Het is volle bak bij Eels in de Oosterpoort. Zanger Mark "E" Everett heeft een grote schare trouwe fans en deze wachten al sinds 2007 op een nieuwe tour. Bovendien heeft Eels in de afgelopen twee jaar drie albums afgeleverd. Vooral de laatste van de trilogie laat een andere E zien; waar de zanger vroeger zware, melancholische teksten had zijn de nummers nu optimistisch en vol levensvreugde. Titels als I Like the Way This Is Going en This Is Where It Gets Goo zeggen genoeg.

Het nieuwe optimisme van Eels is helaas niet direct terug te zien in hun podiumverschijning. Er wordt prachtig gespeeld door de vijf topmuzikanten maar het is niet zo dat het speelplezier er nu vanaf straalt. Misschien hoort dat ook bij de act en moet je dat leuk vinden: de vijf mannen hebben allemaal een baard en zonnebril. De leadzanger spant de kroon door zijn gezicht ook nog eens te verbergen met een doek. Verder wordt er erg stoïcijns gespeeld, er valt amper emotie te bespeuren. De meeste sfeer komt van de kleurige lichteffecten en het goede samenspel.

Om het goed te laten klinken worden ook geen halve maatregelen genomen. Met minstens tien verschillende gitaren wordt de sound gecreëerd die het best bij de nummers past. Onder meer Les Pauls, een pedal steel guitar en twee baby blauwe Gibsons passeren de revue. Die laatste twee behoren tot E, die voor ieder nummer een andere gitaar aangereikt krijgt.

Het spel is niet alleen strak en harmonieus, maar ook snel, er is slechts een adempauze tussen de nummers. Bovendien worden de nummers zelf in rap tempo gespeeld, toch best gaaf om te zien. Exemplarisch hiervoor is de gedurfde cover van Joe Cockers 'Summer in the city'. Het nummer wordt moordend snel gespeeld en om het nog leuker te maken wordt het hier en daar enorm uitgesponnen. Wanneer het publiek denkt dat het nummer afgelopen is, knalt de band er nog een refrein in.

Zoals gezegd is het ondanks het technisch superieure spel niet zo dat de vonken van het podium afspatten. Tegen het einde van het optreden komt daar pas een verandering in. E neemt even de tijd om alle bandleden voor te stellen en dat is leuk want de mannen hebben allemaal een bijzondere uitstraling en dito namen. De bassist valt nog het meest op, hij lijkt met zijn grote rode baard, zonnebril en hoedje een beetje op een muppet. Bovendien heeft ie een naam die tot de verbeelding spreekt; Koool G Murder. De echte verrassing van het voorstelrondje is echter drummer Knuckles; hij schreeuwt bij het horen van zijn naam; "KNUCKLES BABY!" en begint een drumsolo waarbij hij een grappig liedje over zichzelf zingt.

Als de drummer zijn solo heeft afgerond wordt de draad van het optreden weer naadloos opgepakt. Het verschil is echter dat de bandleden hun speelvreugde delen met het publiek. Het lijkt alsof ze na de voorstelronde ook echt dichter bij het publiek komen te staan. Ook het publiek, dat tot dan toe al erg enthousiast was, lijkt dit te waarderen; aan het eind van het optreden is de stemming in de zaal opperbest. Het publiek wordt daarvoor beloond met twee toegiften.