We kennen ze wel, de heren van de Arnhemse band Esk-Esque, want ze zijn al een decennium bezig. Eerst nog als driemansformatie, maar gitarist en zanger William van Giessen heeft het drummen al een tijdje zelf met één voet op de bassdrum overgenomen. Baritonsaxofonist Menno Romers speelt een mooie rol onstage met zijn onderkoelde gedrag en des te warmere saxsolo's. De mannen van Esk-Esque weten deze zaterdagavond heel café De Wacht (weliswaar een erg klein Arnhemse café) hevig te doen schudden met gestamp, gehijg, getoeter en gebeuk. Lekker!

Het begint enigszins fris in Café De Wacht, een oud hoekpand op de Arnhemse Bovenbeekstraat. De band laat even op zich wachten, terwijl de vrij kleine ruimte van het café zich langzaam vult met een man of dertig publiek - meer past er ook niet in. Veel vrienden, bekenden en een aantal stamgasten van De Wacht. Als William en Menno vervolgens fashionably late het podiumpje betreden is de sfeer meteen fijn. De boomlange William past amper onder het plafond.

Er worden lekkere oudere nummers gespeeld, zoals 'Hear Me' en 'Brother' (van hun ep I'm Sure We'll Die uit 2016) en 'To Hell with Love' (van hun ep The Songs of Stekker Lee), maar ook nieuwe nummers die toch echt verfijnder en melodieuzer zijn. Mooi gitaarspel, goede teksten en meer ruimte voor stilte. Een tof nieuw wendinkje en dat belooft wat voor de andere nummers to follow.

Het concert

Esk-Esque. Zaterdag 8 november 2025, Café De Wacht in Arnhem

© Iris Wissenburg

Esk-Esque

Inmiddels begint de temperatuur behoorlijk te stijgen in de ruimte, maar de verhitte William blijft losjes en met humor de nummers aan elkaar praten. Af en toe zet Menno zijn leesbril op om te kunnen zien welk nummer er nu gespeeld moet worden. Er is weinig ruimte om het podium te pakken (de heren kunnen slechts een metertje naar links of rechts) en evenmin veel ruimte om te dansen, maar er wordt toch een flinke show van gemaakt. William stampt vol overgave op zijn bassdrum met daarbovenop een meerinkelend tamboerijntje, bij zijn andere voet staat een koffer vol (soms zelfgebouwde) pedalen met flikkerende gekleurde lampjes. Menno steelt de show juist vanwege zijn positie aan de zijkant van het podium, zijn licht ironische uitstraling (inclusief wandelschoenen én eerdergenoemde leesbril) en zijn dikke, lange solo's die de nummers zeer Esk-Esque- esque maken. 

Als klap op de vuurpijl wordt er bij het slotnummer een nieuw instrument geïntroduceerd. Op verwachte en soms minder verwachte momenten slaat Menno met een stang op een gelaste metalen driehoeksstructuur die hij omhoog houdt. Een triangel, zeg maar. Maar dan wel de ruige variant. Het blijft garage blues. Blijf stampen, blijf schreeuwen, blijf toeteren! Esk-Esque doet nog wel even wat het doet, dus wil je ze live zien? Het duo speelt op 13 december in Willemeen in Arnhem als één van de acts op Godfest.

© Iris Wissenburg

Esk-Esque

© Iris Wissenburg

Esk-Esque

Fotoverslag