Mark Foggo weet tijdens de presentatie van zijn nieuwste cd Mad op donderdag 15 april Vera te boeien door zowel vrolijke ska-muziek als zijn sprekende persoonlijkheid. De band toont van begin tot eind een aanstekelijk enthousiasme en een onnoemelijke hoeveelheid energie, met als gevolg dat een bijzonder schouwspel ontstaat op zowel het podium als in de zaal.

Het publiek, dat varieert van mannen met hanenkammen tot studentikoze types gehuld in nette bloezen, wacht donderdag in spanning af tot de presentatie van Mark Foggo’s nieuwe cd Mad begint. Als op een nog altijd donker podium vijf mannen verschijnen om hun instrumenten te pakken, trekken deze onmiddellijk de aandacht van menig individu in de zaal. Wanneer ook Mark Foggo zelf het podium betreedt, barst het feestgedruis officieel los.

Foggo en zijn begeleidende band the Skasters stralen vanaf het eerste moment een aanstekelijk enthousiasme en energie uit, waardoor er een bijna magisch vrolijk schouwspel ontstaat en het voor muzikanten noch toeschouwers mogelijk lijkt om stil te blijven staan. Tevens weet de zanger zijn publiek te betoveren door bewust gebruik van lichaamstaal. Voornamelijk zijn sprekende ogen en een variatie aan gezichtsuitdrukkingen doen denken aan de opmerkelijke Dr. Emmet Brown uit de Back To The Future filmtrilogie. Iets dat bijdraagt aan een vermakelijke vertoning.

Ondanks dat het een cd-presentatie betreft, brengt de band vooral veel ouder en bekender materiaal ten gehore. Het oudere materiaal doet het uitstekend bij het toch al enthousiaste publiek, maar ook de nieuwe nummers hebben diezelfde betoverende hypnotiserende uitwerking, waardoor de zaal gevuld blijft met een vrolijk ogend dansende menigte.

Zelfs als de van oorsprong Britse Foggo zijn Nederlandstalige kwaliteiten wil tonen en een heel ander genre inzet, ontvangt het publiek dit letterlijk met open armen. Terwijl de zanger de tekst ‘Tulpen Uit Amsterdam’ van zanger Herman Emmink verbastert naar ‘Hashish Uit Amsterdam’ stopt het dansen, gaan armen al zwaaiend omhoog en begint het publiek spontaan het Nederlandstalige nummer mee te zingen. Wanneer de band er uiteindelijk toch een ska-tintje aan besluit te geven en het nummer nauwelijks meer op het origineel lijkt, vindt er opnieuw een dansspektakel plaats.

Van begin tot eind weten Mark Foggo en zijn Skasters de aandacht van het publiek vast te houden. Maar ondanks dat de muzikanten het constant presteren om met zoveel energie en enthousiasme te spelen, ontstaat later op de avond toch een gevoel van eentonigheid. De terugkerende tonen die zo kenmerkend zijn voor het ska-genre doen op een gegeven moment verlangen naar enige afwisseling. Desondanks is het onmogelijk om niet te genieten van de vrolijke noten die de zaal vullen en het unieke schouwspel dat zich zowel op het podium als in de zaal zelf afspeelt.