Donderdag deden ze voor de derde keer Groningen aan. En...ze begonnen stipt op tijd. Dit bleek toen ik binnen kwam lopen om 11 uur en het concert al in volle gang was. Ik viel in een enorme bak herrie en vroeg me even af of ze een voorprogramma hadden meegenomen. Navraag leerde dat het toch echt The Ponys waren die daar op het podium stonden. Dat was even wennen, want in mijn herinnering klonk deze band speelser. Toen ik beter keek zag ik dat de zanger/gitarist Ian Adams vervangen was door een andere gitarist. Hij bleek alleen gitaar te spelen waardoor the Ponys het nu doen met nog slechts één zanger/gitarist, de boomlange Jered Gummere. De sound van deze band is duidelijk steviger geworden, maar gedurende het concert begon ik de andere zanger toch steeds meer te missen. De wat nichterige stem van Ian bood voorheen een mooi tegenwicht aan de felle stem van Jered. Ook visueel waren het tegenpolen. Ian een beetje schuchter en verlegen, Jered vol bravoure. Dit charmante contrast is nu verdwenen, de songs zijn meer to the point, en de tweede gitarist doet gewoon zijn werk. Toch zijn ook de nieuwe nummers van de plaat “Turn the lights out” herkenbare Ponys nummers gebleven, ook zonder Ian Adams. De zang van Jered Gummere is zeer herkenbaar, het heeft wel iets van Robert Smith van The Cure, maar dan met een vette sixties galmsaus er overheen. Gelukkig hadden de meeste bezoekers geen last van heimwee, want ik sprak diverse mensen die The Ponys voor het eerst zagen en het een zeer goed concert vonden. Ja, eigenlijk vond ik dat ook wel, maar waar zijn die lieftallige ponys gebleven? Die zijn volbloed vuurpaarden geworden, heel indrukwekkend, maar minder fascinerend.