Ten Horned Devels vinden nieuw muziekgenre uit: neo-rockabilly
My Streetsister Johnson is vermakelijk maar moet nog kilometers maken
In de Paraplufabrieken kun je een paar keer per jaar keihard punken. Dat is een mooie traditie. Maar de Plu zit niet stil, want op 11 februari is er heel waarschijnlijk een nieuwe traditie bij gekomen: rock-'n-roll. Ten Horned Devels en My Streetsister Johnson zetten de toon en wij waren erbij.
Op 11 februari om 21.15 uur zit de Plu, het kleinste podium van Nijmegen, ramvol met zo'n 100 bezoekers als My Streetsister Johnson de avond af komt trappen. Dat doen ze met vuige John Spencer-achtige trash en rammelende (zeer) oude Stones. De band bestaat uit twee gitaristen en een drummer en leeft pas zes weken! Nu kun je in zes weken heel veel uitwerken, maar zeker niet alles tot in de puntjes. En helemaal uitgewerkt hoeven de nummers ook niet te zijn, maar iets meer had wel gemogen, en ook wat strakker. De zanger bezingt ietwat lijzig het publiek zonder echt contact te maken en de tweede gitarist beweegt zich onopvallend op het podium.
Daarentegen is de drummer de entertainende factor van het de band. Met een klassieke look (leren jasje, blonde kuif) zingt hij delen van de tekst mee in een dikke classic rock-'n-roll-microfoon. U weet wel: zo'n grote bonk metaal die je met twee handen vast moet houden. Bij enig navragen blijkt hij al jaren een 'one man trash-band' te zijn. My Streetsister Johnson is vermakelijk maar moet nog wel wat kilometers maken om de nummers wat strakker te krijgen. Ook weer niet te veel trouwens, want dan is het hele trash-effect weg. De tweede band van de avond heeft die kilometers al gemaakt in het verleden. De bandleden komen uit respectievelijk The Flying Lures en de Steamro' Red Hots en ze heten nu Ten Horned Devels.
Het rockabilly-verleden van de voorgaande twee bands komt dan ook uitgebreid aan het licht met eigen nummers en covers op surf-, rockabilly- en rock-'n-roll-vlak. Het blijkt een geoliede machine. De contrabassist weet energiek te 'slappen', de gitarist schudt de uptempo rifjes uit zijn mouw en de drummer stuwt de band bij tijd en wijle naar grote hoogten en flinke snelheden. Een goede band die covers en eigen nummers speelt, wordt nog leuker als ze de covers op hun eigen wijze invullen. Zo komen onder meer 'Rumble in Brighton' van de Stray Cats, 'Lonesome Train' van Johnny Burnette en 'Pipeline' van Dick Dale uit de hoge hoed in een volledige omgebouwde bewerking die de band neo-rockabilly noemt. Wat mij betreft is er in Nijmegen op 11 februari een nieuw genre geboren. Neo-rockabilly: dansbaar, vuig, snel, catchy en dampend. Foto: Plu.nl / Ankie Ebus