De Achterhoekse hardrockformatie Diggeth is al bijna twee decennia een solide drie-eenheid. The heart en soul van de band is en blijft zanger/gitarist Harald te Grotenhuis (‘Big H.’). Nieuw in de gelederen is bassiste Natasja ook wel bekend als ‘Pebbles’, terwijl drummer Casper ‘The Chief’ Bongers al weer heel wat jaartjes meedraait. Het vorige album Gringos Galacticos (2019) werd in binnen- en buitenland unaniem lovend ontvangen en zorgde voor de doorbraak. Er kon veel worden opgetreden, festivalshows, maar liefst drie tours in Engeland. Echter, een USA tour moest worden uitgesteld i.v.m. de coronapandemie. Het nieuwe album Zero Hour In Doomtown moet de Metal ‘n Roll van Diggeth weer verder brengen. Hoe luidt het oordeel van 3voor12 Gelderland?
De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer het nieuwe album van Diggeth - Zero Hour In Doomtown.
De band
De muziek
Metal ‘n Roll is simpel te omschrijven als Metallica ‘n Motörhead. Tegenwoordig is de omschrijving van de band is uitgebreider: een samensmelting van hardrock, metal, southern rock, good ol’ rock-’n-roll, seventies rock en een vleugje progressive rock. Dat het wel goed zit met de inspiratie, blijkt het het feit dat het dubbel album maar liefst 14 nummers telt en ruim een uur en vijf minuten duurt.
Net als op het vorige album begint het met een filmquote; “Freak, freak, get out of here”, waarna ‘Freak Flag’ heerlijk log en groovend uit de startblokken knalt. Er wordt de tijd genomen voor een gitaarsolo. Opvallend is dat het gitaarwerk dit keer meer richting het werk van Machine Head opschuift, zeker met het opvallend hoog piepende gitaargeluid. Stevig is ook de muzikale basis van ‘Soultwister’, waarbij de vocalen juist meer opschuiven richting New Wave Of British Heavy Metal. Zeker de tweede helft van het nummer. Iets wat we ook horen in ‘Last Man Standing’, wat een lekker haarzwaai nummer is dat.
Superstrak klinken ‘Arcadiac’ en de single ‘Bonafide’. Het tempo ligt hier redelijk hoog, waarbij Casper alleen maar rake klappen uitdeelt op zijn drumstel. Als er een tandje wordt teruggeschakeld, spettert het gitaarwerk van Harald, net zoals de vette bas van Natasja.
Misschien is het titelnummer nog wel het beste voorbeeld van wat de bandleden kunnen. Het drumwerk is uitstekend en de zware gitaarriffs, afgewisseld met hogere noten. ‘Lights Go Dim’ is van hetzelfde laken een pak, heerlijke classic gitaarsolo’s, afgewisseld met moddervette riffs. Dit is echt zo’n nummer dat niet onder doet voor welke Metallica track van de laatste vijftien jaar dan ook.
Net anders is ‘Stetson Hat’, waarbij naast de killerriffs, ook country gitaren te horen zijn. Die feel wordt doorgetrokken in ‘Walkin’ Man’. Daarna gaat het tempo flink ophoog in ‘For The Sake Of Rock-‘n-Roll’, waarbij het punkidioom als maat is genomen. Ze deinzen er ook niet voor terug om hier een ouderwets meeschreeuw refrein in te passen.
Het tempo wordt vervolgens weer flink teruggeschroeft in de ook als singel naar voren geschoven ‘Wuda Cuda Shuda’. Lekkere groove, maar hier wordt de track iets te lang doorgetrokken. Dat terwijl de afsluiter ‘5 Stages Of Grief’ maar liefst 9 minuten en 47 seconden duurt, maar die vervelen geen seconde. Perfecte apotheose.
Het oordeel
Diggeth laat op het vierde album horen waarin ze goed zijn. Zero Hour in Doomtown is vet, groovend en, ook belangrijk, uitermate goed geproduceerd. Deze keer niet veel uitstapjes naar subgenres binnen de metal of daarbuiten, juist een recht voor z’n raap strakke Metal ‘n Roll plaat. Om met het bandmotto te spreken: Keep On Diggin’. Dat betekent een strakke ritmesectie bestaande uit drums en bas, terwijl Harald te Grotenhuis laat horen dat hij (nog) beter is gaan zingen en weer veel puik gitaarwerk aflevert. Er staan maar liefst 14 nummers op het album, dat klokt op 1 uur en vijf minuten. En eigenlijk doet geen enkel nummer onder voor de anderen. Het afsluitende ‘5 Stages Of Grief’ duurt bijna 10 minuten. Een soort tour de force van Diggeth, waarbij zo’n beetje alles wat ze beheersen ook langskomt. Gelderland mag trots zijn op Diggeth, dat na bijna twintig jaar zich nog steeds weet te verbeteren. Het is een hardrockband van formaat geworden, met het hart op de juiste plaats.
Zero Hour In Doomtown is verschenen op cd en zowel op zwart als op gekleurd vinyl