Finale Roos van Nijmegen: Tot het einde spannend Finale Roos van Nijmegen: Tot het einde spannend

Totini Susu neemt je met hun sound mee naar jazz-cafes in Parijs of New York. De ene keer is hun geluid meer psychedelisch, waarbij de gitarist geluiden uit zijn gitaar perst die bijna klinken als een viool. En de andere keer is het heerlijk dansbaar en hoor je hier en daar wereldse invloeden. In alle varianten mogen de saxofoon-solo’s niet ontbreken. Ze geven het geheel van tijd tot tijd meer schwung. De band brengt het publiek in vervoering. Langzaam maar zeker deinen ze mee op de warme en vlotte tonen van de band. De dromerige stem van de zangeres geeft een extra dimensie aan hun geluid. Inmiddels is de zaal ook volgestroomd met publiek. Ook zij worden vanaf het eerste moment meegevoerd in de wereld van Totini Susu. De kop is eraf.

Next up: PORTRAY. Deze band is heel andere koek dan Totini Susu. Ze zijn een stukje harder en een stukje activistischer. Wel bewijzen ze dat ze in Doornroosje veel beter tot hun recht komen dan in Merleyn. De nuance in hun geluid is hier beter hoorbaar. Het is niet alleen maar een bak herrie en schreeuwen, de zanger blijkt ook een stem te hebben die je niet alleen maar uit een soundeffect moet trekken die doet denken aan een megafoon. En die stem is best wel prima. Al moet hij wel blijven opletten dat hij zichzelf niet overschreeuwt als hij grunt.

PORTRAY zet een prima show neer, met mooie momenten en geniale side-effects. Zo nemen ze een moment om de 50.000 slachtoffers in Gaza te herdenken. De hele zaal houdt lichtjes de lucht in, terwijl de band rustig doortokkelt naar het volgende nummer. Na dit moment duurt het niet lang voordat de zanger tevoorschijn komt met zwembadslurfen die hij het publiek in gooit. Het zorgt voor een moshpit 2.0, waarbij de vrolijk gekleurde sticks meedijnen met de menigte. Ook bij het laatste nummer komen ze goed van pas, waarin de band ‘rich little pigs’ bezingen die ons geld opeten. Het publiek had zichtbaar lol en daar speelde de band constant op in. Een prima optreden waarin protest werd afgewisseld met plezier.

Ook je ‘favoriete indiesukkels’, zoals ze dat zelf zeggen, waren van de partij en mochten als derde band het podium betreden. Na een aftellende tv gaan ze steady met hun dansbare indiemuziek. De ene keer neigt het net iets meer naar rock, en doen ze denke aan de Arctic Monkeys. De andere keer volgens ze hun eigen pad en mixen ze verschillende stijlen tot hun eigen geluid. Zo komt ook dit keer weer het lichtgevende blaasorgel tevoorschijn tijdens een Frans liefdesliedje en gaat de band helemaal los op ‘It takes two to tango’ waarin niet alleen een tango, maar ook salsa en een wals zijn verwerkt.

Het bijzondere moment in hun optreden was dat ze een nieuw nummer ten gehore brachten. Genaamd ‘Gonnie’. Waarin de zanger een soort liefdesbrief aan zijn moeder heeft geschreven. Samen met de rest van de band bracht hij het vol overtuiging en een grapje hier en daar. En dat maakte het geheel niet alleen leuk, maar ook schattig. Hoewel de zanger zegt dat ze ‘loserpop’ maken, zou je juist deze indiesukkels graag een keer terugzien op een festival als  Down The Rabbit Hole of Lowlands. De muziek is niet alleen dansbaar, de band vangt je vanaf het begin in hun nerdy sferen en laten je het hele optreden niet meer los. Ze blijven verrassen.

Last, but dus zeker niet least: Grandad. Als je ooit een keer wilt moshpitten tijdens een saxofoonsolo, dan is dit je kans. Grandad is voor geen gat te vangen. Hun optreden begint met de geluiden van een zandstorm, die overgaan in de jazzy tonen van een drum en een saxofoon. Om vervolgens overruled te worden door de bas, de gitaar en uiteindelijk het stemgeluid van de zanger. De jazz stroomt over in punk en vanaf dat moment heeft de band het publiek in haar zak.

Hoewel de zanger niet veel praat tussendoor en daardoor de stiltes tussen de nummers net wat te lang duren, maakt dat het publiek niet uit. Ze gaan los op de grunge rock met vleugjes punk en doorbassende saxofoon. Binnen no time ontstaat er moshpit. Hoewel rustige nummers worden afgewisseld met een doorstampende bas en drum, zijn het juist de rocknummers die het publiek voor het laatst wakker schudden in Roosje vanavond. Opeens verschijnt de saxofonist in het midden van een Wall of Dead boven het publiek uit. En ook tijdens het laatste nummer, wat ze opdragen aan Sanda Dia en wat daarnaast gaat over mensen die altijd overal mee weg komen, is de gitarist opeens het middelpunt van een cirkelpit die de helft van de uitverkochte zaal beslaat.

Een strijd die tot het eind spannend bleef, omdat alle bands ontzettend goed waren. Grandad is de winnaar van de Roos 2025. Ze winnen twee dagen studiotijd bij Gallowaystudio, het masteren van drie nummers door Goldsoundz Mastering, een videoclip maken met Annabel.nl en een weekend in The Bubble van BRUT. En mogen spelen op het Vrienden van Oersoep-podium op het Valkhoffestival.

De tweede prijs ging naar The Awkward. Zij krijgen een waardebon van 250 euro die ze bij Stockenhof Muziek mogen inruilen.

De publieksprijs ging naar Totini Susu, zij krijgen een professionele fotoshoot van As You Were.

PORTRAY gaat met lege handen naar huis, maar doet zeker niet onder aan de rest van de bands. Zelfs de jury liet extra benoemen dat de keuze dit jaar ontzettend lastig was.