Tijdloos Iron Maiden paart visuele grandeur aan tomeloze energie en solide songmateriaal Tijdloos Iron Maiden paart visuele grandeur aan tomeloze energie en solide songmateriaal

Het is aan supportband Avatar de licht ondankbare taak om voor zo’n iconische band te openen. Het Gelredome is bij aanvang al grotendeels gevuld. Het Zweedse vijftal heeft al een negental albums op zijn naam staan en ruime ervaring op de grotere podia. Vanavond speelt men echter niet voor thuispubliek. De stilistisch wat onbestemde moderne groovemetal met stevige dubbele bassdrums komt in de galmende arena niet helemaal uit de verf. Avatar kiest niet voor bescheidenheid en misschien is dat op zo’n groot podium ook wel de beste aanpak.

De met Alice Cooper-achtige clownmake-up beschilderde zanger Johannes Eckerström doet er alles aan het publiek mee te krijgen, onder andere  in zijn wel érg lang uitgesponnen monologen tussen de nummers door. De ontvangst in Arnhem vanavond is beleefd, maar de beweging in het publiek houdt twintig meter voor het podium wel zo’n beetje op. Met drie kwartier krijgen ze nog aardig wat speeltijd, maar hopelijk staan ze bij hun headlineshow in Amsterdam volgend jaar voor een meer gewilligere zaal.

Iron Maiden komt nog regelmatig met nieuwe albums en hoewel de twee meest recente, The Book of Souls (2015) en Senjutsu (2021), goed werden ontvangen door critici, overleven hun nummers na de begeleidende tours meestal niet de setlist. Er is al aangekondigd dat ze vanavond ook niet aan bod zullen komen. De band kent inmiddels zoveel iconische nummers dat een avond moeiteloos gevuld kan worden met klassieke publieksfavorieten. Hun glorietijd in de jaren tachtig heeft daarvan verreweg de meeste opgeleverd.

Verrassingen in de setlist zitten vanavond vooral aan het begin. Na het vaste intro op tape van UFO’’s ‘Doctor, Doctor’ volgt er een rij nummers van de eerste twee platen. Opener ‘Murders in the Rue Morgue’ is een originele keuze en het is fijn om ook ‘Wrathchild’, ‘Killers’ en zéker ‘Phantom of the Opera’ weer eens live te horen. De achtergrond van het podium is voorzien van een gigantische videowall die de verdere avond afwisselend gebruikt wordt voor songspecifieke animaties of meer stationair als visuele extensie van het fysieke podium. Met name dat laatste is bij vlagen een erg indrukwekkend effect.

Sinds 2000 telt de band drie gitaristen. Muzikaal is het effect daarvan nooit écht groot geweest, maar het zorgt wel voor veel dynamiek op het podium. De solo’’s zijn keurig verdeeld en Dave Murray, Adrian Smith en Janick Gers, alledrie inmiddels 68 jaar, rennen over het podium alsof het 1985 is. Dat in combinatie met de steevast wijdbeens gestationeerde zanger Bruce Dickinson die nog steeds zorgt voor een aanstekelijke dosis energie die afstraalt op het uiterst enthousiaste publiek vanavond.

De nummers worden aanvankelijk redelijk chronologisch gespeeld. Het klassieke titelnummer van The Number of the Beast (1982) zit zodoende al opvallend vroeg in set. Via het recentere ‘The Clairvoyant’  volgt een handvol nummers van Powerslave (1984). Wie bekend is met de vele live-albums weet dat het relatief gecompliceerde songmateriaal op het podium niet altijd even strak gespeeld wordt. Het is echter onderdeel van Iron Maidens stijl geworden en het enthousiasme waarmee op het podium versneld wordt spiegelt dat van het publiek.

Belangrijke factor daarin was altijd drummer Nicko McBrain, wiens losse, springerige drumspel zo goed paart met de iconische galopperende bas van Steve Harris. De inmiddels 73-jarige drummer tourt inmiddels niet meer actief mee, maar vervanger Simon Dawson weet met zijn eigen, open speelstijl de vacature goed te vervullen. Al is het, zoals Dickinson ook even opmerkt, visueel even wennen; de relatief kleine drumkit zonder de spiraal van toms die McBrain altijd steevast grotendeels aan het zicht onttrok.

Via ‘The Trooper’, het geweldige ‘Hallowed Be Thy Name’ en lijflied ‘Iron Maiden’, met gigantische mascotte Eddie die op de videowall dreigend over de zaal torent, komt de reguliere set ten einde. Na een snel afscheid volgt nog een encore in de vorm van ‘Aces High’, ‘Fear of the Dark’ en ‘Wasted Years’. Opvallend hoe Dickinson beter bij stem is dan zijn leeftijd doet verwachten. De hoge uithalen klinken dan misschien niet helemaal zoals ten tijde van Live After Death (1985), maar zijn bariton bij de intro’s van ‘Hallowed Be Thy Name’ en ‘Fear of the Dark’ zijn nog onmiskenbaar.