Dag 3 - De zon schijnt nog wel, maar regen en zelfs onweer is in aantocht. Het is afwachten hoe laat het losbarst en tot die tijd is het genieten en zweten op de derde dag van het Gideon Festival. Hoofdacts Vive la Fête en DJ Korsakoff zijn vandaag te bewonderen.
Yuri Landman speelt samen met zijn Le KRGGHH@#$%!!-ensemble meerdere malen op het Gideon Festival. Landman is experimenteel gitaarbouwer van beroep en heeft meerdere explemplaren meegenomen om te (laten) bespelen. Een man of tien staat gebogen over zijn of haar instrument, waarvan de meeste absoluut onidentificeerbaar. De nummers zijn zonder uitzondering experimenteel en hebben een hoog jam-gehalte. Een beetje chaotisch is het wel, maar dat is juist een deel van de charme van Landman en zijn ensemble.
Le Roi Mort et Les Lentilles Rouges is geen doorsnee punk- of folkband. Het zijn door Franse chansons geïnspereerde anarchisten die met hun aanstekkelijke ritmes op de Main stage een heus feestje bouwen. Behalve opzwepende melodieën biedt hun act veel (humoristsiche) extra’s, zoals: een heus stokbrood gevecht en een acrobtische truc met een maquette van stokbrood. Gelukkig staan ze niet in de voorprogramma van Vive La Fete, anders hadden zij de tent afgebroken voordat Vive la Fete de kans kreeg. Kortom: Le Roi Mort et Les Lentilles Rouges zou op elke verjaardagsfeest en trouwerij aanwezig moeten zijn!
Op de Trash Stage is het viertal Mad Engine uut Stad helemaal op hun plek met hun energieke rock and ‘rawl’ . De zanger heeft een lekker rauwe stem en de gitarist lijkt wel vuur te spugen met zijn ogen. Het publiek is aan het begin van het optreden niet richting het podium te bewegen, dus springen de twee gewoon zelf van het podium af. Later komt er meer beweging in, helemaal als ze het tempo opschroeven. Ook het gastoptreden van Thomas, zanger (of in dit geval grunter) van Teenage Kids, valt goed in de smaak. Mad Engine heeft er in ieder geval een fan bij, een klein jochie die voor het podium gebiologeerd naar de band staat te kijken.
The Slapbacks is een typische rockabilly band, vette kuiven, een contrabas en twee gitaren. De stem van zanger Michael Nehyba is opvallend soulvol en zou ook in een countryband niet misstaan. Een paar bijpassende mannen met vetkuiven gaan mooi los op de Oostenrijkers. Typisch een bandje voor op de thrashstage met hun vuige nummers!
Op de Dance Stage is het tijd voor Alec Trix om zijn beats aan de publiek te laten horen. Het klinkt best lekker en het ziet er professioneel uit, maar… heel erg spannend is het niet. Het ligt niet aan Alec Trix maar aan het publiek. Het dansvloer is bijna leeg, waarschijnlijk omdat het nog te vroeg is. Best jammer, maar Alec Trix blijft enthousiast. Het is al ietsje later en Alec wordt opgevolgd door Harde Baas. Hij is ook best goed met draaitafels en weet hoe je muziek mixt. Het dansvloer wordt inmiddels iets voller en het sfeer in de tent beter, gelukkig voor Harde Baas.
Wil je een feestje op een middelgroot festival, dan staat Cochon Bleu hoog op je verlanglijst als boeker. Noem het Cajun, Zydeco of Swamprock , puristen zijn de Groningers niet, maar swingen doen de mannen wel en het publiek krijgen ze bijna onvermijdelijk ook mee. Het zou mooi zijn als ze nog eens een “fiddle” aan hun instrumentarium kunnen toevoegen zodat de pure two-step uit Louisiana ook origineel kan worden gebracht.
Een van interessantste plekken op Gideon is het Goa podium. Qua aankleding is het net een psychedelische trip: felgekleurd, sprookjesachtig en vol bloemen en paddestoelen. 's Avonds transformeert het geheel in een dancepodium dat zijn weerga niet kent, vooral de lasers stelen de show; het lijkt alsof er boven je hoofd een ruimtegevecht gaande is. Bovendien doet het geweldige geluid ook een duit in het zakje. De boxen hebben een uitstekende dynamiek en doordat ze in een cirkel staan wordt de spacy-ervaring nog vetter; de effecten razen rond als fotonraketten!
Om twaalf uur is het echter ook hier afgelopen. Dat vinden zowel dj's als publiek jammer; zij waren het liefst tot in de kleine uurtjes doorgegaan. Laten we hopen dat de gemeente volgend jaar iets coulanter is bij het verstrekken van de vergunningen.
The Heatmachine is een van de Friese bandjes die dit weekend op Gideon de Main Stage op zijn kop mag zetten. Hoewel de nummers van het zevental niet bijster origineel zijn is het geheel met onder andere een saxofonist en twee achtergrondzangeressen wel lekker energiek en leuk om naar te kijken. Zanger en gitarist Yorn Overwijk blijkt een soort jonge Herman Brood met veel charisme te zijn. Een leuke jonge festivalband die terecht een plekje op de mainstage heeft verdient.
Het is tijd voor Daily Bread, maar jammer genoeg duurt de soundcheck vrij lang, waardoor ze minder nummers kunnen spelen. Zodra ze beginnen hoor je dat ze nog steeds goed klinken en erg dansbare muziek maken. Er is al veel over Daily Bread geschreven en iets dat steeds terugkomt is dat ze electronica en rock op eigen manier weten samen te brengen. Het is geen bandje die met een cliché geluid aankomt: de synthesizers klinken anders en lekker en de basslijnen voegen echt iets toe aan de sfeer. De bezwete drummende krullenbol is een echte ‘pussymagnet’ en daarmee de kers op de taart.
Ook bij Vive la Fête duurt het erg lang voordat ze klaar zijn om op te treden. De setlist wordt daardoor dan ook aanzienlijk korter. Ze openen met Nuit Blanche en de volle tent is opgelucht dat het eindelijk is begonnen. Vive La Fête is een van weinige bands die muziek en stijl zo goed samen combineren, zonder dat het oppervlakkig wordt. Met name Els Pynoo is echt een plaatje om naar te kijken. Dat de drummer en bassist voor de grap een zwarte pruik opzetten waardoor ze opeens op Robert Smith gaan lijken is iets minder geslaagd maar doet geen afbreuk aan het verder geconcentreerde optreden, wat resulteert in een superFête!