De uit Arnhem afkomstige Jelle Haagsma brengt onder de naam Jellephant al jaren albums uit. In het verleden soms ondergedompeld in dromerige shoegaze, een andere keer met een nadruk op rammelende garage, de psychedelische jaren ’60 of zelfs kleine akoestische liedjes. In de eerste helft van 2019 verschenen er drie albums van zijn hand; Dull Planet/Rotten Waves en het tweeluik Inch en Pin. Daarna werd het stil rond Jellephant. Nu gold eigenlijk voor het gehele livecircuit dat er anderhalf jaar lang bijna niks mogelijk was, maar er werd achter de schermen natuurlijk wel gerepeteerd en gewerkt aan nieuw materiaal. Waar Jelle zich eerder vaak een langere periode in zijn eentje opsloot om zijn albums op te nemen, is Spills live opgenomen in twee dagen met de nieuwe bezetting van zijn live-band The Phantoms (met leden van Paracetamøl en Christopher Walkman).
De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud. Deze keer het nieuwe album van Jellephant - Spills.
De band
De muziek
Aftikken en gaan. Zo begint ‘Spill’, de single en daarmee ook het elfde album van Jellephant. Dit openingsnummer zet meteen de toon. Lekker felle en rauwe gitaren en een hoog tempo, dat zelfs in de song omhoog lijkt te gaan. Er wordt loeistrak gespeeld, alsof ze weten dat hiermee indruk moet worden gemaakt om de luisteraars van het begin enthousiast te krijgen.
Het album bevat 10 nummers, of eigenlijk negen en een niemendalletje, en duurt nog geen 25 minuten. Dit heeft natuurlijk met de manier van inspelen te maken. Dit keer geen overdub na overdub, maar gewoon vier gasten die de nummers live in de studio inspelen. Deze methode waren Guus van Tiem van Joey Pechler van garage punkband Paracetamøl wel gewend, maar is een noviteit in de wereld van Jelle. En dan is het fijn dat iedereen zijn instrument goed beheerst en er strak wordt gespeeld.
‘Eleven’ is iets ingetogener, mooie melodielijn en de typerende stem van Jelle, die soms los van het nummer lijkt te staan. Opvallend is het derde nummer ‘Rip’, dat vocaal nieuwe wegen bewandelt. Het repeterende gitaarloopje is goud en er is zelfs een heuse gitaarsolo op het einde. Het tempo wordt nog verder opgeschroefd in ‘Pigs’, waarbij de band niet onderdoet voor het punktempo van Paracetamøl of een snelle track van Thee Oh Sees.
‘Normal Ones’ heeft weer zo’n opvallende zanglijn zoals je die alleen bij Jellephant tegenkomt. De effecten leggen de zang er vet bovenop, waardoor het nummer een beetje psychedelisch aandoet. Slechts 26 seconden duurt ‘Thing’, veel reverb. En dan is kant A al afgelopen.
Kant B heeft nog maar 4 nummers in petto, maar wel 4 zeer fijne. Ten eerste is er ‘Stuck’ met doordenderende gitaren en een bijna heldere zanglijn, zeker voor Jellephant begrippen. Ijzersterk is ‘Sweet’, het nummer begint rustig en open. Vanaf het refrein vallen alle instrumenten in en gaat de song heerlijk rollen. Ook heerlijk is hoe Guus van Tiem tekeer gaat achter zijn drumstel in ‘Smug’. De snel doorjagende gitaren bepalen het nummer, maar bassist Joey Pechler mag ook laten horen hoe goed hij is in een korte solo. In afsluiter ‘Fog’ zingt Jelle over de mist in zijn hoofd. Het nummer trekt de lijn van ‘Smug’ goed door, het is zelfs de overtreffende trap. Inclusief een meeschreeuw refrein. Dit einde van de plaat laat je schreeuwen naar meer.
Het oordeel
Album nummer elf werd samen met The Phantoms live opgenomen in de studio, een noviteit in de wereld van Jellephant. De invloed van Paracetamøl, is duidelijk te horen, want Jellephant klinkt op Spills feller dan ooit. En dat lijkt hem wonderwel goed te passen. Nu weet hij telkens nieuwe invalshoeken te hebben en nooit twee keer dezelfde plaat te maken, maar Spills is zo anders dan zijn oudere werk dat het haast lijkt of er een nieuwe held is opgestaan.
Spills wordt uitgebracht op vinyl en tape door Waaghals Records en Brighter Records.
De releaseshow van Spills vindt op zaterdag 2 oktober plaats in Willemeen