In 2008 stonden ze in de Spiegeltent op Noorderzon. Dit jaar zijn ze terug in Groningen in een uitverkochte kleine zaal van de Oosterpoort op donderdag 6 mei. Singer-songwriterduo, tevens broer en zus: Angus and Julia Stone. Een vertederend schouwspel, mierzoet en met een sprookjesachtig repertoire. Een muzikaal prentenboek.

Een goed begin van de avond. De schuchtere, schattige Ben Howard verbaast zowel met zijn manier van gitaar spelen als met zijn stem. Howard is een singer-songwriter waarbij je graag eventjes in de wangen knijpt. De verbazing is dan ook groot wanneer hij zijn mond opentrekt. Komt die stem uit dat ventje?

Vocaal heeft Howard iets weg van James Morrison maar met minder uithaal waardoor het na een tijdje erg depressief en saai wordt. Zijn teksten gaan diep maar door zijn zachte uitstraling is het niet erg geloofwaardig, maar wel erg mooi. De manier waarop Howard zijn gitaar gebruikt is bewonderenswaardig. Liggend op zijn schoot of in de normale positie, het is iets dat je even moet YouTuben. Hij tikt, hakt en trommelt er op los. Dankzij Howard zit de stemming er goed in.

Het publiek begint koortsachtig om zich heen te kijken. Men staat te trappelen om wat er komen gaat. De kerstverlichting die aan de microfoonstandaard en piano is bevestigd gaat aan, de rookmachine begint te roken en daar zijn ze dan. Angus and Julia Stone, singer-songwriterduo, broer en zus, geboren in Australië, woonachtig in Londen. Onder begeleiding van een daverend applaus komen de sprookjesachtige figuren op. Angus en Julia worden vanavond begeleid door een drummer en een bassist. Als de band begint met spelen, kun je een speld horen vallen. Het is muisstil in de zaal.

Het stemgeluid van het duo is ongelooflijk puur en de twee zijn zo op elkaar ingespeeld dat er praktisch geen onzuiverheden te ontdekken vallen. Ergens werkt dit niet helemaal in hun voordeel. Het rauwe ontbreekt, waardoor het geheel mierzoet en lichtelijk slaapverwekkend wordt. Dit geldt echter alleen met betrekking tot de muziek. Er valt ook heel wat te zeggen over de performance, die absoluut niet slaapverwekkend is.

Twee paar twinkelende en verlegen ogen kijken de zaal in. Het enige wat er bij Angus ontbreekt is een grasspriet tussen zijn lippen. In haar hippieachtige jurk is Julia zowel qua uiterlijk als qua stemgeluid de modernere versie van Melanie Safka. Een zoete, ietwat kinderlijke en niet bepaald alledaagse stem pakt de zaal. Ze danst, zingt, trompettert en speelt piano en gitaar. Angus en Julia vertellen het publiek zo nu en dan een verhaaltje waarvan ze zelf niet erg overtuigd zijn of het wel leuk genoeg is. Dit laat het publiek juist vertederd glimlachen.

Tussen de nummers door vallen monden open en prevelen mensen in hogere sferen te zijn. Na afloop wordt er gestampt, gesmeekt om een toegift. Als het duo weer begint te spelen vallen sommigen bijna in katzwijm. ‘Just a boy’ weerklinkt door de zaal, een van hun populairste nummers. Angus en Julia, maar ook de drummer en de bassist, lijken maar moeilijk afscheid te kunnen nemen van deze gillende, stampende mensenmassa. Het spijt ze oprecht dat ze niet iedereen een afscheidsknuffel kunnen geven. Een fantasierijke, sprookjesachtige en liefdevolle avond die voor herhaling vatbaar is.