Machine Head propt festivalshow in intiem Musis Machine Head propt festivalshow in intiem Musis

Machine Head + Diggeth (voorprogramma). Woensdag 13 augustus 2025, Musis Arnhem

Support vanavond zijn de plaatselijke helden van Diggeth, een band die inmiddels al in zijn vierde lustrum zit. Men is blijkbaar enthousiast, want ze verschijnen al een kwartier voor de aangekondigde aanvangstijd op de planken. De forse backline van de headliner duwt het Achterhoekse powertrio in het licht vooraan op het podium, maar dat lijkt precies waar ze zich het meest thuisvoelen. Connectie met het publiek is wat er gezocht wordt, en zanger-gitarist Harald te Grotenhuis komt ons regelmatig tegemoet om de groovende zelfbenoemde ‘metal ’n roll’ kracht bij te zetten. Hoewel de band dicht bij huis speelt, komt het publiek vanavond uit alle windstreken, maar ook zonder dat je ze kent grooven ‘No Man’s Land’ en ‘See You in Hell’ al lekker. Alles gebracht met een aanstekelijk vloeiende relaxedheid alsof we naast ze in de oefenruimte staan. Een prima catchy opwarmer.

Een blik op het tourschema van Machine Head heeft ons al geleerd dat het optreden vanavond zit ingeklemd tussen een fikse serie festivalgigs. Dat zien we ook duidelijk terug in de presentatie. Het grote doek met ‘Machine Fucking Head’ dat voor aanvang het podium verhult, is groot genoeg om een festivalweide te bedienen en vanaf opener ‘Imperium’ blijkt dat ook de rest van de show moeiteloos op het podium van Wacken of Graspop had gekund.

Alles dat men in de tourtrucks heeft meegenomen is ook hier in Musis op het podium gehesen. Drummer Matt Alston kijkt meters hoog vanaf de drumriser op ons neer en verticale vlammen benaderen vervaarlijk dicht het dak van de Parkzaal. Alsof het buiten nog niet warm genoeg was. Dit alles zorgt wel voor een extra intense ervaring. Zanger-gitarist Rob Flynn voorziet het gewillige publiek structureel van instructies, waarbij de hele catalogus wordt afgewerkt; circle pits, walls of death, handen, vuisten en hoorns. Een kolkende pit in het midden van de zaal is al snel het gevolg. Een clubshow betekent ook een langere setlist dan op festivals en dat wordt ook regelmatig door de band benoemt. We krijgen een hoop nummers van het laatste album UNATØNED dat in april van dit jaar uitkwam, maar zeker ook een hoop ouder materiaal.

De band is op z’n best bij de hardere nummers. We krijgen nog meer festival-antics als bij ‘Davidian’ grote opblaaskubussen met het Machine Head-logo als strandballen over het publiek worden uitgegegooid. Aan het eind van afsluiter ‘Halo’ worden streamerkanonnen afgevuurd, waarbij door het ontbreken van een grote festivalweide een flink deel van zilveren streamers als spaghettti aan het pafond van de Parkzaal blijft hangen. Als het publiek weer buiten komt, terug de benauwde lucht in - sommigen nog met de streamers om hun nek gedrapeerd - kunnen ze terugkijken op een intense concertbeleving. Gaaf om te zien hoe een grote festivalshow in een middelgrote zaal is gepropt.