De Vierdaagsefeesten zijn weer van start. En kijk eens aan: waar het de vorige jaren wel eens héél heet of héél nat was, is het vandaag een aangename zomerse 26 graden als om 16.00 de eerste acts aftrappen. Sommige dingen veranderen gelukkig nooit: 3voor12 Gelderland rende weer eens van hot naar her en kwam met deze beste optredens op dag 1.

12. Monobloc

© Marijn Davids

Monobloc komt de matheid niet meer te boven

We hebben het allemaal wel ‘es meegemaakt. De was moet nog gedaan worden, de kattenbak verschoond, je zou eigenlijk naar dat feestje gaan vanavond: allemaal zaken die eigenlijk gedaan moeten worden, maar je wilt vooral slapen omdat je moe bent. Monobloc straalt zaterdag op de Arc iets soortgelijks uit. Futloos en weinig dynamisch, hoewel er soms wel een aantal energieke vonkjes te bespeuren zijn. Terwijl de voortekenen juist zo gunstig waren: de muziek van de band wordt omschreven als een ‘mix van post-punk attitude en pop-gevoeligheid’ en noemt Joy Division als een belangrijke invloed. Hype is iets gevaarlijks: wordt het te groot opgeblazen dan ontploft het in je gezicht. De relatief nieuwe New-Yorkse band rondom zanger Timothy Waldron kreeg vorig jaar enthousiaste kritieken op hun debuutsingle ‘I'm Just Trying To Love You’ en ook de singles erna werden gretig opgepikt. Dus alle redenen om uit te kijken naar hun optreden vandaag. 

De korte samenvatting echter? Het viel tegen. De band heeft een matheid over zich die het slechts af en toe van zich af kan schudden. ‘Where Is My Garden’ en ‘Take Me’ rammelen nog wel levendig van het podium en soms is er iets van frisse dynamiek, maar Waldron straalt iets te vaak uit dat hij zo geen zin heeft om de kattenbak te verschonen. Maar goed: dat kan. De band zit middenin een tour en snakt naar rust zoals de zanger aangeeft. Dus hop: nog even aanzetten voor het laatste kwartier van hun optreden en dan naar bed. Ware het niet dat de band het om 18.02 uur wel goed vindt geweest: krap een kwartier voor de eigenlijke eindtijd. Heel jammer, want in aanleg zou Monobloc in staat moeten zijn een prima show neer te zetten. Vandaag is het - afgezien van wat sparkjes - té mat om lang te boeien. (PSB)

11. All the King's Daughters

© Marlies Rothoff

All the King's Daughters betovert de St. Jakobskapel

Midden in de stad, maar op genoeg afstand van het heftigere festivalgedruis ligt de St. Jakobskapel. Normaal exposeren hier kunstenaars en kun je hier vertrekken voor een pelgrimage naar Santiago de Compostella. Maar er worden ook concerten georganiseerd. Zo ook vandaag. Niemand minder dan de tweelingzusjes Nina en Laura Philips van All the King’s Daughters komen vandaag een akoestisch optreden geven. 

De zusjes betoveren meteen. Ze zijn laid-back en beginnen meteen lekker te kletsen met het publiek. Alsof je in hun woonkamer zit en komt bijkletsen over de avonturen van Nina in Ierland, en die van Laura met haar nieuwe baan. In de tussentijd spelen ze eigen liedjes én covers. Met alleen een gitaar en hun tweestemmige zang krijgen ze het publiek telkens weer muisstil. Op een cover van ‘I’m on fire’ van Bruce Springsteen na, waarbij het refrein zachtjes wordt mee geneuried. Een ander opvallend liedje is nieuw. Volgens Nina vorige week binnen 10 minuten geschreven en het gaat over het Ierse eiland Inish Mohr. Het wordt meteen bestempeld als favoriet en terwijl Nina het speelt, kijkt Laura trots naar haar zus.

Zo wisselen ze af tussen oude klassiekers van Joni Mitchel, Fleetwood Mac en Bruce Springsteen, hun eigen liedjes, Amerikaanse folk en Ierse pubmuziek. Waarvan het nummer ‘Grace’ de uitverkochte kapel tot tranen toe roert. Het optreden van All the King’s Daughters is precies wat je nodig hebt als je even wilt bijkomen van het gedruis buiten. Af en toe komt er een lallend persoon voorbij, maar de muren van het kerkje en de stemmen van de zusjes bieden rust. Ze krijgen dan ook een staande ovatie als hun optreden erop zit. (MR)

10. Viccens

© Marlies Rothoff

Viccens verdient een groter podium

Het is verdacht rustig op de Smaakmarkt als Viccens begint met optreden. Zonde, want deze man is opgewekt en staat als een huis. Viccens laat weten dat hij zo’n 14 jaar in Nijmegen heeft gewoond en dit het mooiste feestje van het jaar vindt. Viccens, of Victoire Elekonawo, is hier begonnen met zijn hiphop-carrière. Inmiddels zijn we wat jaren verder en beweegt de rapper zich succesvol in de hiphopscene, met monsterhit 'Wa Dachte?' in 2023 (een samenwerking met Joost en Kleine Crack) en deelname aan de Popronde als een paar hoogtepunten. De teksten die hij naar het publiek brengt zijn poëtisch sterk en goudeerlijk. Ze gaan onder andere over rechtse stemmers en de scheiding van zijn ouders. Daarnaast zit zijn muziek goed in elkaar.

Hij trakteert de binnendruppelende bezoekers op een heus hiphop-feestje, waarbij hij steeds meer artiesten uitnodigt op het podium. Zo wordt saxofonist Maurice erbij gehaald, waardoor de wat stevigere R&B en hiphop een soul-randje krijgen. En maken ook ‘Stay away from Dante’ en ‘Louis Pedro’ hun opwachting. Samen zorgen ze ervoor dat het toegestroomde publiek los gaat. Op het eind van het optreden springt Viccens in het publiek en ontstaat er een cirkel om hem heen die vervolgens op eigen houtje verder gaat met dansen als hijzelf weer op het podium staat. De muziek, de teksten en het optreden zitten sterk in elkaar en krijgen uiteindelijk de verdiende waardering van het publiek. Maar Viccens verdient een groter podium, dus misschien volgend jaar op de Arc op Valkhof Festival? (MR)

9. Sinem

© Matthijs Mekking

Sinem neemt Valkhof mee in zoektocht naar eigen sound

Met Altin Gün als curator is het allesbehalve verrassend dat er wat extra Anatolische rock op de line-up van het Valkhof Festival te vinden is. Daarnaast lijkt het Duitse Sinem, dat zichzelf omschrijft 'Anadolu post-punk' of 'Iggy Türkpop', gemaakt voor een spot op dit festival. Toch begint de band met een achterstand, want wanneer ze openen met ‘Dem Dem’ – toch een nummer dat de show een kickstart had moeten geven – besluit de rechter geluidstoren niet mee te werken.

Gelukkig is dat tijdens ‘Yaz Gazeteci Yaz’ weer opgelost. Zangeres Sinem Arslan Ströbel doet vervolgens haar best om het publiek terug te winnen, maar dat is geen makkelijke opgave. Misschien is het omdat het gros van het veld de teksten niet verstaat, misschien had het geholpen als de Turkse snaarpartijen live werden gespeeld of misschien is het omdat de post-punk elementen minder opvallend zijn als dat men had gedacht. Voor een deel van de aanwezigen blijkt Sinem een muzikaal behangetje voor het doornemen van de Vierdaagseplannen.

Wie zich wel laat meevoeren op de golven van Sinem – en gelukkig wordt er ook heel wat meegedanst - maakt kennis met een band die zichzelf probeert te ontwikkelen tot een band zoals Altin Gün dat uiteindelijk geworden is. Vooral op een nummer als ‘Hadi Bakalim’ is goed te horen hoe de band traditionele Turkse melodieën weet te combineren met stevigere beats en riffs en dat ze echt een eigen geluid kunnen neerzetten. In deze live-setting weet het Duitse trio de opnames te overstijgen en zijn we vooral benieuwd hoe de sound van de groep zich verder gaat ontwikkelen. (RH)

8. Oruã

© Marijn Davids

Als de fuzz begint te schuren, komt Oruã los

Als Oruã het Boog-podium opstapt, is het in hun thuisstad Rio de Janeiro pas 11.45 uur 's ochtends. Daar zitten ze nu vermoedelijk nog aan een cafezinho met pão de queijo, en eerlijk is eerlijk: zo klinkt het hier aanvankelijk ook een beetje. Het eerste half uur kabbelt de set voort op midtempo fuzzy gitaarliedjes, allemaal netjes afgerond in een minuut of vier. Daar is op zich niets mis mee, ware het niet dat die songs nou ook weer niet van het kaliber King Gizzard, Ty Segall of Woods zijn. 

Wat dan niet helpt is dat de tweede stem, normaal een mooie tegenkleur, nu op nogal onvaste toon gezongen wordt door de bassist. Zo onvast dat je bijna gaat denken dat ze vandaag iemand missen die dat normaal doet – of simpelweg vergeten zijn ook díe stem in een zelfde fuzzy echo te drenken als die van de zanger.

Gelukkig schakelt het Braziliaanse viertal in het laatste kwartier nog broodnodig een tandje bij in tempo en intensiteit. De toetsenist draait midden in refreinen aan melodie vervormende knoppen, de dwarse gitaarsolo’s worden feller, en dan begrijp je ineens waarom Built to Spill drie bandleden leende voor hun voorlaatste album en wereldtournee. Dat had gerust wat eerder gemogen, maar het gloeit in elk geval nog even na. (RO)

7. Uto

© Heyta Melssen

Uto danst een mysterieuze en duistere show

Hoe later op de avond, hoe duisterder het wordt. Maar om een show nou helemaal in het donker te laten spelen gaat misschien ook weer wat ver. Af en toe flitsen de stroboscooplichten achter op het podium en blaast een flinke wolk rook over het toneel, maar voor een groot deel moet het publiek kijken naar een donker toneel met wat vage schimmen, vooral bijgelicht door de felrode digitale klok en het licht vanuit het techniekhokje. En dat is heel jammer, want het is niet mis wat daar op het podium gebeurt.

De Franse Neysa en Emile scheppen al dansend een vervreemdende wereld waarin afstoten en aantrekken centraal staan. Elektronische soundscapes, een snerpende gitaar en etherische zang vormen de ondergrond waarop een ingewikkelde choreografie wordt gedanst. Het podium is leeg, op een gitaar en een handmicrofoon na en als enige attribuut wordt een enorme zwarte doek gebruikt waarmee bizarre figuren en golvende patronen worden gedanst. In het donker komt dat niet echt tot zijn recht, maar het publiek blijft toch geboeid kijken. Terecht, want dit optreden van Uto mag gerust onder de meest bijzondere optredens van deze avond en misschien wel van de hele week worden gezien. Hoewel de muziek niet echt toegankelijk is en het beeld matig, blijft het publiek massaal staan tot het bittere einde. (HM)

6. Lézard

© Marcel Rommens

Valkhof voelt uiteindelijk wel degelijk iets bij Lézard

Nooit een makkelijk tijdslot, 19 uur op de eerste avond van het Valkhof. Feestgangers komen net terug van hun eerste broodje kaasgehakt en willen vooral nog even genieten van de laatste zonnestralen of bijkletsen met spontaan tegengekomen vrienden. Aan het Gentse kwintet Lézard de uitdaging om mensen uit hun after-dinner dip te halen. Toegegeven, hun new wave/dance-rock in de traditie van The B52’s, Talking Heads en LCD Soundsystem leent zich extreem goed voor het ontketenen van het eerste feestje van de avond. Ondanks dat Lézard pas drie singles uitgebracht heeft, gooien ze meteen aan het begin van hun set het opzwepende ‘Manifestique’ en dansbare ‘Pop Pop Pop Pop Pop Pop Pop Stop’ in de strijd. Helaas, behalve wat enthousiastelingen rechtsvoor gaan de meeste mensen rustig door met hun plannen voor de komende zeven dagen bespreken.

Ligt het dan toch aan Lézard? Het vijftal staat absoluut met overtuiging te spelen, de nummers worden (over het algemeen) strak gespeeld en de Gentenaren lijken er absoluut zin in te hebben. Toch lijkt er eens stukje bezieling te missen, waardoor Lézard soms overkomt als niet veel meer dan een mash-upband van voorgenoemde dance-rockers. Toch, langzaamaan draaien steeds meer hoofden zich richting het boog-podium, beginnen meer lichamen mee te deinen en komen de voetjes los. En dan, terwijl de band ‘I feel nothing at all’ scandeert, het refrein van hun debuutsingle ‘Nothing at All’ over smartphoneverslavingen, begint het publiek – ironisch genoeg Lézard juist wel te voelen, en wordt de dansvloer toch nog geopend. (TvA)

5. Search Results

© Marcel Rommens

Search Results zet aangenaam chaotische set neer

Hé, daar hebben we weer een band uit Ierland met hun postpunkchaos. Het lijkt inmiddels traditie om jaarlijks een dergelijke band te programmeren op het Valkhof Festival. Maar waar eerder Fontaines D.C. en Gurriers het Festival mochten afsluiten op de laatste dag, staat het Ierse trio van Search Results gewoon op een vroege zaterdagavond in de line-up. Voordeel: het publiek ligt - zoals op de slotdag van de Vierdaagsefeesten - nog niet naar adem happend in de touwen wegens vermoeidheid, maar kan lekker fris en fruitig de beentjes laten wapperen op de plezante en energieke show die het drietal neerzet vandaag. En dat wordt dan ook volop gedaan op deze aangename zomerse avond.

Search Results uit Dublin bracht tot nu toe een aantal singles en ep’s uit, en dropte hun debuutalbum Go Mutant krap twee maanden geleden. Prettig rammelende, opgewekte en puntige postpunksongs, afgetopt met een Beach Boys of Dick Dale-achtige vibe, waarvan een aantal nummers nauwelijks de twee minuten aantikken. De band zorgt met hun aanstekelijke vrolijkheid voor een brede glimlach op de gezichten van hun bezoekers, zoals bij het krachtige ‘Be Laurel’. En dat Search Results lol heeft blijkt wel uit de talloze keren dat de bandleden enthousiast ‘Valkhof, woohoo!’ het veld in slingeren. Wellicht dat het publiek toch enigszins naar adem moest happen na hun optreden: zelden een band gezien die in zo’n moordend tempo het ene nummer na het andere speelt. Search Results zet een sprankelende en prettig chaotische set neer, die - ook gezien de reacties van het publiek - wellicht een plekje later in de line-up had verdiend. Dus: een volgende keer misschien op de slotdag van het Valkhof Festival? (PSB)

4. Yan Lâle

© Heyta Melssen

Yan Lâle mixt psychedelische rock met Turkse roots tot een lekkere sound

De eerste avond van de Vierdaagsefeesten op het Valkhof is gestart en het kan alleen maar beter worden. Als rond kwart over acht het Amsterdamse vijftal van Yan Lâle het podium betreedt, staat het plankier ervoor helemaal vol met een enthousiast en aandachtig publiek. Eerder stal de band al de show bij de Popronde en op Eurosonic Noorderslag en nu mag het Valkhof kennismaken met de aanstekelijke muziek die sterk doet denken aan Altin Gün en Grup Simşek, Nederlands-Turkse bands die wij eerder al op het Valkhof zagen. Zo’n mix van twee werelden klinkt meestal goed en spreekt het Valkhofpubliek zeker aan.

De songs van Yan Lâle zijn meeslepend, duister, ondoorgrondelijk en eigenzinnig en vooral de cover van een 50 jaar oude traditional van Gaye su Akyol klinkt heel lekker. Nog mooier wordt als ze het duister helemaal omarmen in heavy psychedelische rocktunes die soms wat betreft sound zelfs richting Black Sabbath gaan. Intussen spelen de muzikanten relaxed hun set en zwiert zangeres Tuğçe Kartal bezwerend met haar armen in de lucht met wapperende haren over het podium. Maar het is zeker geen solotrip die hier wordt opgevoerd. Het contact met het publiek is goed en veel te snel komt er een einde aan de set. (HM)

3. Master Peace

© Matthijs Mekking

Entertainer Master Peace hengelt gretig Valkhof binnen

In tegenstelling tot de vele nieuwe artiesten die we verwelkomen op het Valkhof Festival, heeft Master Peace zijn sporen al ruimschoots verdiend. De Brit wordt gezien als vaandeldrager van de ‘indie-sleaze revival’, keerde vorig jaar de X-Ray op Lowlands binnenstebuiten en liet nog geen maand geleden meerdere keren zijn gezicht zien als gastartiest op het Glastonbury Festival. Maak een Venn-diagram met Franz Ferdinand, The Streets, Young Franco en AJ Tracey en je vindt Master Peace als stralend middelpunt.

In tegenstelling tot vorig jaar heeft Peace Okezie zijn gitarist deze keer helaas thuisgelaten. Drummer Hattie Steel blijft daarentegen een fijne toevoeging voor de live-ervaring. Zeker omdat de indienummers gepresenteerd worden in een hiphopjasje: Peace is vooral bezig het publiek op te zwepen, dus naast de gitaren verzorgt de backing track ook een aanzienlijk deel van de vocals. Eerlijk is eerlijk, daar is niet iedereen in het publiek van gecharmeerd.

Toch kunnen we wel stellen dat Master Peace de opdracht begrepen heeft. Door de catchy nummers en het aanstekelijke enthousiasme van de frontman wordt iedereen die wíl dansen in zijn high energy fuik gedreven. Voordat ‘Home’ als toegift voor de tweede keer wordt ingezet hebben we de euforie tijdens ‘Veronica’, ‘Get Naughty!’ en ‘Heaven’ als een olievlek zien verspreiden. Het zorgt voor een ontlading die de eerste dag van de Vierdaagsefeesten mooi afsluit. (RH)

2. Hiqpy

© Marijn Davids

Hiqpy rockt de opening van het Valkhof Festival

Hiqpy? Klinkt als een nieuwe Pokémon, maar is gewoon een band uit Amsterdam die stipt om 16.00 uur van wal steekt. En hoe. Raggende gitaren, een bak geluid en de engelachtige, af en toe schelle stem van zangeres Abir Hamam schudden het publiek direct wakker. Abir weeft lange, bijna theatrale uithalen door de nummers, waardoor de muziek geregeld psychedelisch aanvoelt. Maar Hiqpy is lastig in een hokje te stoppen. Er zijn lievige indiepopriffs, er is garagerock, en daaroverheen zingt Abir met een stem die makkelijk verleidt, maar net zo makkelijk uit de bocht durft te gillen.

De band brak het afgelopen jaar vooral door op festivals, en dat is te merken: het optreden staat als een huis. Abir beweegt zich soepel over het podium, klimt op een monitor, duikt weer terug naar haar microfoon en neemt ondertussen een loopje met haar eigen stemgeluid. Alleen aan het eind klinkt ze wat hees – logisch, als je zó geeft. Het publiek maalt er niet om. Sterker nog: veel mensen stonden al lang klaar voor deze aftrap van het Valkhof Festival en laten zich gewillig meevoeren. Er wordt zelfs voorzichtig gedanst.

Hiqpy noemt zichzelf "wat er zou gebeuren als Kurt Cobain en Ariana Grande een Pokémon zouden hebben" – en dat klopt aardig. Al vergeten ze dan wel de invloed van oma Kate Bush, die hier en daar ook een oogje in het zeil lijkt te houden. Afsluiten doen ze met hun twee uitgebrachte tracks, ‘Red Flag Magician’ en ‘Something’. Precies waar de fans het hele optreden op hebben gewacht. Hiqpy is een frisse, energieke aftrap van een week lang Valkhof. (MR)

1. Night Tapes

© Heyta Melssen

Night Tapes verandert het Valkhofpubliek in dansende bomen

De Estse mythologie kent een fee genaamd Murumemm of Murueit, de ‘moeder van velden’ die gekenmerkt wordt door haar gedaanteverwisselingen, haar aandacht voor het welzijn van mensen, haar wijze adviezen en haar liefde voor dansen. Vanavond lijkt Murumemm de gedaante te hebben aangenomen van Iiris Vesik, de frontvrouw van Night Tapes. Ze zweeft over het podium en is er op gebrand haar publiek te betoveren. Dat doet ze allereerst door prachtig te zingen. Haar wat hese, maar toch warme stem sluit perfect aan bij de mix van dromerige pop met triphop invloeden. 

De muziek van Night Tapes heeft die magische kwaliteit dat je na een keer luisteren liedjes al jaren lijkt te kennen. Zeker de singles ‘drifting’ , ‘Humans’ en ‘every day is a game’ klinken zelfs bekend voor de vierdaagseganger die net komt aanwaaien. Iiris neemt tussen en tijdens de nummers ook de tijd om haar publiek van wijze adviezen te voorzien, dat het okee is om lelijk te dansen bijvoorbeeld, of dat haar publiek uit hun ‘mind’ moeten springen. Voor de nuchtere Nederlander misschien wat teveel van het goede, maar vooraan doet het publiek zeker een poging. Midden in de set vraagt Iiris het publiek hun handen omhoog te steken en hun armen als takken mee te laten bewegen met de wind die door het Valkhof waait. En zie daar, het veld voor het Arc-podium verandert voor je ogen in een dichtbegroeid bos. Murumemms betovering is compleet. (TvA)