Een bombastische, onnavolgbare stortvloed aan klanken. Dat is Crazy Nigger, een 8-handig pianoconcert van Amerikaanse minimalism componist Julius Eastman. In de Groningse Synagoge wordt het publiek weggeblazen door pianogeweld dat zeker niet voor iedereen is.

Vier vleugels staan statig in de Groningse synagoge te wachten op pianisten Gerard Bouwhuis, Cees van Zeeland, Bobby Mitchell en Sepp Grotenhuis. Na een korte inleiding over de zwarte componist Julius Eastman’s concert Crazy Nigger (de opmerkelijke titel was typerend voor de controversiële Eastman) begint het abrupt. Voor de nietsvermoedende toehoorder die onbekend is met minimalism is dat even schrikken.

Grof rammen de vier pianisten simpele, dezelfde akkoorden snel achter elkaar aan, met allemaal een andere akkoord zodat er een vol en merkwaardig samenspel ontstaat. Door de veelheid aan noten is deze muziek niet normaal op te schrijven, dus er is speciale bladmuziek bedacht. Achter elke vleugel is een digitale klok gemonteerd. De bladmuziek geeft aan wanneer de pianisten moeten wisselen van de serie akkoorden die ze dan een x-aantal seconden of minuten moeten aanslaan. Het resultaat is een monotone orkaan van akkoorden met af en toe een zorgvuldig opgebouwde uitspatting of versnelling.

Een uur naar Crazy Nigger luisteren is erg lang, en zeker niet geschikt voor alle oren. Leek of kenner, alleen liefhebbers zullen echt genieten. De zaal zit in ieder geval vol met liefhebbers want een staande ovatie is de pianisten hun deel. Idioot, lelijk, mooi, knap, waanzinnig, origineel, herrie, saai, pretentieus, gevoelig, politiek. Luister zelf op Youtube en vel een oordeel.