Meesterlijke mengelmoes van gitaarstijlen op de zaterdag van Sonic Whip Meesterlijke mengelmoes van gitaarstijlen op de zaterdag van Sonic Whip

De muziek van Vinnum Sabbathi neemt onze mee naar andere werelden. Heel af en toe doet het ons denken aan Soulcrusher van vorig jaar, toen Bongripper met slechts drie nummers een heel uur wist te vullen. Zo vies en zwaar is de muziek van de Mexicanen soms ook, maar er is verder veel meer ruimte (pun intended) voor luchtigere stoner en meeslepende psychedelic rock. Vinnum Sabbathi speelt overtuigend en de samples dragen ook zeker bij aan de sfeer die de band neer wil zetten. Vooral het feit dat ze altijd bij hetzelfde thema zijn gebleven pakt dan ook goed uit. Erg verrassend is het niet als ze bij het laatste nummer aankondigen dat het over een Mexicaanse astronaut gaat, maar benieuwd naar de rest van de nieuwe release zijn we na vandaag zeker.

Het Rotterdamse The Machine is weer helemaal terug! Live was de band alweer een tijdje actief, maar volgende week komt ook het eerste album sinds 2018. Vandaag krijgen we op Sonic Whip alvast een voorproefje met onder andere het laatste wapenfeit ‘Wave Cannon’. De band komt vandaag gefocust over en speelt strak. Qua muziekstijlen lijkt de band alle kanten op te vliegen: dit maakt de set soms wat moeilijker te volgen, maar zorgt er tegelijkertijd voor dat we de aandacht er goed bij kunnen houden. Helaas horen we geen nummers van het topalbum Solar Corona (2009), maar ‘Moonward’ en ‘D.O.G.’ van het album Calmer Than You Are (2012) komen na meer dan tien jaar nog altijd bijzonder goed uit de verf.

Het Amerikaanse Dommengang tapt uit een heel ander vaatje dan de voorgaande bands. Net als bij Madmess (vrijdag) ligt de basis weer bij bluesy 70s hardrock, al weet Dommengang daar een vlottere twist aan te geven. Ook de zang draagt daar nadrukkelijk aan bij. Het trio staat zelfverzekerd op het podium en heeft het publiek eigenlijk al snel voor zich gewonnen. Met een nieuw album op zak is het niet vreemd dat het grootste deel van de set draait om Wished Eye, maar wij pikken er graag nog een ander nummer uit. Het catchy ‘Pastel City’ is waarschijnlijk het vrolijkste nummer dat we dit weekend horen en bewijst hoe veelzijdig Dommengang is.

Zin in meer 70s rock met een gezonde lading orgelgeluiden? Dat komt mooi uit, want ook met Les Big Byrd staat er een volgende portie psych rock op het programma. Dit keer is de stijl echter een stuk relaxter, waardoor het zo nu en dan doet denken aan Public Service Broadcasting zonder de oude geluidssamples. De Zweden hebben enige moeite om de aandacht vast te houden. Wanneer het echter eentonig dreigt te worden, schudden Joakim Åhlund en co. echter ‘I Used To Be Lost But Now I’m Just Gone’ uit hun mouw: een stuk korter en gevarieerder dan de voorgaande nummers. De pit en energie zit hem daarmee vooral in het einde van de set. Eervolle vermelding: de prijs voor beste songtitel (én bijbehorende shirt) gaat dit weekend naar ‘It Feels Like Wasting My Time Is Taking Forever’.

Met Radar Men From The Moon is het tijd voor de tweede Nederlandse act. De experimentele Eindhovenaren staan erom bekend dat ze bij iedere album van stijl veranderen: wie ze sinds Echo Forever (2012) niet meer gehoord heeft, zal het programmaboekje er nog eens bijgepakt hebben. Waar dat album uitblinkt in hele fijne stoner/post-rock, daar staat The Bestial Light (2020) bol van de industrial, punk, post-punk en hardcore invloeden. Met een tweede drummer en de enthousiaste zanger Niels Koster in de gelederen lijkt het alsof de boel nog even moet warmdraaien, maar als snel wordt de tent afgebroken. Hoogtepunt van de set is het zonder twijfel het onheilspellende ‘Pleasure’, waarin alles samen lijkt te komen.

Voor Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs (voor het gemak vanaf hier Pigs x7) is het alweer de tweede keer dat ze op Sonic Whip staan. Met Viscerals (2020) en Land Of Sleeper (2023) heeft de band sindsdien twee sterke albums afgeleverd, dus het is geen verrassing dat de band gepromoveerd is naar de Grote Zaal. De muziek is hard, vies en vanwege de korte nummers ook redelijk toegankelijk. Het is niet verrassend dat nieuwe nummers als ‘Mr. Medicine’ en ‘Ultimate Hammer’ goed worden ontvangen, maar ook het oudere ‘GNT’ (van debuutalbum King Of Cowards uit 2018) klinkt vandaag erg strak.

Maar net als bij hun vorige Sonic Whip show is frontman Matthew Baty de grote publiekstrekker: hij vliegt over het podium en zet de vieze riffs van Adam Sykes extra kracht bij met zijn gebaren en dansjes. Hij vertelt trots dat hun nieuwe album in de eerste week meer is verkocht dan Pitbulls Greatest Hits (“Yeah! Take that, Mr. Worldwide!”) en dat Pigs x7 blij is dat ze vandaag niet in Engeland zijn (vanwege “het circus” rond de kroning van koning Charles). Maar los van de lollige praatjes is het ook duidelijk te zien dat Baty, net als de rest van de band, enorm veel ervaring heeft opgedaan in de afgelopen vier jaar.

Gelders trots vandaag op Sonic Whip! Het Arnhemse Iron Jinn ligt sinds de aankondiging van de band onder een vergrootglas: met leden van onder meer Death Alley, Birth of Joy en Shaking Godspeed in de gelederen kan dat ook niet anders. Maar sinds hun eerste liveshow in Luxor weten ze het publiek telkens weer te overtuigen. Ook vandaag, als ze de nummers spelen van het gelijknamige debuutalbum dat ze in april presenteerden op het Roadburn festival. Met een melodieuzer, traditioneler hardrock geluid gecombineerd met zorgvuldig gelaagde psychedelica zet de groep een mysterieuze sfeer neer zoals we die we dit weekend nog niet hebben gehoord. Alles klopt, tot de bluesy swamp rock sound in ‘Blood Moon Horizon’ aan toe. Wij kijken al uit naar de tour die ze dit najaar met Alain Johannes doen.

Wie in 2021 bij het optreden Slift in Openluchttheater De Goffert was, zal vandaag een déjà vu gevoel hebben gehad. De aankleding op het podium lijkt exact hetzelfde, al is het podium nu vele malen hoger en het scherm achter de band daardoor veel groter. Het oogt indrukwekkend, en het gegeven dat er niet of nauwelijks met gekleurde lichten wordt gewerkt draagt daar eigenlijk wel aan bij. Laat het maar aan de Fransen over om iets vets te bedenken. Sinds de show in het Goffert is erop muzikaal weinig gebeurt: eind 2022 verscheen enkel single 'Unseen', een outtake van Ummon (2020), maar die horen we vandaag helaas niet langskomen.

Wel horen we materiaal van het nieuwe album, waar ze al sinds 2021 mee bezig zijn, aangevuld met nummers van Ummon, het album waar de band definitief mee doorbrak. Deze nummers worden fenomenaal naar podium vertaald, mede dankzij het goede geluid in Doornroosje. De heren laten zich helemaal gaan, het publiek wordt bij de lurven gegrepen: eigenlijk heeft de show alles in huis. Vooruit, na veertig minuten begint de show aan de lange kant te voelen, maar dan hebben we hoogtepunten 'Hyperion' en 'Lions, Tigers and Bears' gelukkig nog tegoed.

Op advies van Pigsx7 gaan we uiteraard een kijkje nemen bij Gnod. Van tevoren weet je niet wat je met de Britten kunt verwachten, maar wie op iets luchtigs of toegankelijks hoopt is aan het verkeerde adres. Het noise collectief overdondert ons vandaag met een buitengewoon zware en trage mix van doom, psychedelica en drone muziek die ook niet op Soulcrusher had misstaan. Het is overweldigend en door het minimalistische karakter bezwerend. "Factory, factory, nightshift, nightshift", dondert het door de zaal. Na vijftig minuten beuken hebben we nog geen idee wat ons is overkomen, maar is de onnavolgbare reputatie van Gnod meer dan waargemaakt.

Oh ja, Colour Haze, dat was die band uit 2019 met die introtape met vogelgeluiden. Dit keer staan ze er echter als vervanger Stoned Jesus, die vanwege de oorlog in Oekraine niet naar het festival konden. De Duitsers hebben sinds hun show in 2019 twee nieuwe albums uit We Are (2019) en Sacred (2022)) en bassist Philipp Rasthofer heeft plaatsgemaakt voor de langharige Mario Oberpucher. Verder is er, net als de introtape, weinig veranderd.

Hoewel de Duits psychedelische rockband kan rekenen op een trouwe fanbase, is de zaal toch al wat leger dan bij Slift. En dat is zonde, want ondanks dat de setlist nagenoeg gelijk is aan die van 2019, speelt de band vanavond een frissere, energiekere show dan vier jaar geleden. We waren sceptisch om de band zo snel weer op het festival terug te zien, maar daar is na dit optreden niets meer van over.

Na drie lange sets zijn we wel toe aan een luchtige afsluiter en dat is met Ecstatic Vision ook precies wat we krijgen. "Er is een reden dat ze ons als laatste hebben geprogrammeerd," buldert frontman Douglas Sabolik, die er inderdaad op gebrand lijkt te zijn om de boel nog even af te breken. Toch is het vooral multi-instrumentalist/saxofonist Kevin Nickles die het afsluitende feest vanaf ‘You Got It Or You Don’t’ een extra boost geeft en de aandacht trekt. Een lekkere afsluiter van deze editie van Sonic Whip!