Sonic Whip 2025: Avontuurlijke programmering op tweede dag Sonic Whip 2025: Avontuurlijke programmering op tweede dag

Het Amerikaanse Lord Buffalo heeft zijn Europese tour  afgeblazen nadat hun Mexicaanse drummer op  bizarre wijze is meegevoerd door de Amerikaanse immigratiedienst en is op het  laatste moment  vervangen door Apex Ten.  De Belgische band heeft een wat ongemakkelijk opstart als de zaallichten al uit zijn en de wierook nog moet worden aangestoken. Wat volgt is voortpompende psychedelische stoner met een sterk geïmproviseerd karakter. Helaas slaat de monotonie halverwege wel enigszins toe.  Vooraan het podium prijkt prominent een veelbelovende theramin, maar deze wordt maar een enkele keer onhoorbaar gebruik, alsof men halverwege denkt  ‘oh ja, die staat er ook nog.’

Ieder jaar maken we weer de grap dat er op Sonic Whip één typische Soulcrusher-band staat (en vice versa). Dit jaar past die kwalificatie ongetwijfeld het beste op Sunnata. De grote zaal is nog half leeg als ze de eerste loodzware noten uit de PA bulderen. De heavy tonen worden afgewisseld met meer ingetogen passages met aan Swans herinnerende harmonische zang. De vier Polen willen stilistisch een veel. Een gewaagde programmering en het ontvangst in de uiteindelijk toch volgestroomde zaal is vooral beleefd. Misschien waren ze op het eerdergenoemde Soulcrusher-festival nog beter tot hun recht gekomen.

Nog een verrassende naam is het uit Californië afkomstige Psychic Graveyard. Het in formeel zwart gehulde viertal presenteert een noisy mix van synths en drums met als onbetwiste blikvanger  zanger/dichter/mafkees Eric Paul. Hij schuwt de dialoog met het publiek niet en dat werkt in de voorste rijen van de kleine zaal beter dan achterin, waar hij zelf ook nog een toespeling op maakt. Dat mag de pret vooraan echter niet drukken.

Mede doordat de Psychic Graveyard een kwartier eerder eindigt zijn terugkerende favorieten Temple Fang al bij aanvang van een goed gevulde grote zaal verzekerd. Muzikaal zijn we nu terug op meer vertrouwd  Sonic Whip-terrein. De Amsterdamse band heeft gekozen voor een relatief intieme podiumopstelling waarbij de bandleden als door een halve maan van apparatuur worden ingesloten. Het komt de sfeer alleen maar ten goede. Vijf jaar geleden debuterend met een live-ep, opgenomen in het Nijmeegse Merleyn, bekrachtigde de band meteen al vooral een live-sensatie te zijn en de vaak ultralange psychedelische rocksongs missen ook vandaag hun uitwerking niet. Als bonus worden ze tegen het eind van de set nog even bijgestaan door de mondharmonica van Heath’s Mees Vullings.

In de kleine zaal is het vervolgens tijd voor het Zweeds-Noorse Orsak: Oslo, tourgenoten van het eerder verhinderde Lord Buffalo. Hun instrumentale, behoorlijk minimalistische, spacey krautrock blijkt uiterst catchy en bij vlagen ronduit dansbaar. Laag op laag bouwen nummers op post rock-achtige wijze op. Verbale interactie tussen het viertal en het publiek is er niet zo veel, maar we bewegen er niet minder om.

Terug in de grote zaal zien we een andere terugkerende Sonic Whip-band in de vorm van The Devil and the Almighty Blues. De statige, rootsy stoner komt uit het onkarakteristieke Noorwegen. De lange zanger Arnt O. Andersen bevindt zich regelmatig in de schaduw naast het drumstel waarneer zijn rauwe bluesy stem ruimte moet maken voor lange gitaarsolo’s in de vele instrumentale passages. Van hun basis wordt niet veel afgeweken en ook nieuw studiomateriaal laat al wat jaren op zich wachten, maar qua sound doen ze hun bandnaam nog steeds eer aan. Andersen laat nog op even sympathieke wijze weten eerder op de dag onder de indruk te zijn geweest van Temple Fang.

In de kleine zaal gaat het tempo daarna weer flink omhoog bij het Utrechtse powerpunk-trio Rats and Daggers. Kleurige triplex dolken sieren het podium en, redelijk uniek voor vandaag, voorziet zangeres Imara Speek menig nummer van verbale context. In de korte, agressieve nummers is een mooie rol weggelegd voor de heerlijk pompende als een synth klinkende bas van Camilo Ulloa. Het gaat er bij een deel van het publiek uitstekend in: voor het eerst vandaag zijn we getuige van een kolkende moshpit vooraan. Speek refereert terloops nog even aan het feit dat ze vandaag de enige de vouw op het podium is en dat geeft met twaalf bands op de affiche aan dat er ook in dit genre nog wel wat terrein te winnen valt op dat gebied.

Een meer traditioneler geluid horen we vervolgens weer bij Elder. Drie jaar geleden stond de band uit Massachusetts op hetzelfde podium, maar dit keer presenteren ze een integrale uitvoering van hun album Lore, dat dit jaar zijn tiende verjaardag viert. Elder klinkt vandaag vooral degelijk en  vertrouwd. Ze zijn gezegend met een mooi, vol  geluid en de progressieve stoner klinkt  vandaag het best wanneer zanger/gitarist Nick DiSalvo zich op zijn gitaarspel concentreert. De zang verdrinkt soms wat in de muur van gitaren. De zaal lijkt het desalniettemin prima te waarderen.

In de keine zaal kunnen we weer terug in de pit bij Skyjoggers. Vorig jaar stonden ze nog aan het begin van de dag, maar de hoekige, energieke staccato spacepunk van het Finse trio is echt beter geschikt voor een later tijdstip als dit. De nummers bieden nauwelijks rustmomenten, maar daar lijkt nu ook niemand behoefte aan te hebben. De non-stop aanstekelijk grijnzende bandleden lijken zich goed bewust van hun goede chemie met publiek vanavond. Het is ook een uistekende aanloop naar de volgende band in de grote zaal: Osees.

Want ook bij Osees draait het om onversneden energie. Dat dat ook prima in een grote zaal kan wordt door mede bekrachtigd door de twee synchroon meppende drummers vooraan het podium, waarbij alles conventies over bühne-opstellingen overboord worden gegooid. De zaal lijkt er in een klap een stuk intiemer door. Op het podium is niet het enige waar conventies worden gebroken. De vanuit LA operende band,  met zanger/gitarist John Dwyer als centrale spil, veranderd zeer regelmatig van naam en levert soms meerdere albums per jaar af. De totale teller benadert inmiddels de dertig. Muzikaal  balanceert het tussen punk, psychedelisch en experimenteel, wat zich  vanavond vertaald naar een sonische waterval waarin eigenlijk geen moment gas wordt teruggenomen.  

Dwyer zelf springt wild over het podium met zijn gitaar op nekhoogte, soms meer als een mitrailleur dan als een muziekinstrument. Opvallend is het ook hoe direct het geluid is. De bulderende bas en drums die veel van de loggere bands vanavond vergezelden zijn grotendeels afwezig. De drums klinken bijna akoestisch, en dat komt het agressieve karakter van de muziek alleen maar ten goede. Het energieke geluid vertaalt zich naar een even energiek publiek. We krijgen ook weer niet veel woorden tussendoor, maar die zijn ook nergens voor nodig.

Sonic Whip heeft dit jaar een breed aanbod van stijlen gepresenteerd, waarin namen als Frankie and the Witchfingers en Osees sierden naast het meer traditionele stoner-geluid van bands als Graveyard en Elder. Het festival ging de randen van het psychedelische genre nooit uit de weg, maar de energieke bands lijken een iets prominentere plaats in de line-up te hebben gekregen. Een bewuste keuze of niet; wat ons betreft zorgt het voor een welkome afwisseling. Een evoluerend concept houdt het festival boeiend en maakt het toekomstbestendig.