In een helaas matig gevuld Vera zijn zondag 11 april twee noisetoppers aan het werk. Bombay Show Pig komt gewoon uit Nederland, maar maakt ongewone noiserock. Ook Times New Viking is een topper in dat genre en laat ook duidelijk zien dat het daar thuishoort. Rauw maar toch zeer melodieuze popliedjes voor liefhebbers van rock en metal.

Vera is vanavond wel erg leeg wanneer voorprogramma Bombay Show Pig uit de Randstad begint. Ze moeten het doen met tien mensen voor het podium en een paar verdwaalde bezoekers in de buurt van de bar, maar laten zich hierdoor zeker niet uit het veld slaan. Sterker nog, ze slaan keihard terug. Het uiterlijk van deze op het oog absurde band is misleidend. De als geisha geschminkte drumster is met haar agressieve spel zeker geen ideale gezelschapsdame en ook de met een varkensmasker getooide gitarist werkt zich in de blubber op zijn gitaar.

De flinke bak herrie van deze twee vormt de basis van Bombay Show Pig en een zo uit Rage Against the Machine gestapte zanger zorgt voor de afronding. De zang is eigenlijk iets te glad voor de noise die de andere twee leden maken, maar het levert wel een uniek en lekker energiek optreden op. De muziek is nog het beste te omschrijven als noiserock met wat verdwaalde stonerriffs en verrassende hooks. Een Schot met kilt die af en toe even opduikt is een beetje overbodige raardoenerij, maar ook dit draagt bij aan het mystieke en absurde dat Bombay Show Pig net dat beetje extra geeft.

Ook Times New Viking is zeker niet een alledaagse band. Het drietal uit Ohio bestaat pas een een kleine vijf jaar, maar is nu al een van de beste en bekendste bands in het lo-fi noise-genre. Ze worden ook wel de grondleggers van de shitgaze genoemd, samen met andere bands uit hun regio, zoals Psychedelic Horseshit en Sic Alps. Modernere noiserockbands als No Age zijn daar weer door geïnspireerd en hebben inmiddels aangetoond dat het genre een breed publiek aanspreekt.

Hoewel alles wat Times New Viking speelt onder een dikke laag noise zit, zijn de liedjes in essentie pure popnummers. Een soort Idols in de blender. De drums, gitaar en keyboard mengen samen met de stemmen van drummer Adam Elliot en keyboardspeelster Beth Murphy tot een ruisend en krakend geheel dat met het volume op honderd uit de boxen knalt. De gitaarriedeltjes en melodieuze zang zijn bij vlagen prachtig en nummers als ‘Teen Drama’ en ‘My Head’ klinken live nog tien keer beter dan op de plaat.

In moordtempo worden de eerste nummers gespeeld, tijd voor applaus geeft de band amper. Tien nummers in twintig minuten is geen probleem, maar pas bij het eerste nummer dat boven de drie minuten uitkomt weet Times New Viking echt te imponeren. Op een post-rockwijze opbouwend naar een met het blote oor aan pijn grenzend volume gespeelde climax. De inmiddels ongeveer vijftig bezoekers worden uiteindelijk zelfs nog op een razendsnelle toegift getrakteerd en kunnen met pijn in de trommelvliezen weer naar huis.