Al meerdere keren deed Beth Hart Groningen aan, maar de noorderlingen hebben  duidelijk nog geen genoeg van deze Amerikaanse dame. In een volle grote zaal in de Oosterpoort wordt het publiek als vanouds getrakteerd op een show waar je haren van overeind gaan staan. In positieve zin.

Ooit was ze verslaafd aan drank en drugs, maar die tijd heeft Beth Hart gelukkig achter zich gelaten. Haar verblijf aan de rand van de maatschappij leverde een aantal  mooie rockalbums op, waaronder Immortal (1996) en Screaming For My Supper (1999). Daarna ging het gelukkig iets beter met Beth en inmiddels heeft ze naast drank en drugs ook koffie afgezworen. In september kwam haar nieuwe album My California uit. Dit album kenmerkt zich door de pure vorm waarin de songs zijn opgenomen. Ook zijn de nummers ingetogener dan die op de vorige albums. Het leven van Beth was niet eenvoudig tot nu toe en dit verwerkt ze in haar teksten.

Het concert van vanavond is er eentje in de categorie indrukwekkend. In de eerste plaats zit dit in de verschijning van Beth Hart zelf. Een ruige maar zeer sympathieke zangeres met vele tattoos en twee kleuren haar. Ze is rauw en aandoenlijk tegelijk. Als ze dan ook nog begint ze zingen, wordt duidelijk waarom ze keer op keer volle zalen trekt. Haar stem blaast zowat de zaal weg, op een manier dat je je afvraagt waar ze het vandaan haalt. Deze vrouw heeft geen microfoon nodig! De uithalen zijn overweldigend. Gelukkig gebruikt ze die niet bij elk nummer: het concert is een variatie van blues en rock waarbij ze ondersteund wordt door de driekoppige band. De intiemere nummers speelt ze in haar eentje achter de toetsen, wat zorgt voor voldoende afwisseling in het optreden.

Naast haar grootste hits L.A. Song en Leave The Light On zingt ze enkele nummers van haar nieuwe album. Het prachtige nummer Sister Heroin, dat is geschreven voor haar aan AIDS overleden zus Sharon, doet de rauwe randjes even verdwijnen. Je voelt de emotie in haar stem. Ook het welbekende Sick komt voorbij. In dit nummer uit ze haar ongenoegen over George Bush. Tussen het zingen door babbelt ze met het publiek. Ze vertelt grappige anekdotes over haar familie, grootgeschapen mannen en haar ‘bad days’.  Al met al was het weer een geweldig optreden in de Oosterpoort. Een concert van Beth Hart dreunt nog uren na in je oren. Wederom in positieve zin.