Corea is een zeer invloedrijke pianist die samen met Herbie Hancock, Keith Jarrett en McCoy Tyner tot de beste ter wereld wordt gerekend. Hij was al vroeg geïnteresseerd in elektrische keyboards en dan vooral in de Fender Rhodes electrische piano. In 1968 sloot hij zich aan bij de band van Miles Davis en speelde hij onder andere mee op het legendarische album Bitches Brew. In 1972 richtte hij Return To Forever op waarmee hij zeer veel succes had. Later volgden de Chick Corea Electric Band, de Chick Corea Acoustic Band, vele collaboraties met andere jazzgrootheden en een aantal veel geprezen soloalbums.

Ondanks dat het zo'n grote naam betreft was de Grote Zaal niet uitverkocht, misschien dat de 41 euro voor een kaartje hier een rol in speelt. Goedkoop is anders. De begeleiders van deze avond zijn trouwens ook niet mis: Stanley Clarke op contrabas en Lenny White achter het drumstel. Twee muzikanten waar hij al vele jaren mee speelt, beide hebben ze zelfs meegespeeld in Return To Forever.
De eerste set bevat niet veel vuurwerk maar verloopt vrij ingetogen. Mooi, hecht samenspel maar wat meer pit zou best leuk zijn.

Chick Corea is trouwens een man van weinig woorden want hij kondigt niks aan en wanneer de band na drie kwartier spelen opstaat en wegloopt is er in de zaal verwarring. Is het nu voorbij of is het pauze? Iedereen besluit dat drie kwartier wel erg kort is en gaat uit van een pauze. De tweede set trappen ze het gaspedaal wat dieper in en wordt er wat meer geknald. Ze durven meer risico te nemen en gaan verder tijdens solo's. Het publiek weet dit te waarderen en zo wordt het toch nog een goed concert van drie terechte grootmeesters.