Gare du Nord is niet voor de hardcore jazzliefhebber, maar spreekt aan bij een breder, veelal volwassen publiek. Inherent hieraan is dat de gemiddelde leeftijd van het publiek vrij hoog is. In combinatie met de zitplaatsen belooft dit dus een rustige avond te worden. De band staat met maar liefst zeven man op het podium, waaronder oprichters Ferdi Lancee (gitaar) en Barend Fransen (zang/percussie). Dorona Alberti, die zong op het album Sex ’N' Jazz (2007), is inmiddels ook vast onderdeel van de band geworden. Met zijn drieën dragen ze deze avond de band, waarbij vooral Alberti met haar stemgeluid de band naar een hoger niveau weet te tillen. Een frisse afwisseling van het soms toch knullige Engelse taalgebruik van Fransen.

Het concert is uitverkocht maar het lijkt niet erg druk, wat misschien een bewuste keuze geweest is om een intieme, ontspannen sfeer te creëren. Ontspannen is het zeker. De band is zeer relaxed en speelt de nummers vrij gemakkelijk weg. Er is duidelijk aandacht besteed aan het lichtplan en het uiterlijk van de band. Het ziet er allemaal erg verzorgd uit. Er is gekozen voor een rustig maar uitgedacht lichtplan dat goed aansluit bij de muziek. De composities van Gare du Nord zitten allemaal goed in elkaar. Niet te voorspelbaar, niet te eenvoudig, hier en daar met wat spannende harmonieën en akkoordprogressies, maar niet zo spannend dat de eenvoudige mens hier ongelukkig van wordt.

De van oorsprong Italiaanse Alberti is duidelijk favoriet bij het publiek - de nummers die zij zingt worden het meest enthousiast onthaald. Alberti verandert meerdere malen van sexy pakje en beweegt zich op een aangename manier rond op het podium, wat de band toch enig sex appeal geeft. Zij weet de titeltrack Sex ’N' Jazz van het gelijknamige album op een uiterst subtiele maar sexy manier uit te dragen. Misschien wel het hoogtepunt van de avond.

De band heeft binnen vier jaar twee gouden platen in de wacht weten te slepen, waardoor de verwachtingen hooggespannen zijn. Maar helaas blijven de vele verwachte hoogtepunten enigszins uit. De muziek is correct en technisch ruim voorzien van kwaliteit maar toch ontbreekt er iets aan het plaatje. Er lijkt vrij weinig pit in het geheel te zitten. De solo’s zijn erg voorspelbaar en er wordt niet op gereageerd totdat Fransen de solist voorstelt aan het publiek, waarop een lauw applaus volgt. Het publiek laat zich graag vermaken maar heeft niet echt behoefte zich te uiten op een uitbundige manier. In de loop van de avond lijkt het applaus wat heftiger te worden, wat verassend genoeg uitmondt in een staande ovatie.

De uiterst sympathieke band Gare du Nord heeft een goed geluid en is een frisse maar niet spectaculaire vertoning op het podium. Van zeven man op het podium mag er wel iets meer geweld verwacht worden. De muziek spreekt vooral aan bij huismannen en -vrouwen, toch geen typische concertbeesten en muziekfanaten. Gare du Nord is daarom gezapig, aangenaam en onderhoudend, maar niet spectaculair.