Voor menigeen die naar een uitverkochte Oosterpoort is gekomen om getuige te zijn van een spectaculair optreden van Joss Stone, is het voorprogramma een zeer prettige verrassing. Zeker gezien het feit dat er vooraf niets over op de website van het podium stond vermeld. Ontmoet Jenny Lane, een snel rijzende ster, die hard op weg is om de koningin van de Nederlandse soul te worden. Die ook "nog gelooft in de liefde". In voorkomen een petite femme fatale, Nederlandse van origine maar typisch Française qua uiterlijk, compleet met frêle streepjesjurk en hoge hoed. Zo weet de tegelijkertijd kwetsbare en toch zelfverzekerde Jenny met levenslustige nummers geleidelijk de harten te veroveren van bijna iedereen in het publiek.

Jenny Lane's optreden duurt eigenlijk veel te kort, maar Joss Stone doet dat gemis al snel vergeten. In eerste instantie is ze niet in staat een noot uit te brengen, zo overdonderd is ze door het alles verstommende applaus dat uitbreekt als ze eindelijk in hippiejurk en op blote voeten haar langverwachte entree maakt. Uiteraard herpakt ze zichzelf al snel en vult daarna samen met haar band en achtergrondzangeressen de zaal met soul, zoals geen ander dat kan.

Je hoeft geen kenner te zijn van het indrukwekkende repertoire van deze jongedame om volledig weggevaagd te worden door haar performance. Met je ogen gesloten zou je kunnen zweren dat je luistert naar een jonge Aretha Franklin, of modernere diva's als Lauryn Hill en Whitney Houston. Hoe verbazend is het dan om te beseffen dat deze jongste, Britse vlaggendraagster van een van de belangrijkste pijlers van onze muzikale cultuur reeds zo'n gevestigde naam is. Met al minstens acht miljoen verkochte albums, nog voor haar drieëntwintigste levensjaar. De verbazing duurt deze dinsdag echter niet lang. Na slechts enkele nummers is er geen twijfel meer mogelijk: de toekomst van de soul is hier, gelukkig even neergedaald in Groningen.