De laatste dag van de 107de Vierdaagse en de 54ste Vierdaagsefeesten. Alle wandelaars worden door een mensenmassa via de Via Gladiola onthaalt in Nijmegen. Een huwelijksaanzoek zelfs voor een lopend liefdesstelletje dat hier op de Vierdaagse een eerste date had. 3voor12 Gelderland heeft ook een date, maar met de 55ste editie van de Vier­daagse­feesten volgend jaar. Maar eerst: de dagtop van de vrijdag.

8. Gwendoline

© Heyta Melssen

Gwendoline kabbelt voort als een soort boswandeling

Er werd rauwe muziek beloofd. Maar of we de Franse new wave band nou rauw moeten noemen? Ze zorgen eerder voor een zachte landing van de rest van de avond. Wat zeg ik: week. De band kabbelt een groot deel van het optreden door. Het voelt als een boswandeling met af en toe een heuvel.

Je wordt meegezogen in hun elektronische geluid dat wordt gecreëerd met synths, gitaren en een computer. Ook de zwoele stemmen van de zangers voeren je door de wereld die ze creëren. Al kan niemand vermoedelijk echt verstaan wat ze zingen. Ze zingen namelijk in het Frans, wat alles wel wat extra elan geeft. Tot je merkt dat een van de zangers met een vape op het podium staat. Een beeld dat afbreuk doet aan de professionaliteit van de band en waardoor de houding net iets te nonchalant wordt.

Rond de laatste twee nummers, komt de rauwheid die beloofd was pas de hoek omkijken. De muziek zwelt langzaam aan en gaat steeds meer schuren. De band bouwt op met melancholische klanken van jankende gitaren en synths die tegen dat geluid aanschuren. Hier en daar bewegen de mensen mee op de muziek. Het is meer psychedelisch dan echt rauw. De boswandeling is iets minder kabbelend en houdt plots op. Een zachte landing, muzikaal niks mis mee, maar een optreden waarover je echter wel de vraag kunt stellen of dit nou zo handig geprogrammeerd was op de vrijdag? (MR)

7. Stella Rose

© Matthijs Mekking

Stella Rose landt nog net niet helemaal op Valkhof

De New Yorkse Stella Rose Gahan speelde als dochter van zanger Dave Gahan eerder als support voor Depeche Mode. Haar eigen muziek doet echter misschien nog met meest denken aan het oudere werk van PJ Harvey. Met een tweekoppige begeleidingsband staat ze vanavond voor een half gevuld veld op het Arc-podium van het Valkhof. Het volle, rijk geproduceerde geluid van haar studiowerk klinkt hier live aanvankelijk een stuk modderiger. Het komt hard uit de speakers, maar de zang is er helaas onverstaanbaar in begraven. Hoewel er niet veel wordt gesproken tussen de nummers is de presentatie echter geenszins timide. Gahan - in het leven tevens werkzaam als model - bewandelt de volle breedte van het podium en scant op de rand systematisch het publiek af. 

De tweede helft van de set lijkt meer hardere, snelle nummers te bevatten en zowel artiest als publiek lijken er iets meer zin in te krijgen nu. Bij het begin van het energieke ‘Muddled Man’ roept ze ons zelf even op tot klappen. Aan het eind van hetzelfde nummer verdwijnt ze ook weer even van het podium, ogenschijnlijk ook haar bandleden in verwarring achterlatend, om voor single ‘Angel’ terug te komen. Het veld is nu drukker geworden, het geluid beter, maar er is helaas geen tijd meer om de stijgende lijn voort te zetten. Check vooral het studiowerk, we hopen haar snel nog eens terug te zien. (MD)

6. BUG

© Jan Snel

BUG breekt de Boog vroegtijdig af

Als je tijdens BUG twee keer met je ogen knippert denk je misschien dat je in een bad trip bent beland. Een geblinddoekte dj met bloederige letters op zijn lichaam, een danseres - ze ziet er uit alsof ze uit een horrorversie van Tomorrowland komt gekropen - die aan een ketting een tweede danser meesleept die er nog het meest uitziet alsof hij een cultlid in een Dan Brown film is. Maar wees niet bang, je bent niet aan het trippen. Dit is BUG en BUG komt alleen maar even vroegtijdig het Boogpodium slopen. Komt er hierna nog een act? Dikke pech, ze willen het podium tegen de vlakte.

Omringd door voorgenoemde dj en dansers en gitarist Gyan Elango Yadava staat BUG aka Matin Sultani zodoende drie kwartier lang het publiek op te hitsen. Hun hiphop die aanschurkt tegen de drum-'n-bass en punk doet sterk denken aan The Prodigy maar dan geüpdatet voor 2025. Een opvallende autotune, een beetje grime, een beetje trap, bij BUG kan het allemaal. Als dan voor hun single ‘Lastpak’ ook nog local hero en Nijmeegse rapper Viccens het podium opkomt zijn de sloopwerkzaamheden voltooid. (TvA)

5. Kaat van Stralen

© Matthijs Mekking

Kaat van Stralen verrast en overvalt

Wat je moet verwachten als de MC vertelt dat deze band én punk én indie én spoken word mengt? Het klonk vaag, maar Kaat van Stralen en haar band maken het helemaal waar. Vanaf moment één verrast én overvalt Kaat het publiek met haar lieve Belgische stem, die poëtisch sterke teksten het publiek inpraat. Dat praten gaat al snel over in schreeuwen en de net nog indie-riffjes veranderen in keiharde punk-gitaren.

Ze overvalt het publiek met haar teksten. Ze is lekker tegendraads, feministisch en staat voor haar zaken. Naast de serieuze toon in haar teksten, laat ze je ook lachen tijdens haar optreden. Zo is er het nummer ‘Aerobics’ waarin ze het publiek mee probeert te laten doen met haar bewegingen. Hier en daar gaat er een arm de lucht in. Bij een ander nummer, dat over de liefde gaat, verontschuldigt ze zich op voorhand. ‘Heet er iemand Hanna?’ Er klinken hier en daar wat kreten. ‘Oh echt, leuk dat je er bent. Alvast sorry, dit nummer gaat niet over u.’ Pas vrij laat in het nummer kom je erachter waarom de excuses nodig waren. De zangeres schreeuwt een halve minuut ‘Wie the fuck is Hanna’.

De gevoelens gaan alle kanten op dit optreden. Op een gegeven moment neemt ze even rust om te zeggen dat ze van taal houdt. Maar dat ze ook ziet dat taal als wapen gebruikt kan worden en dat we daar met zijn allen even bij stil mogen staan. Met het nummer dat volgt laat ze zien dat ze keiharde punk kan combineren met wat ‘kleinere’ liedjes die, ondanks dat er geen bak geluid achter zit, keihard aankomen.

Als laatst speelt ze haar prijswinnende hit ‘Stop Met Wenen’. Waarbij zij en de band nog even helemaal los gaan. Het publiek is wakker geschud, op meerdere manieren. (MR)

4. Brògeal

© Patrick Struijker Boudier

Brògeal solliciteert naar een groter podium

Bijna elk jaar zijn er op het Valkhof Festival wel bands die je de komende jaren alleen nog op veel grotere podia gaat zien, denk aan bands als Fontaines D.C., IDLES en vorig jaar nog Kneecap. Over een paar jaar zou het best kunnen dat we Brògeal aan dat lijstje toe zouden kunnen voegen. Hun mix van folk, punk en Britpop schuurt, is aanstekelijk en dansbaar. Voeg daar een accordeon, een banjo, een luit en een onverstaanbaar Schots accent aan toe en Brògeal bevat alle elementen om een festival favourite te worden.

Vanavond spelen ze veel onuitgebrachte tracks van hun aankomende debuutalbum Tuesday Paper Club, nummers waarin elementen van punky bands als Flogging Molly en Fontaines D.C. in terug komen, maar ook toegankelijkere bands als The Kooks en zelfs hier en daar The Police. Het is deze week nog niet zo vaak zo druk geweest bij het Arc-podium en al die mensen reageren zeer enthousiast op al dit materiaal. Brògeal lijkt zodoende een succesvolle sollicitatie te hebben afgerond vanavond. Of ze dat grotere podium echt gaan krijgen, merken we na oktober als hun album verschijnt. (TvA)

3. Vojdi

© Jan Snel

Vojdi speelt het publiek en zichzelf op de knieën

Laat het maar aan Valkhof Festival over om een van de meest ontoegankelijke bands als afsluiter van het Boog-podium te programmeren. Je kunt veel woorden vuil maken aan de omschrijving van de muziek van het Slowaakse Vojdi, maar met één woord is dit gewoon mathrock. Keiharde drums en gitaren, af en toe een leipe saxofoonsolo en vooral heel veel maatwisselingen. Vojdi komt vanavond met één doel, het publiek en zichzelf op de knieën krijgen.

Als de gitarist bijvoorbeeld aankondigt dat ze hun rustigste nummer gaan spelen, komt de drummer achter zijn drumstel vandaan en intervenieert, hij wil geen rustige nummers vanavond, hij wil dat ze hun hardste nummer nu gaan spelen. Al die nummers, als we de gitarist mogen geloven, gaan overigens over bier. Sommige over grote bieren, andere over kleine bieren, maar blijkbaar allemaal over bier. Vojdi’s teksten zijn in het Slowaaks, dus we moeten ze maar op hun blauwe ogen geloven.

Na het op een na laatste nummer gooit de drummer zijn stokjes al in het publiek. Hij loopt even weg en komt daarna terug en legt in de microfoon van de gitarist uit dat hij dat altijd doet na dat nummer, omdat hij even tijd heeft om op adem te komen. Na samen met het publiek wat ademhalingsoefeningen te hebben gedaan kan hij er dan toch nog tegenaan. Band en publiek liggen daarna in ieder geval figuurlijk op de knieën. Missie geslaagd. (TvA)

2. Tõ Yõ

© Heyta Melssen

Tõ Yõ mixt op een aangename manier psychedelische invloeden met Aziatische klanken

Het viertal muzikanten afkomstig uit Tokio is bezig met een grote Europese tournee. Vandaag is het zevende concert in evenveel dagen en het tweede in Nederland, na de Zwarte Cross gisteren. Toch ogen de bandleden opvallend ontspannen, al maken ze weinig contact met het publiek. Ze spelen in zichzelf gekeerd, oosters mysterieus. Muziek maken is een serieuze zaak voor deze Japanse vrienden. 

Intussen weten een zeer aantrekkelijk muzikaal tapijt te weven waarin invloeden vanuit het Oosten en het Westen ingenieus worden samengevoegd tot een fris nieuw patroon. De set begint met een paar nummers waarvan de basis ligt de psychedelische rock vanuit de jaren ’70. De invloed van Jimi Hendrix is duidelijk hoorbaar in de gitaren. Langzamerhand wordt daaroverheen een subtiel Aziatisch sausje gegoten. De muziek wordt intenser, sneller, dreigender totdat het bijna grenst aan doom metal. Het publiek laat zich gewillig meevoeren op deze melodieuze reis.

Tõ Yõ bracht in 2023 een psychedelisch album uit, Stray Birds From the Far East, over heimwee naar een plek die nog ontdekt moet worden. Met die ontdekkingsreis zijn de dwaalgasten uit het Verre Oosten vandaag weer een stukje verder gekomen. Valkhof heeft de band omarmd en stuurt ze na een warm applaus verder. Hopelijk zien we ze nog een keer terug voor een avondvullend concert want deze aangename mix smaakt absoluut naar meer. (HM)

1. Maquina.

© Jan Snel

MAQUINA. verbroedert rockmonsters en dansbeesten bij afsluiting Valkhof

Het Portugese MAQUINA. speelt een eigenzinnige versie van industriële techno/EBM die zich vooral onderscheidt door het ontbreken van elektronica. Met een bezetting van drums, bas en gitaar betreedt het trio uit Lissabon als afsluitende band op het Valkhof Festival om middernacht het Arc-podium en het veld daarvoor is voor aanvang al flink volgestroomd. Alsof ze het gevoel van een intieme club nog meer willen versterken staat alles op het podium lekker naar voren geschoven. Drumstel in het midden, gitaarversterkers gedrapeerd met de deze week onvermijdelijke Palestijnse vlag.

Vanaf de eerste noten gaan zowel band als publiek er vol in. De symmetrische opgestelde gitaristen João en Tomás, beiden met gitaarhalzen richting drums, balanceren zwalkend als op een schip in de storm op het podium. Onderscheid tussen de lange nummers is niet makkelijk te maken, maar dat maakt niet uit. De pompende four-to-the-floor-ritmes van drummer Halison veranderen de planken voor de Arc effectief tot een dansvloer en de hypnotiserende monotonie die de muziek vaak kenmerkt wordt enkel een meerwaarde.

Het is ook Halison die verantwoordelijk is voor de sporadische toevoeging van zang en stemeffecten en als enige met een microfoon ook degene die ons af en toe even enthousiast als onverstaanbaar toespreekt. Tijdens het sluitende crescendo klimt gitarist João nog even het podium af om zich letterlijk op handen te laten dragen. Een mooiere afsluitende verbroedering van rock- en danceliefhebbers had het Valkhof Festival zich dit jaar niet kunnen voorstellen. (MD)

Fotoverslag van vrijdag 18 juli