album had lopen oppoetsen en zijn synths per ongeluk had laten slingeren. Toch verliest het vijftal niet hun garage basis uit het oog. De refreintjes zijn van gruizig naar stadion groots gegaan, maar hebben desondanks niets megalomaans.

Vanavond in Vera treffen de Smith Westerns een volle bak, die opvallend genoeg gedurende de veel te korte set eerder leger dan voller lijkt te lopen. Het is dan ook niet van een overdonderend niveau wat de heren laten zien en horen. Misschien zou het kunnen liggen aan het drama op Pukkelpop, waar zij speelden in de tent die instortte en waarbij al hun apparatuur aan gort ging. Maar dan zou dat bij het wél sterke optreden op Lowlands ook te merken moeten zijn geweest.

De set bestaat voornamelijk uit werk van het tweede album, met af en toe een hitje als Be My Girl van de eerste lp als afwisseling. Maar zonder uitzondering worden de liedjes zonder ballen gespeeld. Overtuiging en enthousiasme zijn pas zichtbaar bij een uitgerekte versie van Dye The World, wat ook meteen na zo’n veertig minuten het laatste nummer van de set is.

Niet dat het per se slecht is wat Smith Westerns in Vera presteren, maar op basis van de albums en eerdere optredens zou er zoveel meer uit kunnen komen. Niet zo futloos op het podium staan maar daadkrachtig en met plezier de geweldige nummers van beide albums spelen zou al voor een geweldig optreden kunnen zorgen. Op enkele hoogtepuntjes in de set na krijgen de mannen vanavond Vera niet in hogere sferen.