Nouvelle Vague neemt er vrolijk een loopje mee

Gedurfd grasduinen in het zwarte verleden van de punk en new wave

Johanz Westerman, ,

Het was een bijzondere ervaring om een halfvolle kleine zaal van de Oosterpoort te zien meezingen op ludieke maar oh zo mooie versies van new wave en punkhitjes: ‘No future for me!’ Nouvelle Vague neemt zichzelf wat minder serieus dan veel groepen uit die tijd, maar zette een opwindende en bijkans hilarische show neer.

Gedurfd grasduinen in het zwarte verleden van de punk en new wave

Aan de zoveelste new wave van new wave doen ze gelukkig niet mee, maar het was wel heerlijk nagenieten van sommige oude ‘underground’ hitjes uit de het begin van de jaren tachtig. De Oosterpoort was gevuld met veel dertigers en veertigers die hun afkomst nog niet geheel verloochend hebben. Ooit nog kwartjes aan het zoeken op de dansvloer (met neergebogen hoofd, zoals het hoorde bij het doemdansen) in Groninger uitgangsgelegenheden als The Bronx en The Sound, nu stonden ze vanaf aanvang vooraan, toen de show begon met een cover van The Cure. Weliswaar van het album Pornography, minder bekend bij het grote publiek als Forest van de zelfde groep, dat prompt hierop volgde. Het ijs was gebroken. De zwoele mix van bossa nova en exotica bleek op hun albums al heel goed samen te gaan met de melancholie van de new wave, maar dit werd live versterkt door de speelse en sleazy presentatie van de beide zangeressen. Goedogend, sexy en uitdagend wisten ze de Oosterpoort van begin tot eind bezig te houden. Pas na de twee toegift met voor de tweede keer 'To drunk to fuck' was het echt gedaan. Eén van hun slechtste nummer helaas, want hier neigde de vrolijke kwinkslag met een knipoog iets teveel naar een hooguit vrijzinnige cover. Dat is hun grootste valkuil, een soort new wave en punk coverband worden. Maar verder barstte het van de originele vondsten en verdient new wave het om op een nieuwe manier gerepresenteerd te worden, want nieuwe en gewaagde dingen doen hoorde erbij in die tijd en een new wave of new wave is een contradictio in terminis. Absoluut hoogtepunt was hun versie van 'God save the queen' van de heren Sex Pistols. Geweldig om zo’n zaaltje met gedempte stemmen heel braaf ‘no future for me’ te horen zingen, enkel begeleid door een voorzichtig akoestisch gitaartje. Naast enkele prachtig melancholieke bossa nova uitvoeringen van onder andere Echo & the Bunnymen’s 'Killing moon', is dat toch vooral waar de kracht ligt van Nouvelle Vague: De luchtigheid en humor waarmee gedurfd in een donker muzikaal verleden wordt gegrasduind. Wat kunnen contrasten mooi zijn. Voor hen die het allemaal meegemaakt hebben was de avond bovendien ook nog een spannende popquiz.