Het programma in de USVA zag er opvallend sterk uit dit jaar, met spannende jonge artiesten als Lo-Fi-Fnk en de elders besproken Patrick Wolf. Openingsact op de donderdag was de vanuit Berlijn opererende, maar uit Engeland afkomstige electrodame Planningtorock. Afgelopen zomer reisde ze door heel Europa als voorprogramma van dé revelatie van het jaar: The Knife. En hoewel de muziek van Planningtorock volledig op zichzelf staat, zijn de makers van Silent Shout een goed referentiekader. Het (stem)geluid van de Engelse is echter een stuk theatraler en minder gebaseerd op songwriting, en daardoor geschikt voor een iets kleiner publiek dan het door pers en publiek omarmde The Knife. Donkere sprookjesachtige elektronica. Luister- én dansmuziek in één. Gehuld in een wit pak en met af en toe een masker op, ging ze volledig op in haar zelf gemaakte visuals. Het enige dat af en toe afbreuk deed aan de haast surrealistische sfeer, was haar stem, die live een stuk scheller is dan op de plaat. Niettemin zeer bijzonder. In de bovenzaal van het Grand Theatre waren onder de liefhebbers van free-folk en aanverwante muzikale gekte de verwachtingen hooggespannen, toen Islaja het podium betrad. Deze Finse dame, die op hetzelfde label zit als landgenoten Paavoharju, had voor de gelegenheid een band bij zich. En hoewel het eerste nummer, waarin ze slechts begeleid door basgitaar en haar eigen stem die ze veelvuldig sampelde tot een betoverend koor, veelbelovend was, werden de hoge verwachtigen niet ingelost. De rest van de band, die bestond uit een drummer, gitarist, toetsenist en een gekke-geluidjes-jongen, speelde ongeïnspireerd en wist de magie die Islaja op haar plaat zo bijzonder maakt, niet te vertalen naar een bijzonder optreden. Zelf leek ze er ook niet echt veel zin te hebben. En dat was jammer, want haar muziek en stem zijn wonderschoon. De twee jongens van Lo-Fi-Fnk zitten flink in de lift, en terecht. Hun debuutalbum Boylife laat een fris electropop-geluid en ijzersterke liedjes horen. Steeds weer wordt Pet Shop Boys als referentie genoemd, maar qua geluid doet het meer denken aan Junior Boys, en qua speelsheid soms zelfs aan de danspoppers van Basement Jaxx (Romeo). Na hun reguliere optreden in de USVA stonden ze na enen voor een tweede keer op het podium in Huize Maas, omdat Dave Clarke wegens ziekte verstek moest laten gaan. Bewapend met een sampler en een synthesizer en ondersteund door een derde bandlid op een elektronisch drumstel (dat verder weinig toevoegde), gaven ze een aanstekelijk optreden waar het spelplezier en de levensvreugd vanaf spatte. De echte drukte in Huize Maas was na The View gelukkig verdwenen, dus het publiek kreeg alle ruimte om te dansen. En daar werd gretig gebruik van gemaakt.