#4df17: The Naked Sweat Drips: bezeten door de geesten van psychedelische rock

Rockliefhebbers kunnen deze vrijdag hun hart ophalen op het Valkhof. Eén van deze rockeenheden is The Naked Sweat Drips. Zodra Automatic Sam is uitgespeeld op de Arc, zet de band bij de Boog meteen een bak herrie in om het publiek naar het podium te lokken.

De band ramt tijdens het eerste nummer meteen op haar gitaren, de drums weten niet meer wat onder of boven is en ondetussen is daar steeds het onheilspellende orgeltje. De aangekondigde psychedelische rock maken ze helemaal waar. In de tussentijd gaat zanger Stefan Kollee los alsof hij bezeten is door een geest.

Het publiek komt langzaam op gang door voorzichtig te headbangen in het begin, maar daarna durven steeds meer mensen mee te doen. Er is niet heel veel contact met het publiek tussendoor, maar tijdens de nummers vertelt frontman Stefan Kolee het verhaal van zijn liedjes prachtig door handgebaren en het direct aankijken van het publiek.

De muziek scheurt in de tussentijd door. Er wordt geëxperimenteerd met loops, gitaarrifjes, er worden wekkergeluiden gecreëerd en natuurlijk is daar de hardrock ook weer. De gitaarloops en schelle klanken zijn het nachtmerriegeluid goed tot dienst. Tussendoor zijn er rustigere momenten waarop Kollee iets zachter of dieper zingt. Hij heeft zijn stem dan niet altijd helemaal onder controle en er zijn wat valse noten, maar heel erg stoort het niet. Daarnaast is het ook een kunst om dissonant te klinken als het wel moet. En dat doet hij met verve: het past prima bij zijn psychopatische teksten en het gevoel dat hij bezeten is. The Naked Sweat Drips zijn een bak herrie in de positieve zin van het woord.

HET MOMENT:
Tegen het eind van het laatste nummer springt Stefan het publiek in en entertaint daar al headbangend en zingend het publiek. Al snel ontstaat er een cirkel om hem heen van publiek dat meedoet.  

Volg alle recensies, fotoverslagen en andere artikelen in ons dossier van de Vierdaagsefeesten.