Huntenpop 2025 – Een Gelders Gelders feest! Huntenpop 2025 – Een Gelders Gelders feest!

Traditiegetrouw wordt het festival geopend door de winnaars van de Achterhoekse Bandcompetitie (ABC). Dit jaar viel die eer te beurt aan de Doetinchemse/Hallese band Groen en Zompig. Zanger/gitarist Bas Draaijer, gitarist Tycho Wijnands, bassist Dyin Geertink en drummer Joris Oteman, vier jonge jongens om en nabij 18 jaar, maken, aldus de jury van de ABC “Retestrakke, creatief meerstemmige punkrock met veel potentie”. Of, zoals Bas het zelf verwoordt: “Wij zijn Groen en Zompig en wij maken harde kutmuziek!”

Hoe je het ook omschrijft, de essentie komt erop neer dat die jongens erg vette, inderdaad retestrakke, Nederlandstalige punk maken die, mede vanwege het enthousiasme van deze jongens, erg aantrekkelijk overkomt. En dat ze impact hebben blijkt ook wel uit de schare fans die zij op de been krijgen. Uiteraard bestaat het publiek in de tent uit de nodige hoeveelheid klasgenoten, vrienden en famielieleden – van wie menigeen inmiddels woordelijk de nummers kan meezingen, maar er zijn toch ook nog genoeg liefhebbers ‘van buiten’ komen kijken naar deze jonge rockers. Met coole nummers als ‘Blokje om’, ‘Ga Huilen’ en het afgelopen vrijdag verschenen ‘Doei’, kunnen we eigenlijk nauwelijks wachten op de ep of album. Het nieuwste nummer ‘Roggebrood Smeerkaas Roggebrood’ moet daar zeker ook op komen!

Vervolgens moet er toch even gerend worden op dit festival… De verantwoordelijke voor de programmering van Huntenpop 2025 heeft namelijk in zijn/haar onmetelijke wijsheid besloten om twee Gelderse artiesten tegelijk te laten spelen. In de Nedcon-tent staat Boh Foi Toch en op de DRU Stage staat Julian Sas met zijn band. 

Hoewel er bij aanvang van het optreden van Julian Sas nog angstvallige weinig mensen aanwezig zijn in de tent waarin hij staat, komt er erg snel een einde aan die leegheid, zodra hij zijn bluesrock eenmaal door de speakers laat denderen. Een optreden van Julian Sas is nooit saai. He-le-maal nooit. En zo ook vandaag niet. Al in de opening van zijn set laat hij zien en horen hoe virtuoos hij op zijn gitaar is, maar bij ‘Miles And Memories’ doet hij daar nog een schepje bij bovenop. Sas wordt inderdaad terecht geroemd voor zijn gitaarspel, maar ook de bassist en de drummer die hem vandaag begeleiden, verdienen erkenning. Mede dankzij hen zet Sas hier een set neer die zeker Huntenpop-waardig is.

En, zoals gezegd, staat iets verder op tegelijkertijd Boh Foi Toch te spelen. Zij zijn geprogrammeerd in een veel grotere tent dan Sas en, waarschijnlijk als gevolg van hun Achterhoekse bekendheid, hebben zij bij aanvang aanzienlijk meer publiek. Zeker een paar honderd mensen genieten van Hans Keuper en zijn maten. En de mannen weten de sfeer zonder twijfel te maken, ook al is het nog vroeg op de middag en is er nog niet echt veel bier gevloeid (voor Achterhoekse begrippen…). De feestelijke toon en de aanstekelijke accordeon – of, zoals Keuper het zelf noemt, de trekzak – moedigen het publiek aan tot meezingen en meedeinen. Onder andere bij ‘Roepen Op d’n Moos’ wordt dat dan ook flink gedaan. Een volgende publiekslieveling, ‘Balkenbri-j’, geschoeid op de leest van ‘Jambalaya On The Bayou’ van Hank Williams, wordt ook uit volle borst meegezongen. Zoals altijd is het vandaag ook: Boh Foi Toch staat garant voor een feestje!

Van heel andere orde – ook feest, maar op aanzienlijk hardere muziek – is het optreden van Diggeth, stonerrock/metalband rond (de oorspronkelijk uit het Achterhoekse Dinxperlo afkomstige) Harald te Grotenhuis. Tezamen met bassist Natasja en drummer Casper zet hij de Catastrofetent op z’n kop. Huntenpop staat in een illuster rijtje van een tour die Diggeth in de afgelopen maanden in Duitsland, Frankrijk, Engeland, Tsjechië enz. gebracht heeft. Niet in de laatste plaats stond het trio twee weken geleden in het voorprogramma van Machine Head in Arnhem!

Vanmiddag geniet het Ulftse publiek van een strakke set van deze geweldige band. Vanaf ‘Starship Earth’ en ‘Three Gringos’ staat niemand meer stil. De hoofdmoot van de set, vanmiddag, wordt gevormd door materiaal van de laatste twee albums, Gringos Galacticos uit 2019 en Zero Hour In Doomtown uit 2022. Van dat laatste album worden we onder andere getrakteerd op het instrumentale ‘The Riff That Killed Elvis’, waarbij Harald terloops ook even aantoont dat hij een begenadigd gitarist is. Die beschrijving gaat trouwens ook alleszins op voor Natasja en Casper die, bijvoorbeeld tijdens ‘Last Man Standing’ of ‘See You in Hell’ flink van zich laten spreken. We kijken collectief uit naar het nieuwe album, volgend jaar, en naar de bijbehorende tour!

Inmiddels is De Niemanders een naam in de muziekwereld die haast niemand niet kent. Sterker nog, de band rond Rocco Ostermann en Wout Kemkens is genomineerd voor een Edison in de categorie GLOBAL. Die nominatie hebben ze te danken aan hun meest recente project. Waren Rocco en Wout voor hun eerste album opgetrokken met gasten die in verschillende gevangenissen zaten in Nederland – hetgeen trouwens een dijk van een plaat opleverde, De Niemanders – voor het tweede album, II genaamd, zijn ze langs gegaan bij AZC’s om met asielzoekers muziek te maken. Op het album zijn verschillende zangers te horen, evenals vanmiddag.

Als de band, onder begeleiding van een geweldige drumbeat, het podium van de DRU Stage op komt, houdt de stroom bandleden bijna niet op. Uiteindelijk staan er maar liefst 10 muzikanten, zangers en zangeressen op het podium. De muziek die ze maken is opzwepend en aanstekelijk en maakt het voor het publiek onmogelijk om stil te staan. Misschien is het wel het beste te vergelijken met de uptempo nummers van bands als Buena Vista Social Club. 

Menig nummer wordt gezongen door gastzangers, zoals Omar Alshahiri uit Jemen, die het heerlijke nummer ‘Habibi’ zingt, of de Syrische operazanger Awn Maarof die onder andere ‘O Sole Mio’ ten gehore brengt. Ook Ostermann zelf laat horen dat hij er wat van kan. Hij zingt ‘Miss Information’ en tezamen met een van de zangeressen van de band zingt hij ‘This Phone Call Made Me So High’.

De Niemanders zijn een band die je eigenlijk gezien MOET hebben. Die kans krijg je nog: 19 december a.s. staan ze in Doornroosje.

Een van de stoerste en meest veelbelovende bands in Nijmegen is toch wel SONIC WHIP, gevorm door de broers Meryn en Florian Bevelander die gitaar resp. drums spelen en bassist Kevin Clerence. Vandaag zetten ze, vanaf openingsnummer ‘Silhouettes’, de tent absoluut op z’n kop. Ze zijn netjes gekleed in een zwart pak, maar schijn bedriegt. De vette rock die deze mannen maken, is allesbehalve netjes. 

Het stevige gitaargeluid en de stampende drum van de broers zorgt er zeker voor dat het publiek niet rustig blijft staan kijken, maar de eerlijkheid gebiedt hier extra complimenteus te zijn naar Clerence toe. Daar waar in menige band het geluid van de bas niet heel erg uitgesproken aanwezig is en veelal opgaat in de ritmesectie, is dat bij echt SONIC WHIP anders. De wijze waarop Clerence bas speelt in nummers als ‘Over And Out’ en ‘Breathing Out’ klinkt buitgewoon lekker. De loopjes die goed in de muziek doorklinken blijven hangen en geven een speciale dimensie aan de nummers. Datzelfde geldt voor de cover die de mannen spelen van ‘Let There Be Rock’ van AC/DC. Los van het feit dat Meryn hier vocaal een lekkere eigen draai aan geeft en hij een goeie battle heeft met zijn broer, is ook hier de bassound van Clerence bovengemiddeld aanwezig en zorgt-ie voor een “nice twist”. Wanneer Maryn vervolgens, in afsluiter ‘Spinning Around’ de gitaar in zijn nek legt en nonchalant spelend door het publiek heen loopt, wordt bevestigd dat we hier te maken hebben met een rockband van formaat die nóg meer verdient!

Huntenpop 2025 was met recht een Gelders Gelders feestje!