Al over de helft van de Vierdaagsefeestenweek en we beginnen onze benen en voeten nu toch enigszins te voelen van al het heen-en-weer sprinten van optreden naar optreden. Maar hé: we klagen niet, want de wandelaars hebben het zwaarder door de regenbuien en het vele aantal kilometers méér dat zij afleggen. We kunnen tenminste nog ontspannen met fijne muziek. Zoals via de topacts die onze daglijst van dinsdag bevolken. Mét een absolute uitschieter die zo tof was dat we er nóg een artikel aan hebben gewijd (link onderaan het artikel!).

7. Marley Wildthing

© Marlies Rothoff

Marley Wildthing betovert

Het is een ondankbare taak: spelen op de Ramblas tussen 18.00 uur en 19.00 uur. Treinladingen aan mensen die vooral willen feesten komen schreeuwend langs en even verderop staat een dweilorkest. Toch weet Marley Wildthing mensen even te doen stilstaan of te doen aanschuiven in de tent op de Ramblas en het dweilorkest naar de achtergrond te spelen. De zangeres is een dromerige verschijning: met haar lange blauwe haar en witte jurk, lijkt ze zo uit een sprookjeswereld te komen. Ze maakt al haar muziek zelf. Ze ‘loopt’ haar eigen stem, ukelele, bas, gitaar en drum zo aan elkaar dat het lijkt of er een hele band staat. De instrumenten wisselen zich af en toe in hoog tempo af en ze weet het publiek te binden met haar warme stem (met brede reikwijdte) en bijzondere nummers. Marley wisselt haar eigen nummers af met covers. 

Haar eigen nummers gaan over lastige liefdes, maar ook over het klimaat. Zo vertelt ze dat ze het nummer ‘Enough’ heeft geschreven toen er in Oostenrijk (waar ze vandaan komt) activisten een jaar lang in een bos kampeerden om zo de aanleg van een snelweg tegen te houden. Dat vond ze erg dapper. Om het geheel lucht in te blazen speelt ze onder andere covers van Linkin Park en The White Stripes. Hier en daar klappen mensen even mee of wordt er meegezongen door de voorbijgangers. Af en toe wordt Marley opgeschrikt door technische mankementen en zie je dat ze onzeker wordt. Wat nergens voor nodig is. De mensen die er zitten, betovert ze met haar muziek en haar verschijning, ondanks dat de Ramblas een plek is waar mensen vooral vluchtig voorbij willen voor ze zich storten in het feestgedruis. (MR)

6. Yildiz Gies

© Patrick Struijker Boudier

Verstilde songs van Yildiz Gies blijven boeiend en pakkend

Voor wie de zenuwen krijgt van de drukte in de Molenstraat of overprikkeld raakt bij het zien van het volle Koningsplein of Plein 1944 is er het prikkelarme podium bij Concertgebouw De Vereeniging. Voor de duidelijkheid: met prikkelarm bedoelen we de relatief rustige locatie, niet de singer-songwriters zelf die daar deze week te vinden zijn. Want die prikkelen zeker de zintuigen van de bezoekers, en wel op een aangename en plezierige manier. Het programma op het kleinschalige podium in de tuin is een samenwerking met De Basis Nijmegen. Eerder stonden onder andere Saranne Schümers en Crooijmans & Boumans daar al: op deze vroege dinsdagavond is het de beurt aan de Nijmeegse Yildiz Gies.

Ze bracht in april van dit jaar haar prachtige debuutalbum Niemandsland uit over onder meer de schoonheid van de teleurstelling en het zijn nummers van die plaat die de hoofdmoot vormen van de set vanavond. Met geen volledige bandbezetting zoals op het album, maar alleen Gies en gitarist Pieter Klaassen. En het moet gezegd: ook in uitgeklede, spaarzame arrangementen blijven de verstilde songs boeiend en pakkend. En - durven we het te zeggen? - een nummer als bijvoorbeeld ‘Drijven’ wint aan kracht door de minimale begeleiding waardoor je nóg meer gefocust wordt op de mooie tekst.

Volop interactie is er ook. Gies prijst met een grote glimlach de mensen die niét de Vierdaagse lopen (‘ah, mijn soort mensen’) en haalt twee jonge bezoekertjes uit het publiek om een spandoek uit te vouwen met daarop een tekst om mee te zingen. Iets te moeilijk blijkt uit de moeizame pogingen van de bezoekers. Wat in ieder geval niet te moeilijk was, was de fijne, ongedwongen sfeer. Voeg daarbij een rustgevende locatie, een krachtig optreden en we verlaten behoorlijk stressloos het terrein van De Vereeniging. Met net het juiste aantal prikkels om opgefrist weer de Vierdaagsedrukte in te duiken (PSB)

5. Mên An Tol

© Matthijs Mekking

Mên An Tol verrekt leuk bandje in de beste Britpop-traditie

Of Mên An Tol ooit net zo groot wordt als die ene band uit Manchester die nu met een grootschalige reünietour bezig is weten we niet. Maar dat we hier vanavond een verrekt leuk bandje in de beste Britpop-traditie op het Boog-podium zien staat buiten kijf. Hoewel die vergelijking misschien ook weer niet helemaal op gaat: waar de ‘grote’ vier uit die roemruchte tijd vooral grossierden fijne (en stevige) rock, mikt de Londense band Mên An Tol meer op poëtische folk. Denk aan een minder neurotische variant van The Pogues. Of wat betreft teksten en talent voor pakkende melodieën aan The Lightning Seeds en Travis.

De band is vernoemd naar een oude steenformatie in Cornwall waar frontman Bill Jefferson vandaan komt. Jefferson verkondigt trots dat dit het allereerste optreden van Mên An Tol in Nederland is en dat hij erg blij is hier te zijn. Minder blij is hij overigens met zijn thuisland, zoals blijkt in het bijtende nummer ‘This Land’. Niet dat het allemaal zwaar is: luchtige interactie is er volop. En de frontman leert vanavond in ieder geval één Nederland woord: proost!

‘This Land’ komt van de gelijknamige nieuwe ep die in september van dit jaar uitkomt. Een paar maanden geleden zag hun debuut-ep The Country al het licht, en nummers van beide ep’s staan vanavond op de setlist. Wat we horen en zien? Nu eens ingetogen songs met rauwe romantiek zoals in ‘NW1’, en dan weer volop expressiviteit in bijvoorbeeld ‘Set In Stone’. In alle gevallen snijden de riffs en noten van mandoline-speler Felix Knox als brandende rode draad door de nummers heen; het geheel daarbij een melancholische of somtijds rauwe emotie meegevend. De band pakt het veld voor het podium moeiteloos in. Of we hier de geboorte zagen van een nieuwe Britpop-exponent? Geen idee. Maar Mên An Tol laat een verrekt leuke en goede indruk achter. (PSB)

4. Another Taste

© Heyta Melssen

Another Taste smaakt naar meer dan disco

Is het funk? Is het disco? Vanaf het podium klinkt in elk geval een herkenbare jaren-zeventig sound met heerlijk funky baslijnen waar niemand bij stil kan blijven staan. Het plankier voor de Arc is dan ook al snel gevuld met een deinende, swingende massa die wordt opgezweept door een zestal heren uit Rotterdam. Vrienden zijn het, en dat is te zien. Het speelplezier spat ervan af, de blikken die onderling gewisseld worden spreken boekdelen. En het publiek wordt niet buitengesloten. Another Taste speelt aanstekelijke dansmuziek. Op een strak ritme van drums en bongo’s maken snaren en toetsen frivole uitstapjes. Het genre loopt het risico om oubollig te worden maar dit gevaar wordt sierlijk omzeild door af en toe een verrassing in te bouwen.

Een van die verrassingen wordt gepresenteerd als zangeres Sarina Voorn achter de microfoon verschijnt. Deze curvy dame brengt met haar warme stem onvervalste soul in de muziek. Een, twee nummers. Net lang genoeg om het spannend te houden. En dan ramt de discotrein weer door. Als het publiek al teleurgesteld is door de korte verschijning van Sarina, dan worden ze in de tweede helft van de set weer aangenaam verrast wanneer ze opnieuw haar opwachting maakt. Alle handen gaan in de lucht. It’s partytime! Maar dan in de goede zin van het woord. Geen terugkeer naar de 13-in-een-dozijn jaren zeventigmuziek maar eigentijds en levend. De band gooit voldoende energie het veld op om de rest van de avond op te kunnen teren. (HM)

3. Josephine Odhil

© Heyta Melssen

Josephine Odhil biedt een mooie, donkere oase

Het valt voor de Amsterdamse Josephine Odhil ogenschijnlijk niet mee om direct na het kolderieke Vrienden van Oersoep Live op het naastgelegen Boog-podium haar meer ingetogen art-pop aan het nog nahossende publiek te presenteren. En hoewel de lucht deze vooravond op het Valkhof wat donkerder gekleurd is dan op eerdere dagen, is het daglicht niet de beste partner voor de melancholische muziek met duistere tekstuele thema’s die de twee solo-albums van de voormalig Mysterons-zangeres zo mooi sieren. Een donkere, intieme zaal is wat deze muziek nodig heeft. 

Odhil laat zich gelukkig niet intimideren door het aanvankelijk nog niet zo gevulde veld tegenover haar en haar statige presentatie weet ons snel mee te voeren in dromerige sferen. Muzikale hoogtepunten zijn ingetogen nummers als het Angel Olsen-achtige ‘Wild Maroon’, maar die moeten helaas wel concurreren met het soms wat luidruchtige kippenhok voor het podium. Het zijn dan ook de meer dansbare beats van ‘Murderabilia’ en ‘In the Dark’ die het uiteindelijk toch een stuk voller gestroomde veld het meest in beweging krijgen. Onder de streep zijn we toch even meegenomen naar een mooie donkere, muzikale oase voordat de feestblazers van Florence Adooni op het Arc-podium de boel weer overnemen. (MD)

2. Florence Adooni

© Marcel Rommens

Florence Adooni brengt een Ghanees feestje naar het Valkhof

In het begin lijkt ze timide. Aftastend hoe dit publiek is. Maar al snel staat ze daar: Florence. Een pittige Ghanese tante met een 8-koppige band achter haar. Zelf is ze gehuld in een pak met felle Afrikaanse kleuren, de band heeft dezelfde paarse bloezen aan. Op de achtergrondzangeres na: zij is gehuld in glitter. Ze beloven een stukje van Ghana naar het Valkhof te brengen. En zowaar, met de eerste tonen word je naar hun thuisstad Kumasi geslingerd. Ze spelen een mix van Frafra en Highlife muziek. Ze mixen Afrikaanse traditionele klanken met jazz, hier en daar wat disco en gitaren. Op deze muziek kun je niet stil blijven staan. Dus het publiek begint al snel met hun heupen te wiegen op het nummer dat de moeder van Florence heeft geschreven: ‘Wel meezingen, anders wordt ze boos!’ Het publiek lacht. Het ijs is gebroken.

Naarmate het optreden vordert, hoe vrolijker het wordt. De band bouwt op tot een waar Ghanees feest. De band danst zelf net zo hard mee. Tijdens het spelen, komen er allerlei ingestudeerde dansjes tevoorschijn. De blazers en gitaristen gaan op een rij staan om ze uitvoeren, bijna moeiteloos zo lijkt het. De muziek blijft aanzwellen. Er komen steeds meer geluiden en ritmes bij. Saxofoon, trompet, synths, drums. Net zo lang tot het klinkt als een clubbanger. Het publiek danst en zingt, als Florence dat aangeeft, zo goed als het kan mee.

Als Florence vertelt dat ze haar laatste nummer gaat spelen, laat het publiek weten het daar niet mee eens te zijn. ‘We want more!’ ‘Oke, nog eentje dan, omdat jullie dan rustig kunnen slapen.’ De laatste tien minuten haalt de band alles uit de kast: Saxofoon-solo’s, een drumsessie, een danssolo van de achtergrondzangeres, een danscombo van de blazers en gitaristen. Het publiek danst mee, tot de laatste minuut. Daarna blijven ze verdwaasd achter: wat gaat dit overtreffen? (MR)

1. Vrienden van Oersoep Live

© Matthijs Mekking

Vrienden van Oersoep Live: een show om nooit te vergeten

Vorig jaar was Vrienden van Oersoep live bij de kleine Poort stage een van de leukere verrassingen van het Valkhof Festival. Dat viel zo in de smaak dat het collectief naar het hoofdpodium promoveerden om het dit jaar nog grootser aan te kunnen pakken. Wat we daar zien? 

Kort een aantal hoogtepunten: Mart Boumans die na een geweldig glibberige versie van 'All is Dull' (De Staat) zijn kop ter plekke kaal laat scheren door twee danseressen die net nog om hem heen kronkelden. Die knipbeurt duurt vervolgens langer dan het nummer waardoor hij met nog een half hoofd vol haar snel de bühne af moet. Of wat te denken van Service, het duo van Sam Cuppen en Charlotte Hofman dat klinkt als DEVO voor de tiktokgeneratie die iedereen aan het springen krijgt. Of het optreden van Kaboutertje Putlucht waarbij de frontman verkleed als boterham een stagedive doet. (ML)

We zien eigenlijk té veel om het in dit artikel beknopt en goed te vermelden, dus deze keer een uitgebreid artikel (mét veel meer foto's) over dit waanzinnige spektakel. >> Check het hier