De cirkel is rond. Het laatste optreden van The Opposites dat in het teken staat van hun album Succes/Ik ben Twan is een feit. Althans, voor ons. Zij gaan er nog eventjes mee door, wij zeggen vanavond vaarwel, in De Oosterpoort. Twee meisjes van 30+ die “hun” jongens uitzwaaien, evenals de voorbije maanden en de bijbehorende soundtrack.

Vreemd hoe een plaat zich zo in je leven kan weven dat het lijkt alsof ‘ie al veel langer bestond. Alsof ‘ie in de winter van 2009 al op de achtergrond klonk toen we met oud en nieuw vuurwerk afstaken op de Grote Markt, kleine hartjes, grote smoel. Toen we een leap of faith maakten en meer uit ons leven wilden halen, doei vroeger, hallo toekomst. Toen we onze liefdes leerden kennen, paf uit het niets. Toen we vraagtekens hadden, buien en katers. Toen de wereld onder een dik pak sneeuw verscholen lag en we moesten ploegen om ergens te komen. Letterlijk en figuurlijk. Toen het tij langzaam richting positiviteit en vrijheid keerde. Toch was ‘ie in die bewuste winter pas in de maak en zag ‘ie in maart 2010 het levenslicht. Onze soundtrack na, en later tijdens, dato: “Succes/ Ik ben Twan” van The Opposites.

Het is 22 oktober 2010. We staan op de tribune in de kleine zaal van De Oosterpoort. Voor ons een gevulde vloer, met niets dan fans. Woord voor woord worden de puberhits van weleer meegezongen, reizen we mee van Heiloo richting Amsterdam en dan bereiken we middels Begin Twintig/ Je moet niet zitten aan me Nikes het eerste hoogtepunt. Tussen de stoerdoenerij lazen wij de boodschap “kom niet aan wie ik ben”, resulterend in een paar sneakers aan onze voeten en onze neus in de lucht. Het bier vliegt inmiddels ook om onze oren als we besluiten om richting het podium te lopen en er een medley wordt ingezet (ben je begin twintig en heb je al je eigen medley…) We concluderen dat het werkelijk grandioos is wanneer mensen zo dicht op hun talent en hun geluk werken. En wij willen gewoon nog wat dichterbij ze zijn. Die jonge knakkers die ons Succes brachten: “Ik heb getwijfeld maar mezelf bewezen/ heb strijd geleverd allemaal voor succes/ ik loop met geheven hoofd, trots moet je dragen/ bloed zweet tranen, ik geef ze m’n best/ ik heb getwijfeld maar mezelf bewezen/ heb strijd geleverd allemaal voor succes/ ik zeg ze yo ik buig niet al zit het me tegen/ ik buig niet, ook al wil de duivel me breken.”

Het is een terugkerend thema: Lullen doen ze toch wel, kom niet aan me, doe je eigen ding, wees trots op wie je bent. Enne, heb vooral genoeg LOL. Een uitstekend mantra, op goede én slechte dagen. We staan tussen de pogo-ende pubers, oog in oog met Willem en Big2, ze bouwen een feestje op het podium. Met dé slogan van 2010: “Crazy zin in!” Ik heb er zin in/ nu ga ik crazy nergens mee bezig baby/ vandaag is de dag/ ik ben geen partyboy/ ik ben een party… Boy!”

Nadien in de foyer proosten we een biertje en bereiden we ons voor op het slotstuk; een persoonlijk dankwoord en een fotootje als bewijs van ons verbond. We beseffen; ze hebben geen idee. En ze hoeven ook niet persé te weten dat hun plaat onze levens maandenlang heeft omlijst. Wij weten het zelf, en da’s genoeg. Toch is het spannend wanneer we afdalen naar backstage en de deur van de kleedkamer opengaat. Wat zeg je dan. Sta je daar. Maar ze pakken het tof op. Wij zeggen dankjewel en Willem en Twan zeggen dankjewel. Met een prachtig plaatje als resultaat. Met rode koontjes op onze wangen weer terug, we voelen ons pubermeisjes. DJ Lowpro stelt ons gerust: “Nah man, voor sommige dingen ben je nooit te oud.” Inderdaad, zo is het. Het was ons allemaal wat, maar deze dames leven in ieder geval to the fullest.

“Ik doe gewoon m’n ding elke keer als ik wil/ ik kijk om me heen iedereen zit stil/ dus ik leef to the fullest/ het hele leven is geleend en oh zo tijdelijk/ maar tegelijkertijd ook zo verleidelijk/ als ik aan het einde ben dan denk ik eindelijk/ de rit was een fijne en helemaal de mijne/ ik heb altijd gedeeld met de mensen aan m’n zijde/ heb nooit de blik van een man hoeven ontwijken en altijd schijt gehad aan wat ze zeiden/ lullen doen ze toch wel/ dus ik doe wat goed voelt/ m’n huid is dik en ik bloed koel/ er is een hoop te klagen dus ik spaar momenten en fantastische dagen/ iedereen heeft vragen waarom ‘ie hier is en wat z’n doel is/ maar Frans en Twan zeggen leef! Leef to the fullest.”