Energiek. Dat is Harlem, een drie-koppige garageband uit Texas zeker. Op hun tweede plaat Hippies leveren ze een leuke melange van rock ’n roll, blues en pop. Een band met weinig pretenties, behalve dan dat ze iedereen aan het dansen willen krijgen. Daar is natuurlijk niets mis mee.

Aan enthousiasme geen gebrek. Ondanks de matige opkomst in Vera afgelopen zaterdag trapt Harlem heerlijk af met hun aanstekelijke nummers vol gekke drums en guitige riffs. Hoofden in de zaal beginnen terecht onmiddellijk mee te knikken. De jongens hebben er zelf ook zichtbaar plezier in, wat te merken is aan de talloze onverstaanbare grappen die ze tussen de nummers door tappen. Onverstaanbaar is helaas een terugkerend thema deze avond.

Of de muziek nou te hard stond of het volume van de microfoons te laag, het publiek is beroofd van een optreden dat veel beter had kunnen zijn. De vocal waren te zacht en bij vlagen onverstaanbaar, waardoor de kracht van de leadzang en de goed aanvullende backing vocals gemist moest worden. Ook het leuke effect wat de positiewissel van Michael Coomers en Curtis O'Mara (beide gitarist/drummer en leadzang) na 20 minuten had kunnen opleveren, viel hierdoor deels weg.

Eeuwig zonde. Want aan alles was te zien dat Harlem hun vak verstaat. Anders dan op de plaat, die door de zware sixties sound soms flets klinkt, bouwt het trio live zonder veel moeite een feestje. Uitstekende uitstraling en muzikaal staat het als een huis. Zeker meepakken als ze de volgende keer langskomen en dan maar hopen dat we er dan wél wat van kunnen verstaan.