Is de zaal nu half vol of half leeg? Laten we het maar op het eerste houden. We zijn tenslotte met een positieve instelling naar Vera gekomen! Hoe dan ook, het is net tien uur geweest als The Ettes het podium betreden. Zangeres Coco staat middenvoor en wordt geflankeerd door bassist Jem en gitarist Johnny. Daarachter heeft Poni plaatsgenomen achter de drums. Tijdens het eerste nummer valt al direct de energie op die vanachter het drumstel vandaan komt: Poni gaat als een soort van “Animal” tekeer, veelal woest bewegend met hoofd en armen.
Coco heeft een klein postuur maar imponeert des te meer met haar stemgeluid. Die heeft iets soulvols, maar doet ook wel denken aan klassieke countrystemmen à la Patsy Cline of Dolly Parton. De muziekstijl van The Ettes is echter duidelijk anders; dat is namelijk garagerock. Maar dan wel die van het poppy, dansbare soort. En verder met rauwe riffs en stuwende ritmes! Juist de ogenschijnlijk tegengestelde ingrediënten van Coco’s klassieke countrygeluid en de rauwheid van de garagerock zijn tekenend voor The Ettes.
“Do you like The Oblivians?” vraagt Coco op een gegeven moment aan het publiek. De uit Memphis afkomstige Oblivians vormen namelijk een grote inspiratiebron voor The Ettes. Het is dan ook niet voor niets dat Greg “Oblivian” Cartwright hun laatste plaat Do You Want Power? heeft geproduceerd. Verder doet het geluid van The Ettes zo nu en dan denken aan The White Stripes, The Gossip en Holly Golightly. Met The Gossip hebben ze in het verleden al eens getoerd en binnenkort zullen ze in het voorprogramma staan van The Dead Weather, de nieuwste band van Jack White.
Dat The Ettes hier met zijn vieren op het podium staan, is enigszins een verrassing. De laatste jaren treedt de band voornamelijk op als trio. De extra gitarist (Johnny) blijkt overigens een goede aanwinst en lijkt nu al een vrij onmisbaar element in het geheel. Toch zijn het de vrouwen die de aandacht trekken. Zangeres Coco bezit het soort charisma waarmee ze geen wilde gebaren nodig heeft om de aandacht vast te houden. En drummer Poni zorgt er met haar wilde enthousiasme voor dat er altijd wel wat gebeurt op het podium. Haar optreden is hard, wild en woest, waardoor er om de zoveel tijd een kapotgeslagen drumstok door de lucht vliegt.
Na een uurtje hartstochtelijk garagerocken is het afgelopen. Maar enkele minuten na het concert staan de bandleden zelf alweer in de zaal om hun platen te verkopen. Deze vinden gretig aftrek, hetgeen doet vermoeden dat het publiek vanavond met een tevreden gevoel naar huis gaat.