Het begin van de werkweek of - voor de vakantievierders én Vierdaagsefeestgangers onder ons - Metal Maandag op het Valkhof Festival. Het wat zwaardere werk, hoewel er ook luchtigere tonen te horen zijn op het Valkhofpark. Ook buiten het park is er genoeg te genieten op muzikaal gebied, zoals op De Kaaij, in de Stevenskerk en op Stadseiland Stek. Onze toplijst van de maandag.

9. Terra Volta

© Marlies Rothoff

Terra Volta neemt je feestend mee op wereldreis

De Nijmeegse band Terra Volta is al jaren een vaste gast op De Kaaij. Goed te begrijpen ook, want met de eerste noten gaan meteen de voetjes van de vloer. Ook al zijn die noten nog geen deelgenoot van het eigenlijke optreden, maar van het stemmen van de instrumenten. Als de achtkoppige band dan helemaal klaar is, gaan ze ook goed los. Ze nemen je al feestend mee op wereldreis. Met hun vele muziekstijlen: ska, reggae, Balkan, Caribisch, Afrikaans en hier een daar hoor je zelfs een vleugje Hawaiiaans. En alles is even dansbaar, door warme blaasinstrumenten, gitaren, drums en synths. Balkan en gypsysounds met alt-sax en klarinet worden moeiteloos afgewisseld met relaxte synths en gitaren die je weer meevoeren naar de andere kant van de wereld.

De aantrekkingskracht van al deze geluiden is groot. Al snel komen er meer mensen toestromen en wordt de ruimte om het podium gevuld met steeds meer dansend publiek. Intussen komen er bekende nummers voorbij zoals ‘Party’ en ‘Magician’. Hier en daar zingt er een fan mee, maar er wordt vooral gesprongen, met de heupen gewiegd en rondgedraaid. De Kaaij trilt en beeft onder dit wereldse feestje. Zelf noemen ze het ‘rambunctious’, wat zich los laat vertalen als onstuimig, wild en niet te reguleren. Precies wat er gaande is tijdens dit optreden. Tijdens het laatste nummer ‘Viva la vie’ geven al deze bezoekers nog één keer alles wat ze in zich hebben. Voor ze weer landen op De Kaaij na hun rondje om de wereld. (MR)

8. Sticks

© Matthijs Loermans

Sticks geeft een masterclass in sjiek oud worden als rapper

Het blijft binnen de hiphop vaak meer de vraag dan bij rockbands: Hoe ga je om met het betreden van een later stadium van je carrière? Ga je op je veertigste nog de bühne op met je oude tracks over birie en jonko nu je een vrouw en kind hebt? En zit daar nog iemand op te wachten? Junte Uiterwijk alias Sticks heeft het klaarblijkelijk helemaal uitgevogeld. Zowel hij als het aanwezige publiek heeft wel zin in een feestje en we krijgen dan ook een heel strakke show voorgeschoteld die perfect geschikt is om het hoofdpodium vanavond op het eiland af te sluiten. Hier staat een rapper die zijn sporen allang verdiend heeft maar niet van plan is om op zijn lauweren te rusten.

De show begint heel slim met recenter en meer volwassen solowerk, om vervolgens geleidelijk over te gaan in de hoogtepunten uit zijn gehele carrière. We horen onder andere Opgezwolle- en Fakkelbrigade klassiekers als 'Broodje Aap', 'Tijgers en Draken' en 'Gekke Gerrit' voorbijkomen en het staat nog steeds als allemaal als een huis. Én: zonder back-up MC of hypeman maar gewoon alleen. Kubus draait achter hem de boel aan elkaar en Sticks voert het woord. De enthousiaste menigte eet uit zijn hand en er wordt volop gesprongen en meegerapt. Sticks bewijst hier op keurige wijze met de tijd te zijn meegegaan met een liveact die nog jaren meekan. (ML)

7. The Awkward

© Marlies Rothoff

The Awkward bouwt een indiefeestje bij De Poort

Ja, je ‘favoriete indiesukkels’ (zoals ze zichzelf noemen) zijn ook weer van de partij. En óf ze een partijtje maken. Hoewel op het Valkhof op maandag traditioneel de wat hardere muziek is geprogrammeerd, staat ook The Awkward in de line-up. The Awkward deed het afgelopen jaar mee aan de Roos van Nijmegen en staat nu dus bij de Poort. De band doet denken aan de Engelse indiebandjes van de begin jaren 2000. Een beetje Arctic Monkeys, een beetje The Kooks. Maar vooral lekker zichzelf.

Van begin tot het eind maken ze een feestje van hun optreden. Hun fans stonden al een kwartier te wachten voor het optreden begon en dansen vanaf het eerste nummer mee op de vrolijke gitaarriffs en dansbare beats. Ze schreeuwen mee met het nummer ‘Dolly’, dat over de moeder van de zanger gaat. Maar volgens hem ook over andere moeders. Niet veel later spelen ze hun nieuwe nummer ‘Just a little more’. Volgens de zanger een van de meest degelijke nummers in hun repertoire. Het is net iets meer poppy met een vleugje disco. Het maakt het publiek niet uit. Die blijven mee dansen en zingen. 

Ook voorbijgangers blijven even plakken en staan met een glimlacht te kijken. De band hun plezier in wat ze doen is aanstekelijk. De liedjes en ook de vrolijke praatjes tussendoor charmeren. Zelfs de rockers die niets met indie hebben, kunnen het niet laten even te blijven kijken. The Awkward is een vreemde eend in de bijt deze maandag, maar dat maakt ze niet uit. Ze stelen gewoon de show en bouwen hun eigen indiefeestje bij de Poort. (MR)

6. Party Dozen

© Jan Snel

Party Dozen scoort in tweede helft

Het Australische Party Dozen bestaat uit drummer Jonathan Boulet en saxofonist Kirsty Tickle. Deze instrumentale bezetting doet ons denken aan O., vorig jaar op ditzelfde Arc-podium. Maar waar het Londense duo een meer progressieve, jazzy aanpak had gaat Party Dozen voor opzwepende noise. Deze heeft op het Valkhof vanavond aanvankelijk wat moeite om op stoom te komen. Aan de presentatie ligt het in ieder geval niet. Ondanks dat de band met z’n tweeën is weten ze het grote podium prima te vullen. De lange, grijnzende Boulet heeft zijn kit flink naar voren geschoven en Tickle doet haar best ons te betrekken, kilometers makend op de rand van het podium en er af en toe zelfs van af klimmend.

De connectie met het publiek wordt echter maar moeizaam gemaakt. Muzikaal rammelt het ook wel wat. Het leunt vaak behoorlijk zwaar op een meelopende backingtrack en Tickle’s stem door de saxofoon lijkt een gimmick die snel oud wordt. Boulets enthousiaste drums maken wel een hoop goed. De ommezwaai komt halverwege de set bij een cover van Suicide’s ‘Ghost Rider’ - al is dat laatste waarschijnlijk toeval. Is het de langzaam ondergaande zon? Hebben de moshers en dansers wellicht eerst even moeten uitrusten na de energie-explosie van DoFlame hiervoor op het andere podium? Wat de reden ook is, daarna kan het feest niet meer stuk. Waar Tickle’s opzwepende gebaren eerder nog op lucht stuitte beginnen ze nu te werken. Zelden was een contrast tussen eerste en tweede helft van een wedstrijd zo groot. Het heeft even geduurd, maar het duo uit Sydney kan toch nog triomfantelijk het podium af. (MD)

5. Earth Tongue

© Marcel Rommens

Earth Tongue verandert het Valkhof in een donkere kerker

Wat een bak geluid kan een duo produceren! Menig Vierdaagseganger zal verbaasd opkijken als ze het Valkhofpark binnenlopen en Earth Tongue op het Boog-podium zien spelen. Slechts met drums, gitaar en zang rolt de band uit Wellington, Nieuw-Zeeland hun fuzzy riffs over het park uit. Die riffs begeleiden heerlijk duistere teksten van nummers als ‘Reaper Returns’, ‘Sit Next to Satan’ en ‘Bodies Dissolve Tonight!’ Hoewel het zonnetje nog lekker door de bomen van het park schijnt, begint het Valkhof steeds meer als een donkere kerker te voelen.

Het vetste aan Earth Tongue is misschien wel hoe de stemmen van Gussie Larkin (gitaar) en Ezra Simmons (drums) elkaar aanvullen. Larkin heeft een meer ronde, bijna vriendelijke zang, waar Simmons stem meer schuurt en soms gooit hij er een schreeuw uit die je nekharen overeind laat staan (op de best mogelijke manier). Zo stuwt Earth Tongue drie kwartier lang succesvol voort en zie je meer en meer mensen zich voor de Boog verzamelen die niks anders kunnen dan met hun hoofd meeknikken op het ritme. Tijdens het laatste nummer springt er nog een man midden voor het podium op en neer met op zijn telefoonscherm de tekst ‘start the mosh!!!’ Daar blijkt het nog iets te vroeg voor, maar Metal Maandag gaat voortvarend van start. (TvA)

4. Battlesnake

© Matthijs Mekking

Het publiek is de winnaar bij Battlesnake

De meest metalen band op wat jarenlang gold als metal-maandag op Valkhof is vanavond ongetwijfeld Battlesnake. Met hun theatrale presentatie in witte gewaden stonden de Australiërs vorige maand nog op Pinkpop en opende ze in thuisstad Sydney voor Kiss. Buiten de songteksten en gewaden wordt het fantasy-thema thematisch echter niet zo ver doorgevoerd zoals bij een band als bijvoorbeeld Henge en blijkt de muzikale aanpak behoorlijk rechttoe-rechtaan. Vanavond op het Boog-podium verder ook geen rare capriolen of flashy visuals. Wat overblijft is in feite tamelijk belegen power metal met malle pakjes erbij. Muzikaal te serieus voor parodie, maar te weinig substantie voor doorgewinterde metalheads. Het doet ons aanvankelijk ook even afvagen wie hier de doelgroep precies is.

Vanaf de eerste noten bevindt die doelgroep zich echter duidelijk recht voor het podium, want het publiek, dat zich de hele avond bij de andere bands op Valkhof al menigmaal als gangmaker heeft gemanifesteerd, maakt er ook hier weer een waar feest van. En feest is precies waar het bij deze band om draait. De clichématige chants en gebaren van zanger Sam Frank gaan er in als warme koek en Battlesnake is hier helemaal op zijn plaats. Wat betreft presentatie en muziek misschien een Temu-versie van Gloryhammer, maar de gezelligheid is er niet minder om. (MD)

3. Travo

© Jan Snel

Travo geeft het marsritme voor de eerste wandeldag aan

Is het anno 2025 nog eerlijk om een band te vergelijken met King Gizzard & The Lizzard Wizard? Hebben de Australische rockers niet inmiddels zoveel genres aangedaan dat je elke gitaarband wel met The Gizz kan vergelijken? Toch is de gelijkenis tussen het Portugese Travo en King Gizzard wel heel snel gemaakt. Niet alleen maken ze dezelfde hyperactieve psychedelische rock waarmee King Gizzard ooit doorbrak, maar met hun guitige kapsels en snorretjes hebben ze ook nog eens de looks mee. Niet dat daar iets mis mee is. Het viertal staat een uur lang superstrak hun riffs te pushen en het Valkhofpubliek peuzelt het op.

Verwacht weinig nuance van Travo tijdens hun set, het is echt een uur lang stampen op 150 beats per minute. Als Vierdaagsewandelaars dit tempo vannacht internaliseren en morgen als marsritme gebruiken, dan zijn ze binnen zes uur weer terug in Nijmegen. En net als al dat gestamp wat monotoon lijkt te worden, zetten de Portugezen ‘Astromorph God’ in, het vijftien minuten durende epische sluitstuk van hun meest recente album met dezelfde titel. Dit nummer bevat net genoeg opvallende twisten om Travo interessant te houden. Als tenslotte met ‘Turn to the sun’ het tempo nog een keer de hoogte in gaat, raakt iedereen echt warm gestoomd voor de eerste wandeldag. (TvA)

2. DoFlame

© Jan Snel

DoFlame opent de Turnstile summer in Nijmegen

Charli XCX kondigde het tijdens haar show op Coachella al aan: Brat girl summer is voorbij, deze zomer wordt het Turnstile summer. Ook in Nijmegen is dit te merken, want op de Metal Maandag staat er dit jaar zowaar een hardcoreband op de line-up. Het is de eer aan het Canadese DoFlame dat afgelopen jaar met Bent en follow-up Get Bent! twee heerlijk frisse hardcoreplaten uitbracht en vanavond hun Europese tour in Nijmegen afsluit.. Dat het de laatste show van de tour is, is wel te merken aan het viertal. Frontman Mateo Naranjo lijkt niet helemaal goed bij stem en komt soms maar moeizaam boven zijn band uit, die op hun beurt weer moeite hebben om strak te blijven spelen. Sterft Turnstile summer hier een stille dood in Nijmegen?

Niks blijkt minder waar, want die Turnstile summer blijkt al te leven onder het publiek. Een oproep van DoFlame om de circle pit te openen is genoeg. De pit wordt geopend en zal het hele optreden niet meer sluiten. Sterker, de pit zwelt aan tot uiteindelijk ongeveer het hele veld voor het podium bestaat uit duwende, springende festivalgangers. Dit heeft op zijn beurt een zeer positief effect op de bandleden van DoFlame, die toch nog ergens een laatste restje energie vinden en alles eruit persen. Zo blijven publiek en band elkaar steeds verder opfokken en wordt het een heerlijke 45 minuten aan chaotische hardcore. Turnstile summer is officieel begonnen in Nijmegen! (TvA)

1. Lady Blackbird

© Heyta Melssen

Lady Blackbird bezielt de Stevenskerk vanaf het kansel

De zangeressen hebben het kansel van de Stevenskerk ontdekt om hun boodschap over te brengen. Na aja monet weet ook Lady Blackbird extra kracht te zetten vanaf deze verheven positie waar ze haar openingsnummer ‘Blackbird’ inzet. Vooral door de galm van de kerk wint haar stem aan passie en bezieling. Moeiteloos switcht ze tussen hartverscheurende ballades en gefluisterde ontboezemingen en is, net als de meeste artiesten, onder de indruk van de plek. “This church is the most beautiful venue I ever played!”

In elke Lady Blackbird-song klinkt het geluid van vrijheid. Soul, jazz, gospel, rock en spirituals: met deze muzikaal veelkleurige mix verovert Marley Munroe alle podia. Deze 40-jarige Amerikaanse maakt al muziek sinds haar jeugd onder allerlei artiestennamen, maar succesvol werd ze pas toen ze als Lady Blackbird besloot soulmuziek te gaan maken. Haar debuut in 2021 Black Soul Acid was een groot succes.

Ze heeft een aparte uitstraling, met haar sneeuwwitte haardos, haar ondeugende jurkje en een reusachtige rode vogelvleugel die als een masker haar ene oog bedekt. Hoewel ze opkomt als een grande dame met sterallures maakt ze toch heel makkelijk contact met het publiek. Helaas vergeet ze de nagalm waardoor haar praatjes tussendoor nauwelijks te verstaan zijn, maar als ze zich spontaan in het publiek mengt is dat haar vergeven. Na 70 minuten lijkt ze te willen stoppen, maar gelukkig komt ze terug voor een toegift waar ze haar nieuwste single ‘Let not (your heart be troubled)’ zingt. Een prachtig en krachtig, bijna psychedelisch rocknummer dat ook op haar tweede album Slang Spirituals staat. Bezield verlaat het publiek de kerk om buiten te schrikken van het bruisende feest op de Grote Markt. Dat is altijd wel even een overgang. (HM)