Voor menige fan is de terugkeer van Boo! naar Groningen er een die veel te lang op zich liet wachten. Zeven jaar geleden waren ze voor het laatst in Vera en hebben er toen een Zuid-Afrikaans dansfeest van epische proporties van gemaakt. Ook hun optreden tijdens Noorderzon op het Dok in 2004 was een groot succes. De verwachtingen rondom het optreden van afgelopen woensdagavond in Vera waren daarom hooggespannen.

Het Zuid-Afrikaanse Boo! bestaat uit een trio zeer kundige muzikanten die met een markante podiumverschijning en vrolijke up-tempo liedjes – zelfs als de tekst zelf eigenlijk down is – unieke muziek maakt die zij zelf “Monki Punk” noemen. De leadzanger, bassist en schrijver van alle muziek is the sexless phenomenon 'Miss' Chris Chameleon, die toen Boo! in 2004 – naar nu blijkt, tijdelijk – werd opgeheven een zeer succesvolle solo-carrière wist op te bouwen. Dan heb je Ampie Omo, de multi-instrumentalist die de sound van Boo! versterkt met het live bespelen van de trompet, trombone, toetsen en allerlei percussie-instrumenten. Doe hem dat maar es na. En last but not least hebben ze Riaan van Rensburg als nieuwe drummer.

De band heeft sinds hun formatie in 1997 in iets meer dan zeven jaar tijd een wereldwijde cult status gekregen, vooral omdat ze in die tijd meer dan 800 keer hebben opgetreden in zeventien verschillende landen. Een simpele rekensom wijst uit dat dit neerkomt op om de drie dagen één optreden. En dat zeven jaar lang. Welke band doet ze dit na?

Om deze ware performance spree te kunnen verhapstukken gaf de band toendertijd – en nu nog steeds – helaas nooit een toegift. Na een hiaat van zes jaar is de band tot grote vreugde van al haar fans dit jaar opnieuw bij elkaar gekomen. Ze zijn weer gaan touren en hebben een in Nederland opgenomen nieuw album uitgebracht: Just The Three Of Us.

In Vera laten ze een groot deel van dit nieuwe materiaal horen, maar dat valt eigenlijk niet helemaal goed bij het publiek. Muzikaal is er niets mis mee, het is zelfs prachtig om te horen: een enigszins melancholische kruising tussen soft rock, punk en Afrikaanse ritmes. Maar je krijgt toch het gevoel dat het publiek naar dit optreden is gekomen voor de vrolijke up-tempo nummers uit het pre-hiaat tijdperk. Gelukkig is Boo! het verleden niet vergeten en komen de oude liedjes zeker nog aan bod. Vooral nummers zoals Avrocado Pair, Champion en Wannabe gaan er als zoete koek in en veranderen het publiek in één grote hossende en dansende massa.

Eigenlijk is het sterke contrast tussen de reactie van het publiek op Boo's oude repertoire vergeleken met hun nieuwe nummers het enige minpuntje van dit verder fantastische optreden. Misschien moeten oude fans er gewoon nog even aan wennen dat hun favoriet een nieuw gezicht heeft gekregen.