Wat van tevoren een legendarisch concert leek te worden pakt helaas toch wat anders uit. Op 11 april doen vier ijzersterke muzikanten de Oosterpoort aan voor een gezamenlijk optreden: Terry Bozzio, Allan Holdsworth, Tony Levin en Pat Mastelotto. Het heeft af en toe wel wat mooie momenten, maar over het algemeen is het wel heel erg vrij en komen de muzikanten niet echt tot samenspel.

De vier muzikanten die deze avond het podium van de afgeladen volle kleine zaal van de Oosterpoort betreden zijn zeker niet de minste. Terry Bozzio is een meesterdrummer die zijn sporen ruimschoots verdiend heeft tijdens zijn jaren met Frank Zappa. Daarnaast toerde hij de afgelopen jaren met een uiterst succesvol soloprogramma rond. Gitarist Allan Holdsworth heeft gespeeld in bands als Gong, Soft Machine, UK en heeft zelfs op een plaat van Level 42 meegespeeld. Na deze periode is hij echter onder zijn eigen naam platen gaan maken. En niet onverdienstelijk: hij wordt gerekend tot één van de beste gitaristen ter wereld en heeft een grote schare fans.

Tony Levin heeft op zeer vele popplaten meegespeeld waaronder albums van Pink Floyd, Lou Reed en Yes. Hij is echter het meest bekend door zijn jarenlange samenwerking met Peter Gabriel en het spelen in de band King Crimson. Drummer Pat Mastelotto speelt ook al jarenlang in King Crimson maar heeft bijvoorbeeld ook in de jaren tachtig band Mr. Mister gespeeld.

Op papier ziet het er dus heel goed uit, maar in de praktijk loopt het toch iets anders. Het concert begint minimaal en komt eerst niet veel verder dan wat soundscapes. Na ongeveer een kwartier wordt het wel wat heftiger en staat vooral Pat Mastelotto af en toe stevig te meppen op zijn drumstel. Wat opvalt is dat Allan Holdsworth in het halfduister (hij maakt tijdens het spelen aan de lichttechniek duidelijk dat de op hem gerichte spot uit moet) aan de zijkant staat en niet veel speelt. Het concert lijkt (ook door de belichting) vooral te draaien om de overige drie muzikanten. En die staan af en toe stevig tegen elkaar aan te beuken.

Tony Levin wisselt tussen elektrische staande bas en Chapman Stick en gooit over de laatste zelfs distortion, waardoor het af en toe wel erg stevig wordt. Aan het einde van de eerste set legt Bozzio uit dat de band zonder voorbereiding en zonder nummers het podium betreden heeft en dat alles dus pure improvisatie is. Dat verklaart waarom het af en toe niet echt loopt. Wanneer je zo vrij speelt kun je soms tot heel mooie dingen komen, maar tegelijkertijd is de kans ook aanwezig dat er eilandjes ontstaan en dat er van samenspel niet veel sprake is.

Na de pauze is het eerste gedeelte van de set wel wat boeiender en komt de band wat meer tot elkaar. Maar dat houden de muzikanten helaas niet tot het einde vol. Allan Holdsworth speelt steeds minder, wat waarschijnlijk voornamelijk komt doordat hij ook wel inziet dat het toch niet veel nut zal hebben. Teveel drumgeweld en te weinig samenspel. Erg jammer.