De tot de verbeelding sprekende Spiegeltent op het Noorderzon festival was afgelopen toegewezen voor een concert van de uit Minnesota afkomstige ‘slowcore’ band Low. De subtiele arrangementen van het echtpaar Alan Sparhawk en Mimi Parker vielen hier goed op hun plek. Een letterlijk en figuurlijk warme sfeer, in een nostalgische en sjieke kermistent met uitzicht op de bladeren in het avondlicht. De muziek kwam in deze organische entourage goed tot haar recht. De nummers die gespeeld werden zorgden dan ook voor de nodige vervoering van de bezoekers, waaronder veel vaste Vera bezoekers. Dat Low fans heeft in Groningen was te merken aan het uitbundige applaus tussen de nummers door. Volume lijkt in de trage, contemplatieve muziek van Low steeds een uitdagend element. De gevoelige stemmen van zowel Sparhawk als Parker krijgen een venijnig randje door het zware baswerk van Matt Livingston en de harde uithalen van Parker op de drums. ‘Maybe it’s your violent past’, zingt Sparhawk en ik vraag me af over wie hij het zou hebben. De teksten zijn niet eenduidig. Grote thema’s die in de teksten vaker voorkomen zijn geweld, verlies en liefde. Het gaat allemaal niet in de koude kleren zitten. Gedurende anderhalf uur geeft de band een bloemlezing uit eigen werk, met het dreigende Dinosour Act als eerste toegift. ‘Het is de vraag wat er belangrijker is: kwaliteit of kwantiteit’, vraagt Sparhawk zich hardop voor het laaste nummer af. ‘Kwaliteit!’, wordt er geroepen. En daarvoor zijn ze bij Low aan het juiste adres.