The Cinematics zijn na een jaar van tegenspoed bezig aan hun wederopstanding. En staan doen ze, springen ook, maar voor een half gevuld Simplon is dit bijna vergeefse moeite. Ze hadden meer publiek verdiend.

Toen Editors in 2006 aan hun opmars begonnen was daar nog een act à la Joy Division die bezig was met doorbreken. De Schotse band The Cinematics wist, vooral met de single ‘Break’, vol bravoure te overtuigen. Maar geteisterd door een weigerachtig bandlid (gitarist Ramsey Miller) en een ten ondergaande platenmaatschappij (TVT), hebben The Cinematics het nooit tot de groten der britpop geschopt. Inmiddels is Miller vervangen door Larry Reid, heeft platenmaatschappij The Orchard het failliete TVT opgekocht en is het tweede album Love And Terror eindelijk uitgebracht. Kortom, de inhaalrace is begonnen.

Of ze ook live op de goede weg zijn, zal in Simplon moeten blijken. Daar staan ze deze zaterdagavond, om ons in te pakken met hun strakke gitaarriffs en dat o zo belangrijke vleugje wave. Het Duitse Beat! Beat! Beat! is de band die hen daarbij moet gaan helpen. Maar makkelijk zal het niet worden, want zelfs met een roze bril op is de zaal halfleeg.

Het komt dan goed uit dat Beat! Beat! Beat! een prima gangmaker is. Overigens hebben de vier jonkies (van rond de 18) dat vooral te danken aan hun uiterlijk, dat het overgrote, want vrouwelijke deel van het publiek zeer weet te waarderen. Maar ook de frisse gitaarpop van de band is – vanuit een aseksueel oogpunt gezien - op zijn allerminst appetijtelijk.

Als de puike set van Beat! Beat! Beat! tot een einde is gekomen, wordt het stokje doorgegeven aan The Cinematics, die het sprinten voortzetten. Hoewel, als wat Beat! Beat! Beat! deed sprinten was, dan is dit rennen op zijn Usain Bolts. Met kijkers zo wijd open als haviksogen, komt frontman Scott het podium op stormen. En nog voordat het publiek de opkomst goed en wel heeft kunnen verwerken, ramt hij het eerst akkoord al de ruimte in.

Kan een hardloper ook een duurloper zijn, vraag je je dan af. En gelukkig is ‘ja’ het antwoord. Hoewel het publiek te klein is om van enthousiasme over te lopen, gaat vooral Scott door met de energie van een op hol geslagen hengst. Hierdoor komen de gehaaide Cinematicssongs gewelddadig goed uit de verf. Want hoe kun je beter strakke nummers spelen, dan wanneer je zelf stijf staat van de adrenaline? Het is een concert waarmee ze de grote zaal van de Oosterpoort met gemak plat hadden kunnen spelen. Jammer dus dat het vanavond een half gevuld Simplon betreft waardoor los gaan er niet in zit.

Met de wederopstanding van The Cinematics zit het aan de kant van de band alleszins goed. Nu alleen nog wat fans erbij.