“Fuck, wat is het druk!” “Fuck, wat is het druk!”

‘Attentie, attentie’, klinkt het luid door de zaal. De drummer van Rotzorg, Timo Fränzel,  heeft al plaatsgenomen op zijn krukje. ‘Even wat huishoudelijke mededelingen,’ vervolgt de stem met onduidelijke oorsprong, waarna er een lollige opsomming do’s en don’ts voor de avond wordt genoemd, zoals ‘wees lief voor elkaar en het fust moet leeg’. Vervolgens komen bassist/zanger Jim Neijenhuis en gitarist/zanger Jop Fränzel op, de laatste met Russische bontmuts en een zonnebril op. Zo doet Rotzorg dat en dat is hartstikke leuk; ze nemen zichzelf niet al te serieus (‘Fuck, wat is het druk!’, roept Jop meteen na opkomst), bouwen spanning op en de interactie met het publiek is geweldig.

Bekendere nummers als ‘Karen’ en ‘Ticketmaster (je moeder)’ komen al vrij vroeg langs en de pit vult zich snel met een groep springende tieners en twintigers. Dat is wel heel grappig te zien: het publiek is óf heel jong, óf juist best wel oud. Punk is niet meer dead, maar misschien wel één generatie dead geweest, want dertigers en veertigers zijn nauwelijks aanwezig. Zanger Jop deelt al na het tweede nummer ‘eigengebrouwen Rotzorgbier’ uit en reeds na vier nummers scandeert het publiek dat hij zijn t-shirt uit moet trekken. De sfeer zit er dus, eufemistisch uitgedrukt, goed in. De opa en oma van bassist Jim staan naast het podium te glunderen (‘halverwege de 70 zijn we en we zijn fan!’), beide gekleed in identieke Rotzorgshirts. Wat natuurlijk ook enorm helpt voor de sfeer is de enorme vaart en strakheid waarmee het drietal muzikanten de nummers uitvoert. De speelsnelheid van drummer Timo is af en toe adembenemend. 

Tuurlijk, het is punk. Dus geavanceerdheid is niet wat de nummers kenmerkt en daar komt ook niemand voor. Men komt voor het feestje, de humor van de muzikanten, voor het bier, het springen in de pit en voor die gast die crowdsurfend de hele zaal wordt rondgedragen. Wat dat betreft is het toch interessant het voorprogramma Asociaal Kabaal nog even uit te lichten, want daar zaten best wat niet-stereotype-punk experimenten in: meerdere vocalisten, met elk eigen stemgeluid en heel diverse performances, interessante bas- en drumpartijen en nummers die soms geen duidelijk begin of einde hadden. Veel diffuser, zoekender dan Rotzorg en daarom ook heel boeiend.  

Een goed punkavondje, al met al! De vloer glad van het bier, een pit die zich steeds verder uitbreidt het publiek in, een steeds penetrantere lucht van zweet, steeds minder zuurstof in de zaal, maar de sfeer wordt steeds amicaler. Rotzorg krijgt je te pakken. Ze hebben hun humor, hun vaardigheid en hun enorme enthousiasme mee en what you see is gewoon what you get: dikke punk.