Muziekaal hoogstandje van the Dodos in Vera

De één is wars van de dwarse ritmes, de ander juist vol van luistergenot

Tiemen Hiemstra (tekst) ,

Vorig jaar is het concert van the Dodo’s door Vera-medewerkers als beste concert in de Vera van 2008 gekozen. Vanavond staan ze weer op de mainstage, om Vera te laten zien wat ze kunnen. Zullen ze hun reputatie hooghouden?

De één is wars van de dwarse ritmes, de ander juist vol van luistergenot

Toen de Amerikaanse indie-scene op punt van uitsterven stond, was er (iets meer dan) een jaar geleden dan eindelijk de redding. Men ontdekte in San Francisco de tweekoppige band the Dodos. Maar zijn the Dodos wel echt indie te noemen? Beter zou zijn: muziek met complexe drumpatronen en zowel melodische als ritmische gitaarpartijen, die toch één geheel vormt – maar ja, dan bekt ‘indie’ toch wel een stuk eenvoudiger. De plaat die voor definitieve doorbraak zorgde was Visitors. Met deze plaat gingen the Dodos vorig jaar langs de Vera, wat leidde tot – volgens Vera-medewerkers – het beste Vera-concert van 2008. Voor herhaling vatbaar dus! En dat was ook wat the Dodos dachten, want op deze zondagavond staan ze weer in Vera. Dit keer met een nieuwe plaat om nummers van te spelen – de in September verschenen Time to die – en zelfs een nieuw bandlid! Vibrafoonspeler Keaton Snyder is op Time to die al regelmatig te horen, maar speelt vanavond bijna alle nummers mee, en dat werkt. De vibrafoon met zijn zwevende tonen, geeft de nummers meer kracht; meer lading. Vooral bij de intro van foals, waarbij het met strijkstokken langs de vibrafoon strijken zorgt voor kippenvel van top tot teen. Maar het is niet de vibrafoon waar de mensen voor gekomen zijn. Vooral kijkt het publiek uit naar de typische ritmes en gitaarmelodieën, waar the Dodos zo fameus om zijn. Deze zorgen misschien voor een nerveuze eerste luisterervaring, maar blijken na een paar luisterbeurten juist de magie in de muziek te zijn. Ook vanavond zijn het de ritmes die de avond maken of kraken. Voor diegenen die de muziek kennen zorgen ze – bij de bridge van season en het einde van Joe’s waltz- voor een moment van extase. Maar tegelijkertijd zijn de dwarse ritmes ook verantwoordelijk voor de nervositeit waarmee de minder ervaren luisteraars de nummers aanhoren. Een avond waar de meningen over verdeeld zijn dus. Voor de één een muzikaal hoogstandje, dat zowel weet te roeren als te doen lachen en voor de ander een avond die ophoudt leuk te zijn bij de eerste tromslag.