De tweede dag van de Vierdaagse is traditioneel Roze Woensdag, al kan die term vandaag wellicht beter vervangen worden door Regen Woensdag. Want de donkere wolken hangen de hele dag boven Nijmegen en de vele bezoekers en wandelaars worden langdurig gedoopt met hemelvocht. De sfeer? Die is er niet minder om. Want de deelnemers én het publiek trekken zich niet of nauwelijks wat aan van de buien en hossen massaal roze het centrum in. Wij? Wij hossen mee, maar dan bij de vele podia in de stad. De dagtop van de woensdag.

7. Lucky Salvadori

© Heyta Melssen

Lucky Salvadori mist vooral een band

Heel de avond is het al regelmatig aan het regenen in het Valkhofpark. Niet het ideale moment voor wat zomerse cumbia van Lucky Salvadori, voormalig gitarist van Manu Chao. Toch komt hij met een grote glimlach het podium op, bedankt vooraf iedereen en zegt hoe mooi hij Nijmegen vindt. Dan concludeert hij ‘now, no more talking, music!’ Lucky Salvadori gaat hier zijn feestje niet laten bederven door een beetje regen. Hij hangt zijn gitaar om, drukt op play op zijn laptop en laat het publiek drie kwartier lang in ieder geval het gevoel hebben dat het een zwoele, zomerse avond is.

Lucky Salvadori’s setup is simpel, een gitaar, een microfoon en een tafel met daarop een laptop en enkele geluidspanelen. De meeste muziek komt uit die laptop en Lucky Salvadori tokkelt daar vrolijk op mee en neemt een deel van de zang voor zijn rekening. Het klinkt allemaal prima, maar mist Lucky Salvadori echt een begeleidende band. De spanning, dynamiek en spontaniteit van een band zal nooit vervangen kunnen worden door een bandje. Op deze manier blijft Lucky Salvadori toch enigszins op het niveau van een veredelde straatmuzikant hangen, terwijl hij met band mogelijk zelfs echt de regenwolken had kunnen wegblazen. (TvA)

6. Vals Alarm

© Marlies Rothoff

Vals Alarm komt pas laat op gang

Het belooft heel wat te worden dit optreden. De band bestaat uit Yanna Panagopoulos, Bram Kniest (op drum) en Teun Hieltjes (op gitaar). Die laatste zijn bekend van Go Back tot he Zoo en 4B2M. Getalenteerde en door de wol geverfde muzikanten dus. En, zo roept de presentator van Park Kronenburg: Ze braken al eerder Best Kept Secret af.

Toch komen ze in Kronenburgerpark laat op gang. Tuurlijk, het regent pijpenstelen en iedereen staat onder de zeilen die hier en daar verspreid door het park hangen. Op een klein groepje na dat een dappere poging tot dansen doet op de planken voor het podium. Het optreden begint rommelig: het voelt alsof ze zoekende zijn. Naar het juiste geluid, naar hoe dit publiek werkt en hoe op dit podium te staan. Pas bij de laatste 3 á 4 nummers lijkt het geluid eindelijk goed te staan en krijg je het idee van hoe de muziek eigenlijk zou moeten klinken. De raggende gitaar van Hieltjes valt het meest op. Die lijkt alles aan elkaar te weven. De teksten zijn niet heel sterk en voelen als een herhaling van zetten.

Het publiek boeit het niet. Dat stroomt, tussen de regenbuien door, richting het podium. Om te dansen, om mee te schreeuwen met de zangeres of om te moshen. Tijdens het laatste nummer veranderen ze dan ook in een kolkende mensenmassa. Toch nog een beetje de boel afgebroken op deze waterige avond. (MR)

5. Blaudzun

© Roger Jansen

Blaudzun doet ons de gekte van de Vierdaagse vergeten

“Een rustpunt in de waanzin die Nijmegen op het moment is”, zo noemt de presentator de Thiemeloods. En daar is niks aan gelogen. De kleine zaal heeft de charme van de ruimte waarin een school in een Nederlandse film uit de jaren 90 een bonte avond zou opvoeren. Een setting die geweldig past bij de intieme liedjes van Blaudzun, maar ook bij zijn verhalen en anekdotes. Hij vertelt over zijn ontmoeting met dichteres Neeltje Maria Min, deelt grappige verhalen over zijn liefhebberij voor wielrennen, maar belooft ook op te schieten voor de mensen die nog naar André Hazes Jr. willen. “Ik wil er zelf ook heen,” grapt hij. 

Zo is de show in alles vanavond een theatershow: de setting, de minimale begeleiding (Blaudzun wordt enkel ondersteund door Tom Swart op piano/accordeon). Maar dan nog intiemer. Het publiek is muisstil (waar vind je dat nog?), behalve als ze daadwerkelijk onderdeel worden van de muziek of juist van het verhaal. Muzikaal is Blaudzun ook in topvorm en worden we getrakteerd op alle bekende nummers. En hoewel er over ‘Promises of No Man’s Land’ of ‘_hey now’ geen slecht woord valt te zeggen, zijn er ook nummers die je na vanavond heel anders beluisterd.

‘Wolf’s Behind The Glass’ bijvoorbeeld, na zijn verhaal over hoe hij met het nummer geworsteld heeft en wat het nu voor hem betekent. Of ‘Real Hero’, door zijn grappige anekdote over Tour-winnaar Laurent Fignon. En zelfs ‘Elephants’, alleen al vanwege zijn plaagstootje dat “Eindhoven het toch beter” had meegezongen. Nee, veel beter, leuker of intiemer dan vanavond ga je Blaudzun niet snel zien. (RH)

4. Aili

© Heyta Melssen

Aili hypnotiseert de Arc met sprankelende electropop

We hebben het al vaker geconstateerd: de beste muziek komt vaak uit België en dat wordt ook deze avond weer eens bevestigd door het electropopduo Aili. De show begint helaas met een kleine kink in de kabel. Na de introductie blijft het donker en stil op het podium, maar na tien minuten lijkt een technisch euvel verholpen en zet het duo meteen de vaart erin. 

Het publiek, dat zo geduldig heeft staan wachten, kan niet blijven stilstaan op de sprankelende mix van elektro-pop en rauwe house- en technobeats, Op strakke wijze legt Orson Wouters met zijn bas en synthesizer een tapijt neer waarop zangeres Aili Maruyama op vrolijke wijze haar Japanse lyrics legt. Het publiek begrijpt geen woord van wat ze zingt, maar dat mag de pret niet drukken. Aili werd geboren in Japan en groeide vanaf haar zevende op in België. Haar beheersing van de Japanse taal is blijven steken op basisschoolniveau, maar dat biedt haar een speelsheid om eigen woorden te verzinnen. De muziek is grappig bedoeld en door de interactie en de mimiek is de boodschap goed te volgen.

Zeker met een beetje toelichting, bijvoorbeeld bij hun nieuwste single ‘Damewadame’ die een duidelijke boodschap uitdraagt over respect in het uitgaansleven. “Dame wa dame” betekent “Nee is nee” in het Japans. Kort maar krachtig. Voor dit publiek is zo’n waarschuwing eigenlijk niet nodig. Strak op elkaar gepakt geeft iedereen elkaar zonder enige wanklank de ruimte om mee te bewegen op de hypnotiserende ritmes. Tot ver achter het plankier voor het podium wordt aandachtig geluisterd en geapplaudisseerd na elk nummer. Niemand praat er doorheen. Dat maken we wel eens anders mee. (HM)

3. Minyo Crusaders

© Matthijs Mekking

Minyo Crusaders serveren heerlijke, eclectische fusion

Terwijl de vorige gang - Politie Warnsveld op de Boog - nog afgeruimd moet worden, staat het laatste gerecht van de avond al klaar. Een bont gezelschap van negen Japanners gaat ervoor zorgen dat we met een ware smaaksensatie gaan afsluiten. Onder de naam Minyo Crusaders combineert de band traditionele Japanse folk (min'yō) met stijlen van over de hele wereld, waardoor de shows even fascinerend als ongrijpbaar worden.

Bij de eerste happen is het toch nog even wennen – een acquired taste. In het begin overheersen toch vooral elementen van de Japanse jazz, maar langzaam sijpelen er steeds meer herkenbare flarden van Caribische en Zuid-Amerikaanse muziek door nummers. Tegen de tijd dat er met ‘Kaigara Bushi’ onvervalste salsa uit de speakers knalt, komt de fusion waar de groep zo bekend om staat helemaal tot uiting en is het feest, zowel op het podium als ervoor, helemaal compleet.

Met de twee blazers, de frontman en de gitarist – die voor de gelegenheid wat Nederlandse teksten heeft voorbereid – heeft de groep aardig wat smaakmakers in huis. Toch is het muzikaal vooral bassist Toshio Fujino die zorgt voor een solide basis, zeker als de band van de ene naar de andere stijl springt. Dit geeft die eerdergenoemde muzikanten wel de ruimte het publiek nog eens extra op sleeptouw te nemen. De traditionele dans, die eerder voorbehouden was aan de frontman, wordt zorgvuldig opgebouwd en voorgedaan. Het werkt aanstekelijk: aan het einde van de show is het hele veld in beweging. Zo groeit de band in een uur uit van curiositeit tot onvervalste feest-act. Op basis daarvan hebben ze hun ster ruimschoots verdiend. (RH)

2. Tribe

© Heyta Melssen

Publiek trotseert de regen dankzij aanstekelijk energieke TRIBE

Ja, zo krijg je het Arc-podium wel vol. Twintig zangers, een complete liveband, een stuiterende Master of Ceremony en dan nog een paar gastoptredens. Je zult weten dat TRIBE op het podium staat. De verwachtingen zijn hooggespannen, want ondanks de regen staat ruim voor aanvang het plankier voor het podium al helemaal vol. En die verwachtingen worden meer dan waargemaakt. Ruim een uur stroomt de onvervalste energie van het podium en verdrijft al snel de regen. De paraplu’s kunnen dicht, de handen mogen in de lucht. 

TRIBE is het eerste hiphopkoor van Nederland en brengt muziek die een samensmelting vormt van hiphop, R&B, rap en gospel. Ze doen dat met een passie en een energie die meer dan aanstekelijk zijn. De MC Benjamin Thode, beter bekend als de frontman van de Arnhemse afrobeatgroep Mr Weazly, zweept zowel de koorleden als het publiek dan ook regelmatig op: “Give the energy, fééél the energy!” en dan gooit iedereen er weer een schepje bovenop. De koorleden zingen samen, maar af en toe treedt ook een solist naar voren. Prachtige stemmen die mooi harmoniëren, afgewisseld door rap of spoken word. Als één van de gasten treedt Simon Mamahit, stadsdichter van Nijmegen maar ook bekend als rapper Disci naar voren en Mr Weazly zelf laat zich natuurlijk ook niet onbetuigd.

TRIBE richt zich op een brede doelgroep, zowel jong als oud voelt zich aangesproken door de universele hiphop-waarden peace, unity, love and having fun. De reacties vanuit het publiek zijn dan ook positief, niet alleen vanwege de muziek, maar ook door het mooie beeld dat wordt gevormd op het podium. Alleen jammer van die filmer die voortdurend in beeld loopt, maar het enthousiasme vanuit het publiek is er niet minder om. (HM)

1. Politie Warnsveld

© Matthijs Mekking

Politie Warnsveld breekt de Boog af

Het optreden van Politie Warnsveld begint met een nieuwsbericht uit 2035, waarin wordt gezegd dat feesten zijn verboden sinds het extreem-rechtse regime aan de macht is gekomen. Maar dat Politie Warnsveld zal blijven strijden om een goed feest te geven. De bandleden komen daarna één voor één op in een blauwe nevel en eigenlijk is de rest geschiedenis. Feest staat vanaf dat moment op één. Het publiek wachtte al vol smart voor de Boog op het Valkhof op deze band. En nadat de zanger roept dat hij het ‘fucking dik’ vindt dat hij hier staat, gaan ze los.

Voor mensen die Politie Warnsveld nog niet kennen: ze hebben een hoog Doe Maar-gehalte. Maar dan met net iets andere maatschappij-kritische teksten en net iets meer scheurende gitaren. De band noemt zichzelf pret-ska, maar heeft ook een laagje punk over zich. Tijdens het optreden bij de Boog weten de bandleden beide zeer goed te combineren. De planken waar het publiek staat, deinen het hele optreden mee. Stilstaan lukt niet.

Daarnaast zingt het publiek alle teksten van alle nummers mee. Inclusief de nieuwe single ‘Bang voor het licht’. Ze springen, ze dansen, er ontstaan meerdere moshpits deze avond, de zanger slaat aan het crowdsurfen en klimt in de paal van het podium. Vanaf daar vertelt hij dat iedereen het recht heeft om zichzelf te zijn én dat het publiek er goed aan doet om dat te vieren én te blijven feesten. Ook met alles wat er nu in de wereld gebeurt. De laatste nummers worden ingezet en de Boog gaat nog even helemaal los. Politie Warnsveld breekt de boel af en laat zien dat ze dit podium meer dan waard zijn. Dit was het beste feestje op Valkhof Festival vandaag. (MR)