Ook op het Valkhof Festival in de Tuin een ode aan de NDRGRND en die doet oude tijden herleven. Het is inmiddels meer dan een half jaar geleden dat het alternatieve danscafé NDRGRND na bijna twintig jaar indie disco haar deuren moest sluiten. Om nog één keer in dergelijke sferen de dansvloer te betreden staat de hele donderdagavond bij de Tuin stage op het Valkhof Festival in het teken van een Ode aan de NDRGRND. Oud-medewerkers hebben DJ-teams gevormd om de muziek te verzorgen en in het aanwezige publiek zien we een hoop bekende gezichten gelieerd aan het Nijmeegse nachtleven staan. De laagdrempelige setting van het podium leent zich uitstekend voor een eerbetoon van dit formaat en het wordt dan ook een bijzonder gezellige avond. Een "mooi was die tijd van toen" voor de millennial die wil dansen op de alternatieve hits van vroeger en nu. (ML)
De derde dag van de Vierdaagse staat in het teken van de Zevenheuvelen. De regen is weggetrokken en met het prachtige zomerweer krijgt het publiek in Nijmegen weer een prachtige dag voorgeschoteld met veel muziek, feesten, gezelligheid. 3voor12 Gelderland loopt ook weer van de muziek naar de feesten en zoekt de gezelligheid op. De dagtop van de donderdag.
De NDRGRND is dood. Lang leve de NDRGRND
Shamzon bouwt zijn eigen feestje: een daad van verzet
Voorgaande jaren stonden ze ’s avonds nog op het Valkhof Festival voor een groot dansend publiek. Vandaag staan ze om 14.00 uur op de Smaakmarkt. De stad wordt nog wakker, de lopers komen nog binnen. Het is stil op de Smaakmarkt. Toch weet Shamzon er zijn eigen feestje van te maken. Ze beginnen in alle rust met Arabische klanken en zang. Langzaam komt er een handjevol mensen staan kijken. Of ze zitten op de banken aan de zijkant. Dan komt er opeens een beat en beginnen mensen te dansen. Ook zanger Saad komt van het podium af en komt zich mengen in het publiek.
Niet veel later komen er mensen vanuit backstage die in een lange sliert alle hoeken van het plein even aan doen. Hier en daar krijgen ze mensen mee. Al zwaaiend met een Palestinasjaal houden ze de moed erin. Op de socials had de band al een statement neergezet: ze spelen weer, al was het even moeilijk. Alles wat er in Palestina gebeurde afgelopen jaar kwam dichtbij voor de bandleden die voor een groot deel uit Syrië komt. De dansende mensen, de doorstampende beat die steeds sneller gaat, de dromerige Arabische keyboard-klanken: dit feestje voelt als een daad van verzet. Ondanks alles dat er gebeurt is, gaan ze door. Steeds meer mensen komen meedoen en dansen. De stad is wakker, de lopers bijna allemaal binnen. En Shamzon bouwde gewoon zijn eigen feestje, om 14.00 uur ’s middags. (MR)
Totini Susu verovert de Kaaij
Net voor Totini Susu begint, piept het zonnetje door de wolken. Het lijkt bijna een teken voor de band om te gaan spelen. Totini Susu kun je kennen van De Roos van Nijmegen waar de band de publieksprijs won. En ook hier, op De Kaaij, pakken ze het publiek in met hun dromerige jazz. Eerst wordt het publiek wakker geschud met een saxofoonsolo, om vervolgens de zangeres met een groot applaus te verwelkomen. De band uit de omgeving van Nijmegen laat ook vandaag weer zien dat ze goed zijn in wat ze doen. Ze veranderen de tent op De Kaaij voor even in een jazzcafé. Met een doorsloffende drum, piano- en saxofoonintermezzo’s en de dromerige stem van de zangeres word je meegevoerd in hun wereld.
Hoe verder in het optreden, hoe enthousiaster het publiek wordt. Na ieder nummer wordt het applaus luider. De cirkel om de tent wordt steeds groter en hier en daar wiegen en zingen mensen mee. Ze zingen bekende nummers als ‘Apple Tree (In A Very Weird Place)’. Deze bekende nummers maken ze steeds langer en ze voegen wat geïmproviseerde stukken toe (of, zo lijkt het). Zo is er een marimba-solo, zijn er vele saxofoon-solo’s en weet de gitarist vreemde geluiden uit zijn snaren te persen, waardoor het geheel weer psychedelisch klinkt. Het publiek is onder de indruk en laat het publiek onder een daverend applaus en met frisse tegenzin van het podium vertrekken na hun optreden. (MR)
Gustaf lijkt zelf al drie dagen gewandeld te hebben
Het New Yorkse Gustaf maakt weirde art-punk. De band rond Lydia Gammill doet denken aan acts als Wet Leg, Viagra Boys en Amyl & The Sniffers. Gammill met roze haar en roze microfoon staat een uur lang te stuiteren over het podium en schreeuwt haar longen uit haar lijf. Dit soort energieke punk zou hetgeen moeten zijn wat het Vierdaagsepubliek na drie dagen wandelen en/of op de zesde feestdag nog een beetje wakker kan houden en van genoeg energie kan voorzien om nog een avondje los te gaan.
Toch wil het vanavond allemaal net niet. Meest symbolisch is wellicht het moment waarop Gustaf tijdens hun hitje ‘Best Behavior’ een jongetje uit de coulissen het podium ophaalt. Hij mag samen met Lydia Gammill het refrein meezingen. Zijn microfoon doet het echter al niet, en als hij op Gammills microfoon mee mag zingen, lijkt hij niet meer te durven. Zo verandert een moment wat schattig had moeten zijn in ongemak en ook wat verveling. Gustaf lijkt net niet de energie te kunnen brengen die het publiek nodig heeft. Op geen enkel moment weten band en publiek echt samen te ontvlammen. Misschien hebben de bandleden van Gustaf de afgelopen dagen stiekem meegewandeld en zijn ze ook wat moe. (TvA)
Stap in de Taxitaxi maar vergeet niet op tijd uit te stappen
Eerlijk is eerlijk: er waren mensen teleurgesteld toen bekend werd dat Getdown Services uitgevallen was. Maar tegen de tijd dat Taxitaxi onder het geluid van ‘Met De Vlam In De Pijp’ als vervanger het Arc-podium opstapt, zijn we benieuwd wat de punkrock boyband uit Groningen neer gaat zetten. Hun livereputatie snelt hen vooralsnog vooruit. Want vlot, dat zijn ze. Nummers van pakweg een minuut of twee, snelle riffs, supersimpele teksten. Als die kolkende massa maar in beweging komt. En dat gebeurt: het Valkhofpubliek host er goed op los.
We krijgen een flashback naar gisteravond, toen Politie Warnsveld hier de boel op stelten zette, dus het is helemaal niet raar als Joris van de Waterbeemd voor ‘SAMENLEVING’ het podium op springt. Daarna wordt op 'Vis (ik zwem rondjes in de kom)' logischerwijs een circle pit gestart. De band doet ook wat denken aan Hang Youth, maar met minder politieke teksten en humoristischer van aard. 'Stap uit de Matrix', 'Handig met mijn handjes' en 'Is dit literatuur?' zijn instant hits. Waarschijnlijk is 'Teamleider' het bekendste nummer: de single op Spotify heeft maar liefst vijftig verschillende versies, iedere keer heeft de teamleider een andere naam.
Ook al is deze invalband niet wellicht de gewenste headliner van de Zeitgeistdag, ze maken er wel gewoon een feestje van. Al is een uur misschien wat aan de lange kant voor deze melige punkrock. Maar het werkt wel: de Groningers beginnen met het nummer 'Taxitaxi' en eindigen er ook mee. De tweede keer met een sing-a-long contest en daarna een wall of death. Catchy, een steeds groter aanzwellende pit: Taxitaxi is minstens net zo’n groot feest als dat het met GS geworden zou zijn. (RH & MM)
Oust: rauwe emotie en nauwelijks verhulde woede
Hop, daar duikt Oust-frontvrouw Sanne weer de pit in om het publiek voor te gaan in een woeste dans van rauwe emotie en nauwelijks verhulde woede. En hup, daar baant ze zich weer een weg terug richting podium, onderweg met priemende vingers de vele bezoekers stevig te doordringen van de serieuze boodschap van de band. Je krijgt bijna medelijden met de technici van dienst die koortsachtig proberen het meterslange microfoonsnoer dat kronkelt over het hele veld knoopvrij te houden.
We hebben dit Valkhof Festival nauwelijks vertoon van Palestijnse vlaggen en andere vlaggen gezien, maar voor aanvang van het optreden van hardcore punkband Oust, met leden uit Nijmegen, Amsterdam en Rome, kan de boodschap niet duidelijker verwoord worden. 'Free Palestine' staat er levensgroot als backdrop op het podium, dus we kunnen verwachten dat we geen gezellige meezingers krijgen in de trant van Yves Berendse. En dat krijgen we dan ook niet. Wat wel? Een superstrakke band, een woeste zangeres die propvol eerlijke emotie haar kijk op de wereld het veld inbrult en één grote moshende massa die vol vuur de actuele topics van de band ondersteunt. Wat die kijk op de wereld is? Geen vrolijke. The world is fucked up en wordt geregeerd door evil. 'Never trust a politician' en 'Rather be a fuck up than a fascist' zijn maar een paar van de rauwe teksten die Oust dropt in hun razerij.
En wat een furieuze en pakkende schop-in-gezicht-razerij stort de band over het Valkhofpark uit. Geen Bob Vylan-achtige taferelen (hallo Glastonbury) vanavond, maar de boodschap van de hardcore punkband is er niet minder om. Oust komt deze donderdag verdomd dichtbij, en niet alleen omdat frontvrouw Sanne vaker op het veld staat tussen de bezoekers dan op het podium. Maar vooral omdat die rauwe woede, die razerij, die boosheid zelden zo tastbaar is overgebracht als vanavond. Oust brengt een felheid en drift met zich mee die het publiek na een half uur volkomen uitgeput én voldaan achterlaat. Grote klasse. (PSB)
Succesvolle eerste date met Long Fling
Pip Blom en Willem Smit (Personal Trainer), twee van de grootste indie-darlings van Nederland, een stelletje en sinds kort ook samen een band. Long Fling is de naam en na al onder andere optredens op London Calling en Best Kept Secret hebben ze vanavond hun eerste date met het Nijmeegse publiek. Samen met voornamelijk bandleden van Pip Blom spelen ze deze donderdag drie kwartier aan bijna volledig nieuw werk (uitgezonderd een cover van Arthur Russells ‘I Never Get Lonesome’. Het muzikaal samenwonen gaat vooralsnog erg eerlijk. Muzikaal nestelen ze zich in de meeste nummers ergens tussen de elektropop van Pip Blom en de rammel-indie van Personal Trainer.
Pip Blom en Willem Smit staan aan weerzijden van het podium, maar kijken elkaar regelmatig aan en moeten of glimlachen of schieten volledig in de lach. Zijn wij als publiek dan derde wiel bij deze date? Gelukkig niet, ook wij krijgen genoeg aandacht, en hebben ook nog leuke muziek om op te dansen. De eerste date met Long Fling is een succesvolle, en halverwege kondigt Willem Smit aan dat we niet eens heel lang op de volgende date hoeven te wachten, want ze komen in november al terug voor een concert in Doornroosje. (TvA)
Het enige dat mis gaat voor Competition is een uitgescheurde broek
De onoplettende festivalganger die zich een beetje heeft proberen in te luisteren voor het Valkhof Festival verwacht dat de act die vanavond als eerste de Boog zal betreden een experimentele popact uit Newcastle is, die onder de naam Competition een aantal bijna soundscape-achtige albums op Spotify heeft staan. Maar nee, Competition is een nieuwe band uit Nijmegen. Of moeten we zelfs lokale supergroep zeggen? Met bandleden uit Foxlane, Thaïti en Waltzburg staat hier Nijmeegse indie-royalty op het podium. Vanavond is hun debuutoptreden, dus de verwachtingen zijn hoog.
Rechts op het podium begint een klein LED display de naam 'Competition' te spellen en onder de klanken van de soundtrack van Super Mario 64 beklimmen de vier heren het podium. Met de staat van dienst van deze muzikanten kan het eigenlijk geen verrassing zijn dat we getrakteerd worden op een mix van heerlijk schurende, stuwende post-punk en indierock. Denk een liefdesbaby van The Strokes en Fontaines DC die geadopteerd is door Franz Ferdinand. Voor een eerste optreden zit de show van Competition enorm goed in elkaar. Geluid, licht, de praatjes, alles klopt al. Echt alles? Tijdens een liedje over gepest worden scheurt gitarist Guus Timmermans (voorheen Foxlane) uit zijn broek. Onfortuinlijk, maar zelfs dit is (per ongeluk) zeer goed getimed. Als je zelfs je foutjes goed kan timen, belooft
dat veel voor de toekomst. (TvA)
Grote Geelstaart neemt je mee in sci-fi angstdroom en overvalt de Boog
Ze lijken netjes, de jongens van de noise-rock band uit Zeeland/Leiden. Grote Geelstaart (door de presentator wordt opgemerkt dat het een vis is en geen vogel). De band staat in pantalons, witte bloezen en een stropdas op het podium. Maar schijn bedriegt. Wat we krijgen voorgeschoteld klinkt als het bastaardkind van The Stooges en MC5, afgetopt met absurdische teksten in de beste traditie van Drs P. De band trapt af met een muzikaal intermezzo. Raggende gitaren, hier en daar een synth. Noise-rock met een vleugje psychedelisch. Alsof je in een film bent beland waar aliens je achtervolgen, of misschien zijn ze wel gestrikt voor het nieuwe seizoen voor Stranger Things.
De nummers wisselen zich in hoog tempo af, allemaal even strak gespeeld en strak getimed. Zo ook de verschillende stijlen én instrumenten. Er staan twee drumstellen op het podium, waar een van de gitaristen al snel achter kruipt voor wat extra ophoging van het tempo en wat extra diepe dreun. Niet veel later komt er ook even een saxofoon tevoorschijn. Inmiddels is er ook een soort van zang. Zowel de gitarist/zanger als de drummer schreeuwen teksten in hun microfoon. Of maken absurdistische geluiden (waardoor ze net iets meer als een vogel klinken en niet als de vis naar waar ze vernoemd zijn).
Dan begint de zanger een verhaal af te steken over dat hij zich niet kan verstoppen, omdat er een monster achter hem aanzit. De angstdroom lijkt compleet. Het publiek begint te kolken. Voor de derde keer deze avond. Grote Geelstaart laat het publiek overdonderd en juichend achter. (MR)