Concerten van bejaarde rockers kunnen twee kanten op: het wordt of een zielige vertoning of de bezieling slaat juist toe. De reputatie van Arno Hintjes (1949), eigenzinnige aartsvader van de   Belgische muziekscène, belooft het laatste. Zaterdagavond 12 juni maakt Arno die verwachting meer dan waar in de kleine zaal van de Oosterpoort. 
 
Hip is Hintjens al lang niet meer. Stond hij in 1982 met zijn band TC Matic nog als Belgische sensatie in een vol Vera (“ik was toen een heel mooi meisje” memoreert Hintjes de bewuste avond zelf), nu is de zaal maar half gevuld en glinsteren grijze haren in het publiek. Maar dat zal Arno aan zijn Vlaamse reet roesten.

Hij stort zich op zijn rijke repertoire als een ouwe leeuw op een malse antilope. Van ontsnappen is geen sprake, van verveling evenmin. Hintjens wordt begeleid door een ijzersterke band, met als troef gitarist Jo Mahieu die notabene nog maar twee maanden bij de band blijkt te zitten.

Ze wisselen nummers van de laatste plaat af met klassiekers uit het Arno-oeuvre. Kroegliederen, onheilspellend stampende blues en Franse chansons passeren de revue. Als middelpunt zijn daar steeds de rauw doorrookte stembanden en de immer intense voordracht van de man zelf. Tussendoor gaat hij steeds even rustig zitten, en richt hij zich met plezante anekdotes tot het publiek. Met Vlaamse tongval vertelt hij over een nummer van zijn laatste plaat Brusseld. Het is voor zijn zoon, die had last van een gebroken hart. “Er zijn meer vrouwen dan Chinezen”, is de geruststellende boodschap. 

Het  nieuwe materiaal in de set blijft zonder moeite overeind tussen oude succesnummers als Putain Putain. Ook de ingetogen versie van de Wailers-klassieker ‘Get up, Stand up’ past naadloos in het plaatje. Het is duidelijk, Arno ademt zijn muziek. En als dan zijn grootste hit klinkt, verlaat ook het publiek de stoelen, worden stramme benen losgegooid en klinkt het uit vele kelen: “Oh la la la. Oh la la la. Oh la la la. C’est magnifique!”