Over weinig acts op het Valkhof Festival gonst het dit jaar zo erg als over Lander & Adriaan. Twee weken geleden gaven ze op Down The Rabbit nog verrassend een van dé optredens van het weekend. Nu, op de dinsdag van de Vierdaagsefeesten, gaat al in de loop van de middag het gerucht rond dat ze als afsluiter op het Arc-podium iets speciaals van plan zijn. Niet optreden op het podium, maar op een verhoging in het publiek. Bij aankomst in het Valkhof is de verhoging ook al te zien en wordt er al enkele uren hard gewerkt om het drumstel van Lander en de veelheid aan synthesizers van Adriaan op te bouwen.
Iets voor half twaalf, de aangekondigde begintijd, voel je de spanning stijgen in het park, terwijl het rondom de verhoging flink volstroomt. Het optreden op Down The Rabbit Hole lijkt indruk te hebben gemaakt, qua sfeer voelt het Valkhof opeens als het Festival bij de Groene Heuvels en verzamelen zich overal vriendengroepen die het duo daar voor het eerst gezien hebben. Half twaalf komt en gaat, maar op de verhoging zijn Lander & Adriaan samen met twee technici nog verwoed bezig met soundchecken, snoertjes omwisselen en heel veel overleggen. Hoe leuk en uniek het idee van een verhoging in het publiek ook was, het lijkt wat te ambitieus te zijn binnen de limieten die Valkhof Festival nou eenmaal heeft.
Uiteindelijk duren de technische problemen nog 25 minuten voort. Vijf voor twaalf gaan ze dan toch, onder luid gejuich en in alle haast van start. Dat dit alles behalve de ideale voorbereiding is voor een optreden blijkt helaas dan ook al snel. Tijdens het eerste kwartier klinkt het duo bijzonder ondermaats voor twee muzikanten van zo’n statuur. (Lander speelt o.a. in Stuff., Adriaan in Pomrad en de band van J. Bernardt). De drums klinken vaak gehaast, samples worden op het verkeerde moment ingezet en er lijkt nog steeds een vervelende kraak in een van de microfoons te zitten.
Na nogmaals vijftien minuten lijken die problemen ook verholpen te zijn, is het duo warmgedraaid, en de laatste twintig minuten kunnen Lander & Adriaan echt knallen. Dan bewijzen ze hoe goed hun mix van fusion jazz en oldskool rave werkt op een plek als dit, hoe ongelofelijk strak Lander kan drummen, hoe enorm funky en creatief het spel van Adriaan is, hoe goed ze op elkaar ingespeeld zijn en hoe knap ze de balans weten te vinden tussen muzikaal vernieuwend en aanstekelijke dansbaarheid. Het publiek dat de moeite heeft genomen om te wachten wordt beloond, gaat volledig uit hun plaat en beleeft twintig van de vetste minuten van het Valkhof Festival dit jaar.
Toch blijft na die twintig minuten vooral het gevoel hangen wat het had kunnen zijn. Hoe leuk en origineel het idee van het podium in het publiek ook was, heel veel voegde het niet toe, wat ze niet op het gewone podium hadden kunnen doen. Zowel Lander als Adriaan hebben met eerdere projecten al vaker op het Valkhof Festival gespeeld, zowel Stuff., Pomrad en J. Bernardt traden hier al eens of vaker op. Hadden ze op basis van die ervaringen niet in kunnen schatten dat een plan als dit te ambitieus was? Als het duo zestig minuten lang een optreden had gegeven zoals ze nu twintig minuten deden, dan was het als een van de legendarische Valkhofconcerten de boeken ingegaan. Nu blijft het een optreden van gemiste mogelijkheden. (TvA)